Ես գիտեի՝ միայն մեծերն են մեռնում, իսկ երեխեքն անմահ են։ Բայց մի օր եկա մանկապարտեզ, տեսնեմ՝ դաստիարակչուհին լացում է։ Մեր խիստ դաստիարակչունին՝ մեծ, սպիտակած մազերով կին․․․ ու երեխեքի առաջ լացում է՝ թաշկինակով աչքերը սրբում ու լուռ հեկեկում։ Տարօրինակ էր։ Երեխեքից ով արդեն եկել էր, ամեն մեկը մի անկյուն մտած, գլուխը կախ ինչ-որ բանով էր զբաղված, աշխատում էին ուշադրություն չգրավել, չանհանգստացնել նրան։

Գիտե՞ք հին սերունդն ինչով է տարբերվում նորից. եթե մի սիրուն տարա ձեռն ընկնի, կյանքում դեն չի նետի։ Ասենք՝ խանութից սիրուն, ձևավոր բանկայով սերկևիլի ջեմ է առել, որ հիմա հազար տեսակի ամանով ծախում են՝ էլ կլոր, էլ քառակուսի, էլ օվալաձև, էլ Մոնա Լիզայի կոնքերով։ Ջեմը կուտի, հետո ամանը կլվանա, կսրբի ու մեջը չորացրած ռեհան կպահի։ Վիսկիի շիշը հո չի՞ գժվել՝ դեն նետի, մեջը տնական խնձորի քացախ կպահի, եթե տնական թթի օղի կամ ժավելի սպիրտ չունենա, իսկ հալած յուղի էն գունավոր պլաստմասայե ամանների մեջ շաքարավազ կամ կարմիր լոբի կպահի։ Բա ափսոս չի՞ դեն նետի էդ սիրուն ամանները։

Տատերի ասած ՝ էդ ու՞մ եք ըրմացնում ....Այ փիլթա-փիլթա ըլի ձեր լեզուն, կռնատակներումդ օխտը մոծուկ դուս գա, ջաններդ որդնոտի, որ գլխի ընկնեք, թե կենդանի մարդու վրա սուգ ու շիվան չեն անի: Աստծուն դժարեկան բան է դա:

1980-ի Օլիմպիական խաղերի բացման հանդիսավոր արարողությունը Մոսկվայի Լուժնիկի մարզադաշտում Հայերը Բերդ են պարում` ՄԱՍԻՍ սարի ֆոնին:

Գուցե ինձ դավադրապաշտության մեջ մեղադրեք կամ կոնսպիրոլոգ սարքեք, բայց ես համարյա կասկած չունեմ, որ էս ամեն ինչը սկսվեց Ռիչարդ Մուրի (բրիտանական Մ6-ի պետ) Հայաստան գալուց հետո, երբ կառավարական ռելիզում մի քանի ֆիկտիվ նկար դրեցին...

Մեր մի կողմը Շամշադինից է, մյուսը՝ Սյունիքից՝ Մեղրիից: Շամշադինը հատուկ ձևով եմ միշտ սիրել: Աշխարհի տարբեր տեղերից մարդկանց տարել եմ Շամշադինի գեղեցկությունը ցույց տալու: Նույնիսկ շատ հայեր Շամշադինի տեղը չգիտեին:

Այսօր Լեոնիդ Ենգիբարյանի ծննդյան օրն է

Մեր հեռախոսապաշտ հասարակության մեջ դարաշրջանն այֆոնի մոդելով է որոշվում՝ այֆոն 1-ի դարաշրջան, այֆոն 5-ի դարաշրջան և այլն։ Երևի մի հիսուն տարի հետո տատը թոռներին կպատմի, որ դեռ այֆոն 9-ի օրոք է ամուսնացել, ու հենց առաջին գիշերն անկողնում ամուսինը հեռախոսը ձեռքից վերցրել է, որովհետև պարզվել է, որ առանց հեռախոսի էլ կարելի է իրար հետ շփվել։ Իսկ թոռները կասեն՝ ա՛յ տատ, դու էդ ի՜նչ նախնադարյան ժամանակներում ես ապրել, ուրեմն, էդ ծանր երկաթի կտորը ձեռներդ փողոց էիք դուրս գալիս, հա՞։

Իրիկունը դուռս մի տեսակ ռիթմով ծեծեցին: Տկտկոցը ոնց որ Կոմիտասի «Լորիկը» լիներ, բայց ոչ թե վիրավոր, այլ՝ հանդիսավոր: Բացեցի՝ Վաղոն էր. - Հարևան, հո դու էլ դարդ չե՞ս անում ինստիտուտները իրար լղոզելու-փակելու-ծախելու համար: