Սիրելի ընկերներ, շուրջ երկու տարի առաջ ես հետաքրքրությունից մտա ՖԲ, տեսնեմ դա ինչ է։ Դրանից 1-2 տարի առաջ իմ մի քանի ընկերներ պարբերաբար նամակներ էին ուղարկում իմ էլ. հասցեին, առաջարկում Ֆեյս-ում էջ բացել։ Որոշեցի մի կարճ ժամանակով մտնել, հետաքրքրությունս բավարարել ու դուրս գալ։ Սակայն մտա ու մնացի, որովհետև շարունակ նոր ընկերների, հիանալի մարդկանց էի ծանոթանում, ոմանց հետ էլ կարծես հին բարեկամներ լինեինք: Ինչ էլ լինի, որտեղ էլ լինեմ, այդ մարդկանց երբեք չեմ մոռանալու։ Շատերն իրենց հաստատուն տեղն են գրավել իմ մեջ կամ, ինչպես գեղարվեստորեն ասում են, իմ հոգում ու սրտում։

Քիչ է լինում, երբ նույն պահին և ուրախ ենք, և տխուր ենք: Հենց այդպիսի վայրկյան է մի դպրոցական վերջին զանգը: Ուրախ ենք, որ ավարտում ենք: Տխուր ենք, որ ավարտում ենք: Ասես լաց ու ծիծաղ լինի դպրոցական վերջին զանգը:

Մեզանում արդեն հասունացել է քաղաքական և սոցիալական վերափոխումների տրամադրությունը: Սակայն, մեր խորը համոզմամբ, այն պետք է սկսել Մայր Աթոռ Ս. Էջմիածնից, փրկելու համար, նախ, հայ եկեղեցու հեղինակությունը, որը ոտնահարվել է վերջին 14 տարիների ընթացքում: Եվ ապա պետք է վերակենդանացնել եկեղեցու դերն ու նշանակությունը ազգային-մշակութային և հասարակական կյանքում: Նկատի ունենալով վերջին ժամանակներս մամուլում լուսաբանված սուր քննադատական հոդվածները, նվիրված աղանդներին, կփորձեմ ավելի մանրամասն անդրադառնալ այդ թեմային:

Էսօր մի թեթև գրեցի սրա մասին, բայց կտրաքեմ, եթե մի հատ էլ չանդրադառնամ թեմային ու ավելի համապարփակ: Լյուքս Ստեփանյանի դին Երևան բերելու օրը՝ այսինքն անցած շաբաթ օրը, ես գրել էի այն մասին, որ մեր պսևդո-ընդդիմության որոշ դեմքեր առաջինն են սկսել իրենց վրա «սառոչկա ճղել» ու միանգամից, առիթը բաց չթողնելով, ֆեյսբուքով կոչեր էին անում, որպեսզի մարդիկ իջնեն Հանրապետության հրապարակ` բանակի «բեսպրեդելի» դեմն առնելու:

Պատմությունից հայտնի է, որ քաղաքական մոնստրները կործանվում են երկրորդը չլինելու մոլուցքից, իրենցից դուրս ոչ մեկին չնկատելու հիվանդագին ախտից:

Ես իսկապես չեմ ուզում «հասկանալ» այն լռությունը, որ պահպանում են իրենց ընդդիմադիր հռչակած կուսակցությունները գազի գնի բարձրացման, Լավրովի երեկվա հայտարարության, ռուս-ադրբեջանական սիրախաղերի վեսկսման և մեր ներքին բողոքային շարժումների հանդեպ:

Երևի շուրջ քսան տարի առաջ էր: Ազնավուրը անընդմեջ համերգներ էր տալիս Փարիզի «Կոնգրեսների պալատում»: Փարիզում ամեն տեղ խոսում էին Ազնավուրից, ամեն տեղ Ազնավուրի լուսանկարներն էին: Օրեր շարունակ ավելի քան հինգ հազար տեղանոց դահլիճը լեփ-լեցուն էր: Օրեր շարունակ Փարիզը լսում էր Ազնավուրին, Փարիզն Ազնավուրով էր ապրում, Փարիզն Ազնավուր էր երգում:

Ցավով եմ ասում, բայց արդեն դժվար է երազել Հայաստանի լավագույն ապագայի մասին: Երազել կարելի էր այն ժամանակ, երբ ասում էին, թե Մեծ Թուրանի ճանապարհին, մինչև Չինաստանի ույգուրների հոծ բազմությունը, հայերը միակն են, որ կփորձեն դիմագրավել թուրքերին: Ուստի, հայերին հզորացնելու հարցում գոնե ռուսները կանեն հնարավորը՝ իրենց փորի տակ Թուրանի գոյացումը կանխելու համար:

Երբ լուրջ-լուրջ վերլուծություններ ու կարծիքներ եմ կարդում առ այն, որ մեր ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանն իր դաշնակից Հայաստանին մատակարարվող գազի սակագինը բարձրացրել է կամ «Եվրատեսիլ» կոչվող շոուում Հայաստանի ներկայացուցչին 2 միավոր է տվել, Ադրբեջանին՝ 12, ներառյալ նաև՝ Մոսկվայում ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովի և Ադրբեջանի արտգործնախարար Էլմար Մամեդյարովի հետ համատեղ մամուլի ասուլիսի ընթացքում «ռազմավարական դաշնակցի» հայտարարությունը, ըստ որի՝ Ղարաբաղյան խնդրում «Ռուսաստանի համար ստատուս-քվոն անընդունելի է» և այլն, մնում եմ տարակուսած հարցադրումներից՝ «մեր մեծ բարեկամ», «ռազմավարական դաշնակից» Ռուսաստանն ինչո՞ւ է այդպես անում...

Հետևություններ չանող սերնդի սխալները, անկախ իր կամքից, կրկնակի ու անդառնալի են դառնում, հետևանքները՝ անվերականգնելի: Ամեն մի զինվորի սպանության դեպք արդարացի ցասումի, լուռ ու բարձրաձայն բողոքի պատճառ է դառնում: Ամեն մեկն իր բողոքը հայտնում է յուրովի՝ վստահ լինելով, որ ամենաճիշտն ինքն է, չնայած ես միշտ համարել եմ, որ կորստի ցավը ժամանակի հետ զգալու է միայն ծնողը, մերձավոր հարազատը, երբ շուրջը դատարկություն է, ապրելու իմաստը՝ ոչինչ, խելագար ու անհույս սպասումով, որ մի օր որդին տուն կգա…