Վրաստանը փաստացի ձգտում է բալանսավորված հարաբերություններ կառուցել և դառնալ հավասարակշռված պետություն Հարավային Կովկասում։ Խնդիրը այն չէ, որ այստեղ առկա են բիզնես շահեր Ռուսաստանի հետ կամ Ռուսաստանում ինչ-որ բիզնես հետաքրքրություններ...

Երբ հայտարարվում է, թե Հայաստանը ինչ-որ երկրից զենք է գնելու, կամ ինչ-որ երկիր պատրաստվում է Հայաստանին զենք վաճառել, միանգամից էյֆորիայի մեջ ընկնել պետք չի: Նախ՝ դրանց մի մասն ուղղակի ֆեյք է լինում...

Լեւոն Աթաբէկեանը ծնուել է Շուշիում 1875 թ., ազնուական Աթաբէկեան մելիքական գերդաստանի մէջ, որի տոհմական բնակավայրն էր Ջրաբերդ գաւառի Կուսապատ գիւղը: Նախնական կրթութիւնը ստացել է Շուշուայ ռէալական դպրոցում եւ աւարտել 1893 թ.: Նոյն թուականին մօր հետ մեկնել է արտասահման եւ յաճախել Լայպցիգի համալսարանի հասարակական գիտութիւնների բաժանմունք: 1897 թ. փոխել է ընտրած մասնագիտութիւնը, տեղափոխուել Ցիւրիխի համալսարանի բժշկական բաժանմունք եւ աւարտել 1903 թ․:

Հայաստանյան իրականության մեջ տնտեսության մի խոշոր բնագավառ տարիների ընթացքում դարձել է տասնյակ հազարավոր տնային տնտեսությունների միակ եկամուտների գեներացման վայր:

Երբ ԱՄՆ Կոնգրեսը հոտնկայս ծափահարում է ռազմական հանցագործ Բենյամին Նաթանյահուին, ստիպված ես արձանագրել, թե ինչպիսի խորքային ճգնաժամի մեջ է, այսպես կոչված լիբերալ- դեմոկրատական աշխարհակարգը:

Հենց ինչ-որ աղբյուր գրեց, որ Հայաստանն Իրանից, իբր, 500 միլիոնի զենք է գնում, Նիկոլի ընտանեկան թերթը կայծակնային արագությամբ պատասխանեց (տվյալ դեպքում՝ հերքեց)...

Մարդկությունը, քանի գնում, այնքան ավելի ու ավելի մեծ դժվարությունների է հանդիպում մարդկանց կյանքը համեմատաբար խաղաղ հունի մեջ պահելու համար։

Ռուս-իրանական հարաբերությունների ներկա փուլը թույլ է տալիս եզրակացնել, որ առաջիկա տարիներին Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականության մեջ էական փոփոխություն կլինի ռուս-թուրքական հարաբերությունների մասով։

ԵՄ-ն ՀՀ-ին տրամադրում է միանվագ €10մլն.: Եվրոյի փոխարժեքն այսօր, ըստ ԿԲ-ի, 422.26 դրամ է, ինչը նշանակում է, որ €10 մլն.-ը կազմում է 4,222,600,000 դրամ: Նիկոլենք դա դարձել են դրոշ՝ դրանով, իբրև թե, ՀՀ պաշտպանունակությունը բարձրացվելու է մի նոր աստիճանի...

Ամռանն ինձ մեկ-մեկ Սևան էին ուղարկում՝ տատուս մոտ։ Սևան գնալն Ամերիկա գնալու նման մի բան էր. պիտի ամբողջ օրը տրամադրեիր ճանապարհին, քանի որ գնացքը մի հինգ-վեց ժամ գնում էր։ Երևանից արագ էր դուրս գալիս. երկաթուղային կայարանից հետո մի տեղ էլ էր կանգնում, որ դեռ Երևանն էր։ Դա նշանակում էր՝ ես դեռ տուն գնալու հնարավորություն ունեի։ Հետո արդեն քաղաքից դուրս էր գալիս, ու ընկնում դաշտերը, սարերն ու ձորերը։ Հենց գնացքը Երևանից դուրս էր գալիս, Երևանի հոտն անցնում էր, որը ես նորից առնելու էի մի ամիս հետո։