Այսօր այցելել եմ Մասիսի համայնքապետարան, ընկերոջս՝ Դավիթ Համբարձումյանին տեսնելու համար: Իրավիճակը դժվար է նկարագրել: Հազարավոր անտուն արցախահայեր, ովքեր իրենց ընտանիքների համար ապաստան գտնելու վերջին հույս տեսնում են Դավիթին: Մարդկանց համար կան վրաններ, որտեղ կազմակերպվում է նրանց սնունդ տրամադրելը: Համայնքի բոլոր երևելի մարդիկ, համայնքապետարանի բոլոր աշխատակիցները զբաղված են միմիայն արցախահայերին ապաստարան գտնելով ու տրամադրելով:
Այս ամենը կատարվում է առանց որևէ պետական աջակցության, առանց համայնքի բյուջեի միջոցներն օգտագործելու: Ամենը սովորական մարդկանց, տեղի ձեռնարկատերերի միջոցներով: Արցախահայերը միմյանց մեջ զրույցներում ասում են, որ ծայրահեղ վիճակում պետք է գալ Մասիս, այստեղի քաղաքապետը հարցի մի լուծում կգտնի:
Եվ սա միակ համայնքն է, որտեղ կապիտուլյանտը ընտրություններով պարտվել է և հետագայում ճնշումներով և «մուտիլյովկաներով» չի հաղթել:
Հատուկ տեղադրում եմ իմ և Դավիթի 2018 թվականի հունիս ամսվա լուսանկարը, որին ծաղրում էին և հայհոյում հազարավոր հեղափոխական ոչնչություններ:
Ձեր բոլորի մայրիկներին ջերմ ողջույններ, հայրենավաճառ տականքներ:
Տիգրան ԱԹԱՆԵՍՅԱՆ