Ազատ, լսում ես, չէ՞:
ՈԻզում էի ասել՝ ինչ լուսեղ ու սիմվոլիկ էր ճակատագիրդ, որդի՜ս:
Չե՜ս ափսոսում:
Գիտե՛մ:
Այդքան լուսավոր ու իմաստալից՝ քչերին է վիճակվում:
Սեր ենք ցողում ձեր երկնային ուղուն:
ՈՒ երբ Տղերքի հետ հասնեք երկինք,
վերադարձեք որպես հոգու անձրև՝
մեր սրբացած հողին:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ