«Արցախը չի կորսվել, Արցախը դավաճանվել ու հանձնվել է «հայի» ձեռքով: Այն «հայի» ձեռքով, որը որոշեց, որ 120 հազար հային տեր կանգնելու չունի, պաշտպանելու չունի, իսկ բրախելու ու լքելու ունի...

Չկա Հայաստանում իշխանափոխության հարց, կա Հայաստանի ազատագրման հարց։ Ու լինենք անկեղծ` հայությունը չունի առկա իրականության գիտակցումը, չունի նաև հարցի լուծման համար անհրաժեշտ ներքին ռեսուրս։

Առանձին անհատները, համայնքն ու հանրությունը մեզնում ուժ են այնքանով, որ իրենք, չկարողանալով որևէ շարժում կատարել առաջընթացի ու կյանքի լավացման ուղղությամբ, կարողանում են խանգարել հատուկենտ նման փորձ անողներին։

Գաղտնիք չէ, որ ամեն օր Հայաստանի Հանրապետության այն քաղաքացիները, ովքեր Երևանի գերկենտրոնացման արդյունքում աշխատում են Երևանում, բախվում են ժամեր տևող խցանումների խնդրին, որն արդեն իսկ վերածվել է հիմնախնդրի:

Բաց դռները հարյուրերորդ անգամ ջարդելը նշան է այն բանի, որ մարդկանց գործունեությունը որևէ լուրջ նպատակ չի հետապնդում։

Արդեն 4 տարի է, ինչ արտասահմանցի մասնագետները աշխատում են Մեծամորի ատոմակայանում՝ կապված անվտանգության ապահովման և հեռանկարում կայանը կոնսերվացնելու հետ։

Թեև անդադար թմբկահարվում է միջին աշխատավարձի «ռեկորդային աճը», սակայն ոչ ոք չի խոսում չդադարող թանկացումների մասին, երբ քաղաքացու համար ապրելն է արդեն իսկ դարձել հերոսություն:

Samvel Farmanyan-ը, անդրադառնալով Հրայր Թովմասյանի դեմ արդեն 4.5 տարի տևող դատական ֆարսին, նշել է, թե մեղադրող դատախազները և դատավորը նույնպես «իրավիճակի զոհեր են»: Հրապարակային եմ արձագանքում ընկերոջս. ո՛չ, Սամվել ջան, դատախազներն ու դատավորը զոհեր չեն: Իրավիճակում, երբ բոլորին ամեն ինչ պարզ է, բոլորը բոլորին գիտեն և բոլորն ամեն ինչ գիտեն, նրանք մասնակիցներ են ու մեղսակիցներ են: Ոչնչով չեն տարբերվում վերևից հրահանգ իջացնողից ու հավասարապես մեղքի բաժինը կիսում են հրահանգավորողի հետ:

Զինկոմիսարիատները, համայնքապետարաննները խնդիրներ են ունենում 25-օրյա վարաժական հավաքների մասնակիցներին հավաքագրելու գործում. մարդիկ դժկամությամբ են մասնակցում հավաքներին։ Դրա պատճառը միայն այն չէ, որ վարժական հավաքների մասնակիցները սահմանագոտում կյանքի համար վտանգավոր ծառայություն են իրականացնում։ Վարժական հավաքների մասնակիցներին 25-օրյա հավաքի համար պետական բյուջեից վճարում են մոտ 180 հազար դրամ աշխատավարձ։ Հավաքների շատ մասնակիցներ մշտական աշխատանք ունեն կամ օրավարձու աշխատողներ են։ Օրավարձու բանվորների օրական վաստակը նվազագույնը 10 հազար դրամ է։ Ըստ օրենքի՝ գործատուն պետք է հատուցի 25 օրվա հաշվարկով վարժական հավաքի մասնակցի աշխատավարձի ու 180 հազար դրամի տարբերությունը՝ նվազագույնը 70 հազար դրամ և ավելի գումար։ Սակայն գործնականում գործատուն չի հատուցում այդ գումարը, եթե դա վերաբերում է օրավարձու աշխատողներին, արհեստավորներին և այլն։

Այսօր՝ սեպտեմբերի 11-ին, քաղբանտարկյալ Արմեն Աշոտյանի բանտարկության 454-րդ օրն է։