Սենսացիաները յուրաքանչյուր հասարակության հետաքրքրության հիմնական առարկան են, և մարդիկ աշխարհի բոլոր երկրներում սիրում են «թամաշա» անել, նույնիսկ, եթե դա իրենց հայրենիքի կործանման տեսարանն է։

Հուսալքության չափ՝ բոլորին հուզում է, թե ու՞ր կորավ 92-ի քաջակորով հայը. ցնդե՞ց, վերացա՞վ աշխարհի երեսից:

Վարչապետ կոչեցյալը հրապարակել է, այսպես կոչված, Ակադեմիական քաղաքի նախագիծը։ Այս կիսագրագետ արարածը, որ ատում է գիտությունն ու արվեստը, իր խոսքերով՝ «էլիտային», հանկարծ բարբաջում է, թե Հայաստանի ապագան գիտությունը, կրթությունն ու տեխնոլոգիաներն են, տպավորություն ստեղծելու համար, չտեսի պես օգտագործելով «կլաստեր» օտար բառը։ Փորձենք բացել նրա խոսքերի փակագծերը։

Մենք մեր հոգեբարոյական «կարմիր գծերի» հետ կապված ու մեր կյանքը թունավորող հսկայական պրոբլեմ ունենք։

Մայրաքաղաքում ամեն քայլափոխի կարելի է մուրացիկների հանդիպել։ Ասեմ, որ միշտ գրպանումս մանրադրամ եմ պահում խեղճուկրակ տեսքով տատիկներին ու պապիկներին տալու համար։ Հաճախ եմ տհաճ խոսակցություններ ունենում առողջ տեսքով ու մինչև երկու մետր հասակով առողջ տղամարդկանց հետ, ովքեր կենտրոնական փողոցներում կտրում են ճանապարհդ, անհարկի միջամտում են խոսակցություններին, ներխուժում են սրճարանի տարածք, որտեղ ընտանիքիդ անդամների հետ որոշել ես ժամանակ անցկացնել, ու ամեն ինչ տակնուվրա են անում, ստեղծում տհաճ իրավիճակ։

Մենք ակնհայտ պրոբլեմներ ունենք իրականությունը տեսնելու, այն ադեկվատորեն ընկալելու և օբյեկտիվորեն գնահատելու հարցում։

Մեկ հայտնի մարդու տուն-թանգարան կամ գերեզման գնալով ու եզրափակիչ խորովածով է ավարտվում հայ աշակերտի էքսկուրսիան։ Այնինչ, հայրենաճանաչողությունը լրիվ այլ բան է։ Ասում ենք՝ զինվորը գնում է, որ հայրենիքը պաշտպանի։

Մեր թշնամիները իրենք իրենց կդավաճանեին, եթե բազմիցս չապացուցեին, որ նոյեմբերի 9-ով չի ավարտվել, այլ սկսվել է ցեղասպանության նոր դարաշրջանը, որն ուղեկցվելու է ոչ միայն պատերազմի շանտաժով, զինված հարձակումներով, այլև փափուկ քաղաքականությամբ տարածքներն ու տնտեսությունը յուրացնելով:

Երեկ երեկոյան շատ հաճելի զրույց ունեցա։ Զրուցակիցներս, այսպես ասած, հին սերնդի, զարգացած, իսկական մտավորականներ էին։

Տարբեր անճաշակ գովազդային վահանակներն ու բանկոմատները՝ որտեղ ասես, իսկ «Երևանյան բակ» հասկացողությունը՝ վաղուց արդեն բացառիկ երևույթ: