Էդ, որ ասում եք՝ մենք ռուսներին ավելի շատ ենք սիրել, քան՝ ինքներս մեզ, ու էդ ամենը լղոզում պաթոսով, էդ մարդկանցից քանի՞ հոգի է Հայաստանում ու Արցախում ընտրել էն մարդկանց, ում հետ Ռուսաստանը ցույց էր տալիս, որ ավելի նպատակահարմար է աշխատել։ Էդ մարդկանց լավ գիտեք, Արցախում Վիտոն էր, ՀՀ-ում՝ երկրորդ նախագահը։ Գոնե էս հարցում էդ ազնվությունն ունեցեք. 2018-ին Կարեն Կարապետյանն էր, ոչ թե՝ Նիկոլը։

Հասունացել է պահը, երբ ազգովի, ողջ հայերով, հստակ դիրքորոշումներ պետք է արձանագրենք այսօրվա ու ապագայի համար։

350 000 հազարից ավելի մահ: 1 000 000 վիրավոր: 6 000 000 երկիրը լքած: 8 000 000 տեղահանված:

Այն, ինչի մեջ «ժողովրդավարական արևմուտքը» ներքաշել է Հայաստանին, անթաքույց ցինիզմով կոչել է «անկախության և ինքնիշխանության համար» պայքար: Այդ «պայքարի» առաջին մասն ավարտվեց և բոլորս տեսանք արդյունքը և երկար-բարակ բացատրելու հարկ չկա:

Ներկա իրավիճակը պահանջում է յուրաքանչյուր քաղաքացուց անցածի լուրջ վերլուծություն կատարել, օբյեկտիվ գնահատել նախկին սխալները և սխալների պատճառները, և ճիշտ ուղղու վրա կանգնել հետագա կորուստներից խուսափելու համար:

Հիմա եկել է ժամանակը, որ գործով ու իրական քայլերով ապացուցենք շախմատային գերտերություն լինելու մեր կարգավիճակը։ Իսկ ավելի ճիշտ՝ կյանքի ու մահու հարց է դառնում Բաքվի հաշվարկներն ու ծրագրերը ճիշտ կռահելն ու չեզոքացնելը։

Ակնհայտ է, որ Ադրբեջանի գործողությունները ոչ իրավաչափ են, ոչ օրինական, ոչ էլ որևէ միջազգային նորմին համապատասխան:

Մի պահ պատկերացրեք, որ անհատ քաղաքացիներն իրենց վրա չվերցնեին կառավարության գործառույթն ու չզբաղվեին բռնի տեղահանված արցախցիների կացարանի, սննդի և այլ հարցերով:

Այո՛, Հայաստանի, Արցախի, հայերիս թիվ 1 ներքին թշնամի Նիկոլը, որը նաև Ռուսաստանի մոլի թշնամիներից է, անցած կիրակի (սեպտեմբերի 24- ին) իր ուղերձով օգտագործելով Ռուսաստանի և ՀԱՊԿ- ի դեմ չարախոսությունների, բանսարկությունների, զրպարտությունների մի ողջ շարան, ըստ էության, ազդարարեց Հայաստանում ռուսական ներկայության վերջի սկիզբը, ինչպես նաև Հայաստանի և Ռուսաստանի դեմ իր թշնամական գործունեության հիմնական փուլի մեկնարկը:

Արցախում երկար տարիներ բարձր պաշտոններ զբաղեցրած, արտաքին գործերի նախարար, նախագահի խորհրդական Դավիթ Բաբայանի՝ ադրբեջանցիներին հանձնվելու քայլը առաջին հայացքից կարող է անձնազոհություն թվալ, իբր պաշտպանելու մյուսներին, սակայն այն ոչ մի լավ բանի չի հանգեցնի...