Մի քանի օր առաջ, ավելի ճիշտ՝ հոկտեմբերի 5-ի գիշերը, մի դեպք պատահեց: Մենք հրաշքով փրկվեցինք: Հրաշք բառն այս դեպքում խիստ տեղին է, քանի որ փրկության ոչ մի հնարավորություն չկար՝ ո՛չ տրամաբանությամբ, ո՛չ ֆիզիկայի օրենքներով, ո՛չ պատահարի անխուսափելիությամբ: Բայց փրկվեցինք: Վերջին պահին: Մի անբացատրելի, անըմբռնելի վերին կամքի շնորհիվ:
Հետո արդեն, երբ գիտակցում ես, թե ինչ կատարվեց և ինչ կարող էր լինել, սարսափին միախառնվում է այն բանի պարտադրված ըմբռնումը, թե որքան փխրուն է մեր պատկերացումների և ներազդեցության շերտը, ու եթե կարող էր լինել այն, ինչ պիտի լիներ, ապա հավասարապես չէր լինելու այն, ինչը պիտի չլիներ:
Անհավանական փրկությունը ընդունակ է վերափոխել մարդուն: Կարող է նաև չվերափոխել: Բայց էության ներսում ամեն բան այլևս առաջվանը լինել չի կարող: Մի բան, այնուամենայնիվ, տեղաշարժվում է: Մի բան, այնուամենայնիվ, հուշում է, որ հաջորդող ժամանակը միայն քեզ չի պատկանում…
Հովիկ Չարխչյան