ՈՒորհոլը, մեր Գագոսյանն ու սուրբ Վատիկանը

Էնդի ՈՒորհոլը (1928-1987) 20-րդ դարի յուրահատուկ և խոշոր նկարիչներից էր:

Հոմոսեքսուալիստ էր, բայց երբեք coming-out չարեց՝ ողջ կյանքն ապրեց իր ամուսինների/կանանց հետ բացեիբաց:

1985-ից մինչև 2010-ը նրա գործերի արժեքն աճեց 3400 տոկոսով:

Լարի Գագոսյան կա ԱՄՆ-ում, Կալիֆոռնիայում ծնված հայ տղա, համարվում է աշխարհի ամենաազդեցիկ ու խոշոր արտդիլերը, այսինքն, եթե ուզենա՝ էշին էլ մեծ նկարիչ կդարձնի: 1970-80-ականներին Գագոսյանը գրեթե ամբողջությամբ ձեռք բերեց ՈՒորհոլի կտավները:

90-ականներին Գագոսյանը ՈՒորհոլ էր վաճառում արդեն 300-500 հազարով: Այժմ նրա կտավները վաճառվում են 100 միլիոնից ավելի, հենց Գագոսյանն էլ 2022-ին գնեց ՈՒորհոլի խոշոր կտավներից մեկը… 195 միլիոն դոլարով (հավանաբար, ժամանակին դա վաճառել էր կեսմիլիոնով, բայց հիմա ձեռք բերեց կրկնակի վաճառելու ակնկալիքով մի քանի տարուց):

Ի՞նչ ասեմ: Զարմանալի է, որ Հայաստանի իշխանությունները ժամանակին Գագոսյանի հետ կապ չեն հաստատել, թեպետ նա Նյու Յորքում շփվում էր Խաժակ սրբազանի հետ: Հսկայական օգուտ կբերեր երկրին և հատկապես հայ կերպարվեստին ու նկարիչներին…

Ինչու՞ եմ պատմում այս մասին:

ՈՒրեմն, Վատիկանում մեր նախկին դեսպաններից մեկն ինձ մի անգամ պատմեց, որ Սուրբ Աթոռը տարեկան ՎԱՃԱՌՈՒՄ Է 8000 արվեստի գործ: Եվ տարեկան պարտադիր ՁԵՌՔ Է ԲԵՐՈՒՄ 8000 արվեստի գործ: Հասկացա՞ք, թե ինչ է անում իրականում:

«Կուբամետրով» փող է սարքում, հազարավոր կուբամետրերով (մի կուբամետր դոլարը հարյուրանոցներով 68 միլիոն է պարունակու, հաշված թիվ եմ ասում):

Այսինքն, 1950-ականներին կոպեկներով ձեռք բերած Պիկասո և 1980-ականների Գագոսյանից ձեռք բերած ՈՒորհոլ այս տարի, ասենք, Վատիկանը վաճառեց Իվանիշվիլիի պես հարիֆներին միջինը 100 միլիոնով, և այս տարի այդ նույն սուրբ Վատիկանը ձեռք բերեց ապագա Պիկասոներ ու ՈՒորհոլներ, մեղմ ասած, շան մսի գնով, որպեսզի 50 տարուց վաճառի տիեզերական գնով և ապահովի գերտիեզերական շահույթ:

Հիմա, էդ Սուրբ Աթոռ կոչված Վատիկանը հոգևոր կենտրո՞ն է, թե՞ հանճարեղ կոմերցիոն հիմնարկ: ՈՒ՞մ մտքով կանցնի նման բան: Չավեսը, Սադամը, Քադաֆին, Յանուկովիչը և շատ շատերն իրենց անձնական և պետական միլիարդներն ազնվորեն տեղավորում են Արևմուտքում՝ չնչին տոկոսադրույքով և հետագայում զրկվելու հեռանկարով, բայց դեռ չեմ տեսել գեթ մեկ ստվերային միլիոնատեր, որն իր ազնիվ փողը դնի արվեստի մեջ: Զարմանալի է… քանի որ, եթե մի բանի անունը Ստրադիվարի է կամ վան Գոգ, ապա դա անձեռնմխելի է, ոչ մի սանկցիայի ենթակա չէ, եթե, իհարկե, գողացված չէ ինչ-որ մեկից կամ տեղից:

Հավելեմ, որ 2003-ը Վատիկանի համար գերշահութաբեր տարի էր՝ լափեց Բաբելոնի արտեֆակտերի զգալի մասը, ընդ որում՝ ձրի, Իրաքի ոչնչացման դեմ չարտահայտվելու և լռելյայն աջակցելու համար:

Բա՜… էս էլ քեզ սուրբ աթոռ: Եթե սուրբը դրանք են, բա սատանան ո՞վ է, ի՞նչ տեսք ունի:

Արտյոմ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

Մեկնաբանություններ