Սերժ ԿԱՆԱՅԱՆ. Դեմն ու անարխիան ազատություն չեն

Վերջին շրջանում Հայաստանում ձևավորվել է յուրատեսակ «Դեմ եմ» մշակույթ: Կա մարդկանց մի խավ, որ դեմ է առհասարակ ամեն ինչին՝ լավին, վատին, բոլորին: Ընդդիմանալն ուղղակի դարձել է կենսակերպ ու բնավորություն: Այս շեմն արդեն վտանգավոր է, որովհետև չափի զգացողությունն այլևս երերուն է: Ամեն տեսակ ազատությունների ջատագովը լինելով՝ երբեմն սկսում եմ վախենալ այդ պաթոլոգիկ «դեմ եմ» փսիխոզից: Ո՞նց կարելի է ամեն օր ցույց անել: Նման ամենաթողություն իսկի դեմոկրատ Եվրոպայում ու ԱՄՆ-ում չկա: Այս տեմպերով որ գնանք, Միկոյանի արձանը մեզ քիչ է, դեռ Ստալինի արձանը պետք է կանգնեցնեն:
Իմիջիայլոց, «դեմ լինելու» ամենաթարմ օրինակը Մաշտոցի պուրակը Միսաք Մանուշյանի անունով անվանակոչելու հետ է կապված: Ժամանակին մարդիկ իրավացիորեն դեմ էին, որ պուրակը բետոնապատվի ու «կրպակապատվի», հասան իրենց ուզածին: Հիմա դեմ են, որ այն Միսաք Մանուշյանի անունը կրի: Ի՞նչ կա դրա մեջ, պայծառ կերպար է, թող հավերժանա: Թե չէ Մաշտոցին էնքան հարգել-պատվել ենք, հիմա էլ «դարդ» ենք անում պուրակի անվան համար: Էդքան լավ հայ ու մաշտոցասեր ե՞նք, նախ մաշտոցյան լեզուն պահենք, ամբողջ երիտասարդությունը անգլերենով ու ռուսերենով խճողված հայերենով է խոսում: Իսկ ցույց անելուց ու դեմ լինելուց հեշտ մեկ էլ դեմ լինելն է:

Մեկնաբանություններ