Պտուղ-բանջարեղենի խանութում տեսականին կարգով-սարքով դասավորած է, տեղը տեղին: Մրգերի արկղերի վրա համապատասխան «անուն-ազգանուններն» են ու դրանց հեռախոսի համարները, որ պարզվում է՝ գներն են: Նայում եմ՝ կարդում. «Ամերիկական տանձ», հաջորդը՝ «Չինական տանձ»… Նայում եմ, հաջորդ արկղում մեր տեղական ընտիր տանձերն են շարված՝ առանց որևէ գրության: "За державу обидно" տոնով, բարձր-բարձր ասում եմ. «Ա´յ մարդ, բա մեր տանձերի վրա՞ ինչի չեք գրել՝ «Հայկական տանձ»:

Որևէ մեկն ինձ հարցրել է, թե արդյոք ես ուզու՞մ եմ, որ իմ՝ առանց այն էլ տկար աշխատավարձից տոկոսներ պահվեն՝ 40 տարի հետո ինձ վերադարձնելու պայմանով:

Եթե մի քաղաքական գործչի՝ Շանթ Հարությունյանի տեսակետները կիսում են հազարավոր մարդիկ, եթե տասնյակ հազարավոր մարդիկ կարծում են, որ Հայաստանը չպետք է ռուսական նեոկայսրության գավառ դառնա, եթե նրանք Շանթի նման դեմ են, որ Վ. Պուտինը գա Հայաստան, ու նրան սկուտեղի վրա մատուցեն Հայաստանի անկախությունն ու անվտանգությունը, ապա ոչ թե Շանթն ու տասնյակ հազարավոր մարդիկ են հոգեխանգարված, այլ մեզ բոլորիս գիժ անվանողները:

Շատ եմ ցավում, որ հայրենասիրությունը պախարակելի է հռչակվել հայագիտության մեջ: Ինչով ուզում ես զբաղվիր. եթե մեջդ հայրենասիրություն չկա, եթե քո ժողովրդին «հանրույթ» ես անվանում, մեկ է, քեզ ճղես էլ՝ միջակությունից կես քայլ անգամ առաջ չես անցնի: Ուրիշ բան, եթե ասես՝ երբեք ազգային սնապարծությամբ մի տառապիր, գիտական հարցերը քննելիս, երբեք անբարեխիղճ մի եղիր, զեղծարար մի եղիր, գրագող մի եղիր, մեծամիտ մի եղիր, պոռոտախոս մի եղիր, ստրկամիտ մի եղիր, եթե հայագիտությամբ ես զբաղվում, քո ազգին ներկայացրու այնպիսին, ինչպիսին որ կա՝ առանց վատն անտեսելու: Թե չէ հայրենասիրությունն ի՞նչ կապ ունի գրչակության և անազնվության հետ:

Ես հասկանում եմ մարդկանց, որ էլ չեն դիմանում և ուզում են արտագաղթել: Ես նույնիսկ հասկանում եմ նրանց, ովքեր սպառնում են իրենց արտագաղթով։ Նրանք դեռ չեն կորցրել միամիտ հույսը, թե Հայաստանում ինչ-որ մեկի պետք են:

Վերջին տասնամյակը «հավերժ» նախագահների գահավիժման շրջան էր, և արդեն իսկ կարելի է խորհել որոշ օրինաչափությունների մասին. մեկ անգամ իշխանության գալով ու սեփական ժողովուրդներին խաբելու և բռնաճնշելու միջոցով իշխանությունը քսան և ավելի տարիներ սեփական ընտանիքի ձեռքը պահող պետության ղեկավարների զգալի մասի վախճանը տխուր և դաժան եղավ:

Այսօր մեր Շարժման ամենավառ անհատականություններից մեկի՝ Վանո Սիրադեղյանի ծննդյան օրն է։ Վանոյի մոտ իրար են խառնված խենթությունն ու պետական մտածողությունը, տաղանվավոր գրողն ու բոլորին հասկանալու բացառիկ հատկությունը։

Բոլորս պետք է պատրաստ լինենք, որ Հայաստանի դատախազական և ոստիկանական համակարգերում տեղի ունեցող փոփոխությունները հանգեցնելու են երկրի ներսում իրավապահ մարմինների գործունեության ռեպրեսիվ-բռնաճնշիչ գործառույթի սաստկացմանը: Կոռումպացված, բայց համեմատաբար մասնագիտորեն հմուտ և փորձառու կադրերի փոխարեն ասպարեզ են հանվում կախյալ և վերադասի վստահությունն անվերապահորեն և առանց նախապայմանների արդարացնելու պատրաստ երիտասարդ, բավարար կենսափորձ չունեցող իրավապահներ:

Այսօր ստանձնել եմ ս.թ. ապրիլի 2-ին Կոտայքի մարզի Պռոշյան համայնքի նախկին ղեկավար Հրաչ Մուրադյանի սպանության գործով կալանավորված Արայիկ Պետրոսյանի պաշտպանությունը:

Երբ ստատուս եմ գրում Գառնու գաթայի մասին՝ էնպես եմ գրում, որ գաթայի ամենախորիսոտ մասը մոտեցնում են ընթերցողիս ռունգերին… Խոր հոտ է քաշում նա, բուրմունքը հասնում է մինչև փոքր ուղեղ, ապա ուղեղի մեծ կիսագնդեր… Փառավորվում է իմ հայրենապաշտ ընթերցողը: Եվ տեսել եք – ընթերցողս ձեռքը տանում է գրպանը, մի ոսկեգույն լայք է հանում՝ ոսկե ճուտիկի նման, և թողնում է էջիս – իրար հետևից լայք-ճուտիկները թափվում են ստատուսիս վրա, ես էլ իմ հերթին եմ փառավորվում: