Ցեղասպանության օրն է, Տավուշում գյուղեր ենք նվիրում թուրքերին, երկրաքանդների հետ խնջույքներ ենք անում և տրնգի պարում:
Հիմա էլ, ըստ օդում կախված լուրերի, այս պատուհասները Սյունիքում ուղղաթիռով դաշնամուր են տարել Խուստուփի լանջ...
Մենք դեռ տաք ենք ու չենք զգացել, որ 21-րդ դարում էլ ենք ցեղասպանություն տեսել, այն էլ՝ պետության (թեկուզև՝ չճանաչված) առկայության պայմաններում։ Դա մեր մեծագույն ամոթն է...
Հնարավո՞ր է արդյոք ազատվել այս իշխանությունից:
Բազմաթիվ բարդացնող պատճառներ կան, որոնք երկար կարելի է թվարկել, և դրանցից յուրաքանչյուրն իր դերն ունի այն գործում, որ այս իշխանությունն իր ուզածն անում է մեզ հետ...
Տավուշի մարզում թափ առնող ընդվզումը խոսում է այն մասին, որ ազգն այլևս զզվել է անընդհատ զիջելուց, անընդհատ կորցնելուց։
Սա նաև խոսում է այն մասին, որ այլևս միակողմանի զիջումներն անընդունելի են հայ ազգի համար...
Այս դավաճանական վիճակում ես, անկեղծ ասած, չգիտեմ՝ ինչ է հնարավոր անել։ ՈՒստի կներեք, որ խոսելու եմ մեկ այլ հարցի մասին՝ նկատի առնելով Սամվելի գործի շուրջ օրեր առաջ արձանագրված լայն հանրային համախմբումը։
Տավուշում սահմանազատման ու սահմանագծման արդյունքում 4 գյուղ հանձնելու առնչությամբ փոխվարչապետի ստորագրության լուրը Ադրբեջանում հասկանալիորեն անասելի տոնակատարության առիթ է դարձել:
Երբ հեռավոր 1948-ին քննարկվում էին ցեղասպանության կոնվենցիայի դրույթները, Լիբանանը առաջարկում էր ավելացնել հետևյալ կետը. «Խմբի անդամներին այնպիսի պայմանների հասցնելը, որ նրանք կամովին հրաժարվեն իրենց լեզվից, կրոնից և մշակույթից»...
Երեկ Իսրայելի սիոնիստներին Իրանի հասցրած հզոր հրթիռային հարվածը ծանրակշիռ ազդեցություններ կգործի, մասնավորապես, մեր տարածաշրջանում ու հատկապես Հայաստանի շուրջ ծավալված վտանգավոր զարգացումների վրա։