Ի պատասխան ՀՀ քննչական կոմիտեի կողմից գյումրեցի ընդդիմադիր գործիչ Կարապետ Պողոսյանի կալանավորման վերաբերյալ 2024 թվականի հունիսի 8-ին տարածված հաղորդագրության՝ հայտնում ենք հետևյալը․ Կարապետ Պողոսյանը 2024 թվականի հունիսի 5-ին «Տավուշը հանուն հայրենիքի» շարժման կողմից դեպի Գեղարքունիքի մարզ կազմակերպված ավտոերթի շրջանակում երթևեկել է դեպի Վարդենիս քաղաք, երբ Պարեկային ծառայության աշխատակիցները կանգնեցրել են վերջինիս վարած տրանսպորտային միջոցը՝ այն տեխնիկական զննություն անցած չլինելու պատճառաբանությամբ։

Ճապոնիայում, տաճար մտնելուց առաջ, մի յուրահատուկ ծես կա՝ պետք է լվանաս ձեռքերդ ու բերանդ, որպեսզի մաքուր ձեռքերով, բերանով ու մտքերով կանգնես Արարչի առջև...

Այսօր՝ ժամը 18:30-ին, ընտանիքիս, հարազատներիս, մտերիմներիս, արտերկրից ժամանած հյուրերիս հետ լինելու եմ Հանրապետության հրապարակում...

Հարցնում են, թե «ի՞նչ է տալիս հանրահավաքին գալը»:

«Հայրենասիրությունը», գուցե, ոչ միայն կռվի ժամանակ պայքար տալն է, որքան նաև гражданский կյանքում ՀՀ-ում ապրելը, սերունդ կրթելը, քայլեր անելը:

Շատ ամոթալի վիճակ է, բայց պատկերացնու՞մ եք, եթե Սրբազանը այս շարժումը նախաձեռնած չլիներ՝ որքան ավելի ամոթալի էր լինելու...

Լուսանկարում ջրհեղեղից տուժած ճանապարհները վերականգնելու համար քարտեզի վրա բացատրություններ տվողը «Ճանապարհ» ընկերության տնօրեն, 2000-2009թթ. Լինսի հիմնադրամի «Ճանապարհաշինության ԾԻԳ» ՊՀ տնօրեն Էդուարդ Բեզոյանն է՝ «նախկիններից» ամենանախկինը։

Իրականում ես շատ ուրախ կլինեի, եթե Հայաստանում գործեին ոչ թե քաղաքական կոնյուկտուրայի և հավանական ֆինանսական աջակցության վրա հիմնված ու իրենց որպես արևմտամետ կամ ռուսամետ, իսկ որ ավելի վատ է` հայակենտրոնի անվան տակ «-մետ» «վաճառող» ուժեր, այլ իրական` քաղաքակրթական ընտրությամբ արևմտամետ, ռուսամետ և հայաստանակենտրոն ուժեր, որոնք, իրենց քաղաքակրթական ընտրությամբ, իրապես կարող են Հայաստանի համար ճանապարհ նախանշել։

-Գնանք Արփենիկ Չարենցի գերեզմանը տեսնենք,-ասում է ընկերս՝ Սուրենը: Արփենիկ Չարե՜նց...

Մեր ամենամեծ թշնամին թմբիրն է։ Այն թուրքից էլ վտանգավոր է: Ցավոք, պետք է ասեմ, որ մեծ տոկոս են կազմում այն մարդիկ, ովքեր չտեսնելու են տալիս մարտահրավերները, ավելին, կարծում են, թե սա գլոբալ խաղի մի մասն է, ու ո՛չ մեր պետությունն է վտանգված, ո՛չ էլ՝ մեր ազգի գոյությունը: Եթե այդպես մտածեր նաև Նժդեհը, ապա այսօրվա Հայաստանը չէր լինի այնպիսին, ինչպիսին կա կամ ընդհանրապես չէր լինի: