Արման ՄԵԼԻՔՅԱՆ. Իսկ դարանակալած ահաբեկիչներն ադրբեջանցիները չէին

Մեր գլխովն անցածի շատ առանձին դրվագներ աստիճանաբար ծածկվում են մշուշով ու մոռացության մատնվում: Այդպիսի դրվագներից է Ոսկեպարի միլիցիայի ջոկատի մարտիկների վրա Ադրբեջանում տեղակայված խորհրդային 7-րդ բանակի ստորաբաժանման կողմից գործված հանցավոր դարանակալ հարձակման ողբերգական միջադեպը: Հայ միլիցիոներներին գյուղ տեղափոխող ավտոբուսը խաչաձև կրակի տակ ընկավ լեռնային ճանապարհի ոլորանում, ջոկատի անձնակազմի մեծ մասը զոհվեց, իսկ սակավաթիվ ողջ մնացածներին խորհրդային զինվորները իրենց հետ գերի տարան: Եթե չեմ սխալվում, գերի ընկածների մեջ ծանր վիրավոր էլ կար: Ավելի ուշ գերի ընկածներին հաջողվեց հետ բերել գերությունից: Մեր միլիցիոներները Ոսկեպար էին գնում ոչ թե հարձակվողական հատուկ ռազմական գործողություն իրականացնելու, այլ սովորական պարեկային ծառայության իրենց հերթափոխին հասնելու համար, ինչի մասին տեղի խորհրդային զինվորական հրամանատարությունը, անկասկած, քաջատեղյակ էր: Ավտոբուսը հրազենային կրակի հեղեղից ուղղակի մաղ էր դարձել, իսկ սրահում արյան լճակներ էին գոյացել: Կատարվածի մեղավորները՝ հրաման տվողներն ու կատարողներն այդպես էլ ի հայտ չեկան, սակայն հստակ էր այլևս, որ պատերազմի դռները բացվել են, ու մեզ ուզում են ահաբեկել: Այդ լեռնային կածան-ճանապարհին դարանակալած ահաբեկիչներն ադրբեջանցիները չէին:

Մեկնաբանություններ