Օրերս լույս տեսավ Էռնեստ Հեմինգուեյի բանաստեղծությունների ժողովածուն՝ «Դարը պահանջում էր» (հրատարակիչ՝ «Ոգի-Նաիրի», թարգմանիչ՝ Քրիստինե Քոչարյան):

Սարսափելի է. Երբ աստվածուրացն Աստծո խոսքով է ամբոխին խաբում` Տգետի միտքն է Նենգորեն կապում։

Ես չգիտեմ, թե կարոտը Ինչ գույն ունի օտարի մոտ, Բայց Հայի մոտ նա անգույն է Եվ թափանցիկ է, ինչպես՝ օդ...

Սղոցում է հոգիս խորունկ ցավն այս կրկին. Մի պտղունց մասունք է` երազով շաղախված, Մի բուռ ազգ հինավուրց, որի ծեծված գլխին Լինել-չլինելու հարցականն է կախված:

«Նարեկացի» արվեստի միությունում տեղի ունեցավ ՝ «Նոր գրքի շեմին» խորագրով հանդիպում բանաստեղծ ՀՐԱՆՏ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆԻ հետ:

Մտերմական շրջանում Միկոյանը քանիցս ասել էր, թե հոգով պատրաստ է ցանկացած պատժի 1937-ին Ստալինի հետ գործակցած լինելու համար և ավելացրել, որ եթե ինքը հրաժարվեր և այն ժամանակ մեկ ուրիշը գար Հայաստան, հետևանքները անհամեմատ դաժան կլինեին: Քիչ է շրջանառվում նաև այն փաստը, որ նա այն ժամանակ անդրկովկասյան և հայաստանյան ղեկավար մարմիններին թողել է 21 հոգու ցուցակ, պարտավորեցնելով ոչ մի դեպքում ձեռք չտալ այդ մարդկանց, որոնց կորուստը ճակատագրական կլիներ հայերիս համար:

Աշխարհն այս զառամ փուչ է, նյութապաշտ` Անօրեն ու պիղծ, միշտ շահին գերի, ՈՒր ոգու-նյութի պայքարում անհաշտ Շահն է միշտ մնում կուռքը աշխարհի:

Մարդը չի փոխվում, ոչ ոք չի փոխվում, հոգի ասածը անուղղելի է. նա մերկ գալիս է, մերկ էլ գնում է, իսկ մնացածը իրողություն է:

Երբ Ֆյոդոր Դոստոևսկին դատապարտված էր տաժանակրության և գտնվում էր Օմսկում, մի անգամ փողոցում կերակրեց մի թափառական շան և այս շունը կապվեց նրա հետ:

ՎԱՉԵ ՆԱԼԲԱՆԴՅԱՆ «Հայ հին և միջնադարյան գրականության» մեր դասախոսն էր։ Բարձրահասակ, թիկնեղ։ Հմայիչ տղամարդ էր, գրավիչ, թավ ձայնով, բարեկիրթ շարժուձևով։ Սրանք բնատուր արժանիքներ են, որ այնքա՜ն շատ են սազում խելացի մարդկանց, «մարդամեջի» գիտության նվիրյալներին։