«Երևան Ջուր» ընկերությունը տեղեկացնում է իր հաճախորդներին և սպառողներին, որ, վթարի վերացման աշխատանքների հետ կապված, սեպտեմբերի 27-ին ժամը 10.00-18.00 կդադարեցվի Նոր Նորք վարչական շրջանի 9-րդ զանգվածի և հարակից տարածքների ջրամատակարարումը:

Մեր հիմնահարցն (պրոբլեմ) այն չէ ամենևին, որ չեն հարգվում մարդու իրավունքները, որ չենք սիրում միմյանց ու անգամ հոշոտում ենք իրար հանուն բարեկեցության: Դրանք հետևանքներ են: Մեր հիմնահարցն այն է, որ դարերի դաժան հոլովույթում ընդհանուր առմամբ կորցրել ենք Հայրենիքի զգացողությունը:

Եթե օրացույցը չլիներ էլ, անձրևային եղանակն ու օդի իջած ջերմաստիճանը հուշում են՝ աշուն է: Ու, ոնց որ թե, ռեկլամի միջի «ոսկե աշունն» է: Չնայած, ոմանց համար այն կարծես իսկականից ոսկի՛ աշուն է: Ասելիքս «չեմ հասկանում»-ի շարքից է: Հայտնի բան է, ցանկացած մեծ քաղաքում ամենքից վաղ արթնանում են հավաքարարները, ինչպես ցախավելով, այնպես էլ՝ մեխանիկական:

Հետաքրքիր ժամանակներ են` տարբեր պետությունների ղեկավարներ սկսել են մամուլի միջոցով ուղղակիորեն շփվել սեփական և միմյանց ժողովուրդների հետ:

Նվաստամոլները նորից ակտիվացել են: Նվաստանալ սիրողներն ամեն ինչի մեջ նվաստություն են փնտրում: Բնականաբար գտնում են ու դա սկսում են տարածել, սկսում են ներշնչել մնացածներին: Նախանձելի մեթոդիկությամբ ու համառությամբ: “Պուտինը քմծիծաղով ստորացրեց”: Բացում եմ տեսանյութն ու նայում` ոչ մի քմծիծաղ կամ ստորացուցիչ բան չեմ տեսնում:

«Երիտասարդ Հայաստանի ծնունդը ուղեկցվում էր այնպիսի մղձավանջային տառապանքներով, որ մենք կորցրեցինք նորածնի քաղցրությունը զգալու ունակությունը»:

Այս օրերին, Հայաստանի անկախության 22-ամյա տարեդարձին ընդառաջ, հասարակությունն ու մեդիան սկսել են տիրաժավորել կարծիքների, խորհրդածությունների ու կարծրատիպերի մի ահռելի խմբաքանակ: Այստեղ իրավացիորեն կամ հուզականորեն հանդիպում ենք ամենատարբեր բնորոշումների, հարթակներում հայրենասիրական կամ կոսմոպոլիտ խանդավառությամբ կուրծք են ծեծում բազում «հերոսներ», որոնց ժամանակը, «տեղեկագրքի» հանգույն, կոխոտել էր պատմության արխիվը:

Երբ ամիսներ առաջ «Իրատես de facto»-ի գլխավոր խմբագիր Փիրուզա Մելիքսեթյանն առաջարկեց թերթի 5-ամյակի կապակցությամբ հոդված գրել (այդպիսի մտահղացում էր` լրագրի աշխատակիցներն ու մշտական հեղինակները հանդես պիտի գային, և այդ կերպ հոբելյանը նշվեր), հրաժարվեցի: Պատճառն այն էր, որ ներդրումս աննշան էի համարում (այդպես եմ համարում և հիմա) ու բարոյական իրավունք չէի տեսնում: Երբ մի քանի օր առաջ նույն հարցով զանգահարեց, համաձայնեցի, որովհետև այլևս մերժել չէի կարող (այս գրվածքի ամբողջ հենքից պարզ կդառնա` ինչու):