Ներքոբերյալ փաստաթուղթն ինձ հանգիստ չի տալիս արդեն երկար տարիներ: Առաջին անգամ դրան անդրադարձել եմ 2003-ին իմ «10 կապիտալիստ» գրքում:

Ոտի վրա չիրուկճիր-ցցաչորի է, էնքան մարդիկ կան, որոնց ո՛չ շունչն է դուրս գալիս, ո՛չ էլ զմռսված-պինչպնդացած, չորացած կոկորդներին դեմ առած ու կպած դառնությունից են կարողանում հըմ-հըմ ու ախթու անելով բաժանվել, բայց հաճույքով վայելում են մարդահաշիվ իրենց ծերությունը:

Հայաստանի անկախության հռչակումից ի վեր՝ եվրոպական ինտեգրացիան, քաղաքակիրթ աշխարհին մաս կազմելը եղել են Հայաստանի իրար հաջորդող երեք իշխանությունների առաջնահերթությունները:

Անկարայում համատեղ ասուլիս են տվել ԵԱՏՄ հիմնադիր անդամ երկրների՝ Ռուսաստանի, Բելառուսի ու Ղազախստանի դեպանները: Այս ասուլիսն առանձնապես մեզ չէր հետաքրքրի, եթե դրանում անդրադարձ չլիներ ԵԱՏՄ-ի ու Թուրքիայի հարաբերություններին:

Պարզվում է` երգն էլ է ստրատեգիական զենք։ Համենայն դեպս, «շիրակամասշտաբնի» լսողություն ունեցող գեներալների համար, որ ազգի մարտական ոգին Մորզեի բանալիով թարգմանում ու ստանում են պահանջված ծածկագիրը։

Եվրոպայի առաջատար և որոշ այլ պետություններ իրենց, շատ բաներում տարբեր, շահերն ունեն Արևելյան Եվրոպայում, Եվրասիայում, Մերձավոր Արևելքում և Հարավային Կովկասում։ Ֆրանսիան, չկարողանալով Հարավային Կովկասում և Կասպից ծովում իր դիրքերն ամրապնդել էներգետիկ ոլորտում, հակված է Հարավային Կովկասը դիտարկելու, ավելի շուտ, իբրև աշխարհաքաղաքական գործունեության «հենահրապարակ»։

Ամերիկյան հատուկ ծառայությունները հարվածի տակ են դնում իրենց երկրի հեղինակությունը և հսկայական փողեր են ծախսում հանուն այն բանի, որ առավելագույն տեղեկություններ ստանան անգամ դաշնակից պետությունների կառավարական կառույցների գործունեության մասին։ Այնինչ մենք ինքներս ենք լուրջ միջոցներ ծախսում հայրենի կառավարության գործունեությունը բոլորին առավելագույնս հասանելի դարձնելու համար։ Այժմ խոսենք «թափանցիկ կառավարություն» գործընկերության մասին։ Հայաստանն այդ նախաձեռնությանը միացել է 2011-ի նոյեմբերին։

ՆԱՏՕ-ին Ռումինիայի հնարավոր անդամակցության հարցը քննարկելիս, որը բավական երկար տևեց, Ֆրանսիայի քաղաքական շրջանակներում ու լրատվամիջոցներում այնպիսի լոբբինգ էր արվում, որ Եվրոպայի վերլուծական ընկերակցությունում տպավորություն էր առաջացել, թե ֆրանսիական հանրությունն ու կառավարությունը մեծ ցանկություն ունեն աջակցելու Ռումինիային։ 1999 թ. Ժ. Շիրակի այցը Ռումինիա ընկալվեց որպես աջակցություն ՆԱՏՕ-ին ու Եվրամիությանը նրա անդամակցության հարցում։

Գրող Դոմենիկ Վեների ինքնասպանությունը՝ Ֆրանսիայի խորհրդանիշը հանդիսացող Փարիզի Աստվածամոր տաճարի խորանում, աշխարհին ուղղված բողոքի ճիչ էր, սթափության կոչ՝ մտածելու եվրոպական մեռնող քաղաքակրթության մասին: Սեռական փոքրամասնության իրավունքների պաշտպանություն կոչվածի հակառակորդները նրան համարում են «հանուն Ֆրանսիայի ապագայի մարտնչող զինվոր»:

Հարցազրույցն իմն էր: Իր սենյակում էր, այն հյուրանոցում ուր նա ապրում էր, բայց հանդիպումը ես էի խնդրել` նպատակ ունենալով կայսերական այդ հետախույզից տեղեկություններ կորզելու Փոքր Ասիային ու Մերձավոր Արևելքին վերաբերող գործնական քաղաքականության մասին: Ես կարծում էի, թե ինքս եմ վարում խոսակցությունը, հետո միայն կռահեցի, ներքուստ ապշահար, որ նա էլ իր նպատակն էր ունեցել: