Գագիկ ՄԱՐՏՈՅԱՆ. Մեկ - մեկ էլ ձեռի հետ պայքարեք, որ գոնե էդ բոլշևիկի արձանը վերացնեն հրապարակից

Մեր ժողովրդի լավագույն, ակտիվ զավակները ինչպե՞ս շուտ չէին հասկացել, որ Անաստաս Միկոյանի արձանը լրջագույն վտանգ է ներկայացնում հանրապետության ներկայիս ազատական ռեժիմին: Փաստորեն, որ մեր ներկայիս ազատական ռեժիմն այնքան էլ ազատական ռեժիմ չէ, մեղքի մի խոշոր բաժին էլ Սանահինում, Էջմիածնի քաղաքային այգում (ասում են` այժմ Մայր տաճարին է պատկանում) կանգնեցված Միկոյանի արձաններից է գալիս: Երևի ինչ - որ շամանական զորություն ունեն այդ արձանները: Բայց դուք պատկերացրեք, որ եթե հանկարծ Երևանի կենտրոնում տեղադրեն`՝ ինչ կկատարվի. մարդիկ շարվեշարան կգնան նրան պաշտելու, ինչպես հեթանոս եգիպտացիներն էին պաշտում և զոհաբերություններ մատուցում իրենց Ապիս եզանը կամ փյունիկեցիները՝ մարդակուլ Մելկարտ - Մողոքին, կամ հույները՝ Թալոսին: Եվ կվերադառնան հին ստալինյան ժամանակները` բռնապետություն, համակենտրոնացման ճամբարներ, Հայաստանն էլ կկորցնի անկախությունը: Վայ: Վայ մեզ: Ի՜նչ լավ են անում մեր ժողովրդի լավագույն զավակները, որ պայքարում են ապագա արձանի դեմ: Ասում են՝ մեկը կոչ է արել, որ հենց տեղադրեն՝ պետք է անհապաղ պայթեցնել: Մի հերոս էլ հայտարարել է, որ եթե տեղադրեն, ուրեմն ինքը խոստանում է, որ ամեն օր արձանի վրայից զուգարանի հոտ կգա: Թուհ... Մեկն էլ որոշել է քաղաքային իշխանությունների դռները ջարդել իր պատրաստած նամակ - բողոք - ստորագրություններով: Բա ի՞նչ էիք ուզում: Ի՞նչ անեն խեղճ մարդիկ: Էս քաղաքային իշխանություններն էլ բան ու գործ չունեն. ձևեր են թափում, թե ինչ - որ գործ են ուզում արած լինել, բայց դե մեր ազատատենչ ակտիվիստերը հո լավ են հասկանում նրանց նենգ մտադրությունները: Այսօր ավելի կարևոր գործ, քան այս տեղադրվելիք արձանի դեմ պայքարելն է՝ չկա, չկա ու չկա: Ջանդամ, թե Հայաստանը կամաց - կամաց չի դատարկվում հայերից, ինչպես Նախիջևանը ժամանակին դատարկվեց պրծավ կամաց - կամաց: Ջանդամ, թե խոր ճգնաժամ չէ գրեթե բոլոր ոլորտներում: Ջանդամ, թե վաղը մարդ չի մնալու սահմանը թուրքից պաշտպանելու համար: Բայց հա, ի՞նչ: Թեկուզ տասը հոգի էլ մնա,՝ մեկ է, այդ տասը հոգին կապրի ազատ, առաջադեմ, Միկոյանի արձանը տապալած Հայաստանում: Հուռա՜, հուռա՜, հուռա՜... Սիրելի ակտիվիստներ, ձեր հերոսական ճակատը համբուրեմ ես, մի բան հուշեմ, կարելի է՞. Գարեգին Նժդեհը չլիներ, այսօրվա մի բուռ Հայաստանն էլ չէր լինի: Գիտեք, չէ՞, որ այսօրվա անկախ Հայաստանում Գարեգին Նժդեհի անվան հրապարակ կա, սակայն այդ հրապարակում այսքան տարի Ստալինի ընկեր, բոլշևիկ Սուրեն Սպանդարյանի արձանն է դեռ կանգնած: Հաստատ գիտեմ, որ գիտեք: Ասում եմ, ակտիվիստներ ջան, պայքարում՝ պայքարում եք, քարն իրենց գլխին, որ Նժդեհի անվան հրապարակում Նժդեհի արձանը չեն կանգնեցնում, մեկ - մեկ էլ ձեռի հետ պայքարեք, որ գոնե էդ բոլշևիկի արձանը վերացնեն հրապարակից: Թե չէ որտեղ նայում ես՝ չորս կողմդ պաթոլոգիա է, կատարյալ պաթոլոգիա:

Մեկնաբանություններ