Ես այ­սօր կուլ եմ տա­լիս ցա­վը

Ցա­վը և ցա­սու­մը վատ խոր­հր­դա­տու­ներ են: Ես այ­սօր կուլ եմ տա­լիս ցա­վը, որ չմեռ­նեմ կսկ­ծից ու մնամ ոտ­քի վրա, որ բա­նա­կա­նու­թյունս չտր­վի ցա­սու­մին ու ա­վե­րի՝ ինչ մնա­ցել է: Ես մի­ջին վի­ճա­կագ­րա­կան հայ եմ, որ ու­զում է ապ­րել ու ապ­րեց­նել եր­կի­րը: Սոսկ: Բայց պատ­րաստ եմ ա­մեն ին­չի:

Պա­տե­րազ­մում կա­պի­տու­լյա­ցիա­յից հե­տո տրա­մա­բա­նա­կան կլի­ներ, որ իշ­խա­նու­թյու­նը պար­տու­թյան պատ­ճառ­նե­րը վեր­լու­ծեր ու բա­ցատ­րեր: Ա­ռայ­սօր հո­դա­բաշխ խոսք ե­ղել է միայն… ադր­բե­ջա­նա­կան ու մի­ջազ­գա­յին մա­մու­լում՝ առ այն, որ հայ զին­վո­րը կռ­վել է հե­րո­սա­բար ու անձ­նու­րաց, բայց… Հա­մադ­րե­լով «բայց»-ե­րը, ստաց­վում է պատ­կեր, որ.

1. Հա­յաս­տա­նը գի­տեր, որ պա­տե­րազմն ան­խու­սա­փե­լի է, բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րը դա­դա­րել էին, Ադր­բե­ջա­նը կրկ­նում էր, որ հար­ցը լու­ծե­լու է ռազ­մա­կան ճա­նա­պար­հով: Ոչ միայն հե­տա­խու­զու­թյու­նը, ի­րա­վի­ճա­կի հա­մա­կար­գա­յին վեր­լու­ծու­թյու­նը ի հայտ կբե­րեր պա­տե­րազ­մը սկ­սե­լու պա­հը, բայց Հա­յաս­տա­նում ոչ մի կա­ռույ­ցում չի ե­ղել ու չկա ՀԱ­ՄԱ­ԿԱՐ­ԳԱ­ՅԻՆ ՎԵՐ­ԼՈՒ­ԾՈՒ­ԹՅԱՆ խումբ: Ոչ ԱԳՆ-ում, ոչ ՊՆ-ում, ոչ ԱԱԾ-ում, ոչ Անվ­տան­գու­թյան խոր­հր­դում չկան մաս­նա­գետ­ներ, որ պի­տի այդ խն­դի­րը լու­ծեին: Դա ՊԵ­ՏԱ­ԿԱՆ ան­լր­ջու­թյան գա­գաթ­նա­կետն է:

2. Հայ­կա­կան բա­նա­կը պատ­րաստ չէր պա­տե­րազ­մի: Ան­գամ 2016-ից հե­տո չեն ար­վել եզ­րա­կա­ցու­թյուն­ներ, որ տա­րա­ծաշր­ջա­նում ի­րա­վի­ճակ է փոխ­վում, փոխ­ված աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան ի­րա­վի­ճա­կում պա­տե­րազ­մը փո­խե­լու է բնույ­թը: Մենք պատ­րաստ էինք պա­տե­րազ­մի Ադր­բե­ջա­նի հետ: Մենք պատ­րաստ չէինք, որ Ադր­բե­ջա­նի հետ մեր դեմ կռ­վե­լու է Թուր­քիան, և պա­տե­րազ­մում կի­րա­ռե­լու է ՆԱ­ՏՕ-ի տեխ­նո­լո­գիա­ներն ու Սի­րիա­յից բե­րե­լու է վարձ­կան­ներ: Որ դա հնա­րա­վոր էր, կա­րե­լի էր կռա­հել ռուս-թուր­քա­կան հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րից Սի­րիա­յում ու Լի­բիա­յում: Պետք էր ի­րա­վի­ճա­կը պրո­յեկ­տել Ար­ցա­խի վրա, ու պատ­կե­րը պարզ կլի­ներ: Հայ­կա­կան բա­նա­կը պատ­րաստ էր պա­տե­րազ­մի ռու­սա­կան ստան­դարտ­նե­րով, բայց՝ չու­նե­նա­լով ռու­սա­կան այն զեն­քը, որ կռ­վում է Սի­րիա­յում ու Լի­բիա­յում: Երբ պա­տե­րազ­մի ըն­թաց­քում այդ զեն­քը, մաս­նա­վո­րա­պես՝ օ­դը փա­կե­լու հա­մար, ստաց­վեց, չկա­յին մաս­նա­գետ­ներ, որ կա­րող էին զեն­քը կի­րա­ռել: Սա բա­նա­կի ղե­կա­վա­րու­թյան մե­ծա­գույն սխալն էր՝ պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րի ու գլ­խա­վոր շտա­բի պե­տի: Փաս­տա­ցի՝ նրանք չէին հաշ­վար­կել, թե տա­րա­ծաշր­ջա­նում նոր պա­տե­րազմն ինչ բնույ­թի է լի­նե­լու ու ինչ զեն­քե­րով: Ան­գամ բաց տվյալ­նե­րից տե­ղյակ լի­նե­լով, թե Ադր­բե­ջա­նը Իս­րա­յե­լից ու Թուր­քիա­յից ինչ գնում­ներ է ա­նում: Նրանք գաղտ­նի չէին պա­հում, ու տա­րօ­րի­նակ է, որ ՀՀ պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րը կամ փոխ­նա­խա­րար­նե­րից որևէ մե­կը, գլ­խա­վոր շտա­բի ի­րա­րա­հա­ջորդ պե­տե­րից որևէ մե­կը ինքն ի­րեն հարց չի տվել՝ Ադր­բե­ջա­նի ին­չի՞ն են պետք թուր­քա­կան ու իս­րա­յե­լա­կան հե­տա­խու­զա­կան ու ռազ­մա­կան դրոն­նե­րը, ե­թե ոչ Ար­ցա­խում պա­տե­րազ­մի հա­մար: Մեղ­մա­ցու­ցիչ դեպք հան­ցա­նաց չի կա­րող լի­նել, որ Հա­յաս­տա­նը պար­տադր­ված էր զենք գնել Ռու­սաս­տա­նից, ո­րով­հետև ամ­բողջ բա­նա­կի սպա­ռա­զի­նու­թյու­նը ՀԱՊԿ-ի ստան­դարտ­նե­րով էր, իսկ ոչ ռու­սա­կան զենքն այդ ստան­դարտ­նե­րի հետ չէր աշ­խա­տի: Կամ՝ փաս­տը, որ Ռու­սաս­տա­նը ար­գե­լում էր Հա­յաս­տա­նին այլ եր­կր­նե­րից զենք գնել: ՈՒ՝ մաս­նակ­ցել ՆԱ­ՏՕ-ի զո­րա­վար­ժու­թյուն­նե­րին տա­րա­ծաշր­ջա­նում: Ե­թե մենք մի քա­նի ան­գամ մաս­նակ­ցած լի­նեինք ՆԱ­ՏՕ-ի զո­րա­վար­ժու­թյուն­նե­րին, ո­րոնց հրա­վե­րը ստա­նում ու տար­բեր պատր­վակ­նե­րով մեր­ժում էինք, կա­րող էինք տե­ղյակ լի­նել՝ ինչ­պես են կռ­վում ՆԱ­ՏՕ-ի բա­նակ­նե­րը, ու պատ­րաստ լի­նել Թուր­քիա­յի դեմ պա­տե­րազ­մի: Այ­սինքն՝ մենք պա­տե­րազ­մը տա­նուլ ենք տվել ոչ միայն դի­վա­նա­գի­տա­կան, ռազ­մա­կան, այլև ՔԱ­ՂԱ­ՔԱ­ԿԱՆ պատ­ճառ­նե­րով: Մեր վի­ճա­կում գտն­վող պե­տու­թյան հա­մար նոն­սենս է՝ ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյու­նը վե­րա­հաս­ցեագ­րել մեկ այլ պե­տու­թյան կամ ռազ­մա­քա­ղա­քա­կան դա­շին­քի՝ ՀԱՊԿ-ին, որ գո­յու­թյան ըն­թաց­քում ոչ մի պա­տե­րազ­մի չի մաս­նակ­ցել, ան­գամ խա­ղա­ղա­պահ ա­ռա­քե­լու­թյան ման­դատ չու­նի ՄԱԿ-ից, ո­րի կազ­մում ե­ղած պե­տու­թյուն­նե­րը ոչ միայն զենք են վա­ճա­ռում թշ­նա­մուն, այլև, մեղմ ա­սած, մեր բա­րե­կա­մը չեն ի­րենց մե­ծա­մաս­նու­թյան մեջ: Պա­տե­րազ­մի օ­րե­րին Թուր­քիա­յի պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րար Հու­լու­սի Ա­քա­րը պատ­մա­կան այց կա­տա­րեց ՀԱՊԿ-ի մի­ջի­նա­սիա­կան եր­կր­ներ՝ հա­մոզ­վե­լու, որ պատ­րաստ են մաս կազ­մել Թու­րա­նի բա­նա­կի, որ շա­տե­րը միֆ են հա­մա­րում:

Այ­սինքն՝ մենք ոչ միայն ու­նեինք վար­չա­պե­տի, պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րի ու շտա­բի պե­տի աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան սխալ­նե­րը, այլև, ըստ այդ սխալ­նե­րի, ան­բա­վա­րար սպա­ռա­զին­ված բա­նակ ու ան­պատ­րաստ զին­վոր, ո­րին մնում էր խե­լա­գա­րու­թյան չափ խի­զա­խու­թյամբ բո­լոր սխալ­նե­րի հա­մար պա­տաս­խան տալ ու… սպան­վել՝ ան­պաշտ­պան մնա­լով եր­կն­քից թափ­վող կրա­կից, որ հնա­րա­վոր չե­ղավ կան­խել:

3. Մեկ ա­միս է՝ մեզ հա­մո­զում են, որ հայ զին­վո­րը չի պարտ­վել, հայ զին­վո­րը հաղ­թել է: Որ­քան էլ ա­կանջ շո­յող, սուտ է: Երբ պարտ­վում է պե­տու­թյու­նը, պարտ­վում է բա­նա­կը, պարտ­վում է զին­վո­րը, պարտ­վում է քա­ղա­քա­ցին: Հի­մա պետք է ոչ թե գե­ղե­ցիկ ստեր հնա­րել, այլ ա­սել ճշ­մար­տու­թյու­նը՝ հայ զին­վո­րը կռ­վել է մինչև վեր­ջին հնա­րա­վո­րու­թյու­նը, բայց պարտ­վել է, ո­րով­հետև սխալ է ե­ղել պա­տե­րազ­մի ղե­կա­վա­րու­թյու­նը: Ա­վե­լի ճիշտ՝ պա­տե­րազ­մը չի ղե­կա­վար­վել: Հայ զին­վո­րի խի­զա­խու­թյու­նը ա­մե­նից լավ գի­տեն Ադր­բե­ջա­նը, Թուր­քիան ու նրանց մո­ջա­հեդ­նե­րը, նրանք ար­ժա­նին են մա­տու­ցում հայ զին­վո­րին ու հայ զին­վո­րին հաղ­թե­լը հա­մա­րում են մե­ծա­գույն հաղ­թա­նակ, Իլ­համ Ա­լիևը նո­յեմ­բե­րի 8-ը հայ­տա­րա­րել է հաղ­թա­նա­կի օր: Բայց պետք չէ պար­տու­թյան բար­դույ­թը զար­գաց­նել. ի­րա­կա­նու­թյունն այն է, որ մենք հա­մա­րյա 1000 տա­րի կռ­վում ենք թուր­քե­րի հետ՝ ինչ նրանց հոր­դա­նե­րը հա­սան Հայ­կա­կան լեռ­նաշ­խարհ: Հաղ­թում ենք, պարտ­վում ենք, ու դեռ կռ­վե­լու ենք: Երբ դու եկ­վոր ես ու չու­նես քո ծնն­դա­վայ­րը, քեզ հա­մար ծնն­դա­վայր ես դարձ­նում բնիկ­նե­րի հայ­րե­նի­քը՝ սա է թուր­քե­րի հետ մեր պա­տե­րազմ­նե­րի հիմ­քում: Ի տար­բե­րու­թյուն ան­ցյալ դա­րե­րի պա­տե­րազմ­նե­րի, երբ թուր­քե­րը տի­րում էին ու­րիշ­նե­րի հայ­րե­նիք­նե­րին, կո­ղոպ­տում, տի­րա­նում նրանց հոգևոր, մտա­վոր ու նյու­թա­կան հարս­տու­թյա­նը, 21-րդ դա­րի պա­տե­րազմ­նե­րը տա­րածք­նե­րի հա­մար են՝ ա­ռանց բնիկ­նե­րի: Նրանց մեր հայ­րե­նի­քը պետք է՝ ա­ռանց մեզ: Մենք թույլ ե­ղանք այ­սօր, բայց չի նշա­նա­կում, որ պա­տե­րազմն ա­վարտ­վել է: Իլ­համ Ա­լիևը կա­րող է հայ­տա­րա­րել՝ Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի կոնֆ­լիկտ չկա, Ղա­րա­բա­ղը Ադր­բե­ջան է, և՝ վերջ: Դա իր ե­րա­զած վերջն է, ոչ մեր: Մենք մեր ՎԵՐ­ՋԻՆ խոս­քից շատ հե­ռու ենք: Ար­ցա­խի հար­ցը լուծ­ված չէ: ՈՒ դա բո­լորս գի­տենք: Ա­լիևն ու Էր­դո­ղա­նը՝ նույն­պես: Փաս­տա­ցի՝ Հա­յաս­տա­նի հաղ­թա­նա­կը չէր լու­ծել Ար­ցա­խի հար­ցը, չի լու­ծել և Ադր­բե­ջա­նի հաղ­թա­նա­կը: Ադր­բե­ջա­նա­թուրք մո­ջա­հե­դա­կա­նը:

Մեր դի­վա­նա­գի­տու­թյան պար­տու­թյունն էր, որ Ադր­բե­ջա­նը ու­նի Թուր­քիա­յի պես դաշ­նա­կից, Հա­յաս­տա­նը իր ան­կա­խու­թյան տա­րի­նե­րին այն­քան լա­րա­խա­ղա­ցու­թյուն ա­րեց, որ ոչ Ռու­սաս­տա­նը, ոչ Արևմուտ­քը մեր դաշ­նա­կի­ցը չեն: Բայց և Ադր­բե­ջա­նը ան­կախ պե­տու­թյուն չէ դե­ֆակ­տո հա­մա­տեղ պա­տե­րազ­մից. հա­մա­տեղ շքերթ՝ Ա­լիևը իշ­խա­նու­թյու­նը ե­թե ոչ տվել, կի­սել է Էր­դո­ղա­նի հետ, ու միայն Պու­տի­նի խա­ղա­ղա­պահ­նե­րի ներ­կա­յու­թյու­նը Ար­ցա­խում կան­խեց Ադր­բե­ջա­նի թուր­քա­ցու­մը քա­ղա­քա­կա­նա­պես: Տն­տե­սա­պես ռուս­ներն ար­դեն չեն կա­րող կան­խել, ռազ­մա­կա­նը տա­նուլ են տվել Թուր­քիա­յին: Ա­լիևի հայ­տա­րա­րու­թյու­նը, որ Երևա­նը, Սևա­նը, Զան­գե­զու­րը ադր­բե­ջա­նա­կան պատ­մա­կան տա­րածք­ներ են, ուղղ­ված էր Կրեմ­լին, ի­րա­կա­նում Ա­լիևը չէ, Էր­դո­ղանն էր ա­սում, որ չի հե­ռա­նա­լու Կով­կա­սից, և հի­մա Պու­տի­նը պի­տի պա­տաս­խա­նի, թե ին­չու հրա­դա­դա­րի ե­ռա­կողմ հայ­տա­րա­րու­թյու­նից հե­տո ադր­բե­ջան­ցի­նե­րը շա­րու­նա­կում են կրա­կել: Եվ հենց ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բի հա­մա­նա­խա­գահ­նե­րի Բաք­վում Ա­լիևի հետ բա­նակ­ցե­լու օ­րը: Բա­նակ­ցու­թյուն­ներ, ո­րոնց չէր մաս­նակ­ցում ՌԴ հա­մա­նա­խա­գա­հը, ի­մա՝ Ռու­սաս­տա­նը ի­րեն դուրս է դնում Մինս­կի խմ­բից: Նվա­զա­գույ­նը՝ չի միա­նում Ֆրան­սիա­յի ու ԱՄՆ-ի ա­ռա­ջարկ­նե­րին, և Պո­պո­վի բա­ցա­կա­յու­թյու­նից են­թադ­րե­լի է, որ այդ ա­ռա­ջարկ­նե­րը հայ­կա­կան կող­մի շա­հերն են պաշտ­պա­նում: Որ­տե՞ղ են խա­ղա­ղա­պահ­նե­րը, գրիչ­նե՞ր են բա­ժա­նում ար­ցախ­ցի ե­րե­խա­նե­րին, դա՞ է նրանց ա­ռա­քե­լու­թյու­նը: Հրա­դա­դա­րի պայ­ման­նե­րի խախ­տու­մը չկան­խե­լը կամ կան­խե­լու ան­կա­րո­ղու­թյու­նը ցույց է տա­լիս, որ Ար­ցա­խի ու Հա­յաս­տա­նի անվ­տան­գու­թյու­նը պի­տի պաշտ­պա­նեն Ար­ցախն ու Հա­յաս­տա­նը՝ ռուս­նե­րը թուր­քե­րի հետ շատ ա­րագ են փոխ­շա­հա­վետ գոր­ծարք­ներ կն­քում: Վար­կա­ծը, որ ինչ-որ տեղ Ա­ՄԷ-ում ինչ-որ մե­կը ինչ-որ մե­կին 2018-ին ա­ռա­ջար­կել է 5 մի­լիարդ դո­լա­րով հանձ­նել Ար­ցա­խը Ադր­բե­ջա­նին, Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը 2 տա­րի Հա­յաս­տա­նին ու Ար­ցա­խին պատ­րաս­տում էր ջախ­ջա­խիչ պար­տու­թյան, ո­րը 44 օ­րում ի­րա­կա­նու­թյուն դար­ձավ, լուրջ մե­ղադ­րանք է, որ եր­կու մարդ­կանց հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րով հա­մար­վի ի­րա­կա­նու­թյուն, բայց և լուրջ մե­ղադ­րանք է, որ չհերք­վի: Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի սխալ­ներն այն­քան շատ են ե­ղել, որ ա­վե­լի հեշտ կլի­ներ հաշ­վել՝ ի՞նչն է ճիշտ ա­րել: Ե­թե ա­րել է: Իսկ ընդ­հան­րա­պես՝ ա­մեն ինչ բար­դել Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի վրա ու նրան հռ­չա­կել միակ ԴԱ­ՎԱ­ՃԱՆ, նման է սե­փա­կան մեղ­քե­րը չըն­դու­նե­լուն ու քա­վու­թյան նո­խազ նշա­նա­կե­լուն: Իսկ ու՞ր էինք մենք, երբ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը դառ­նում էր պատ­գա­մա­վոր, խմ­բակ­ցու­թյան ղե­կա­վար, հե­ղա­փո­խա­կան, վար­չա­պետ… Այս ամ­բողջ շղ­թա­յում նրան օգ­նել է ա­ռաջ գնալ մեր ե­թե ոչ ա­ջակ­ցու­թյու­նը, հա­մե­նայն դեպս՝ ան­տար­բե­րու­թյու­նը: Ան­տար­բե­րու­թյու­նը ա­վե­լի մեծ չա­րիք է, քան սխալ­վե­լը: Բայց այ­սօր­վա ա­մե­նա­մեծ խն­դի­րը նա չէ, այլ փաս­տը, որ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին ժա­մա­նա­կա­վո­րա­պես Վազ­գեն Մա­նու­կյա­նով փո­խա­րի­նե­լը հարց չի լու­ծում: Այդ փաստն է տա­նը պա­հում բո­լոր նրանց, որ վա­ղուց ու ընդ­միշտ հրա­ժար­վել են Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նից, ե­թե ան­գամ ինչ-որ պա­հի ինչ-որ հույս են նրա հետ կա­պել: ԺԱ­ՄԱ­ՆԱ­ԿԱ­ՎՈՐ լու­ծում­նե­րը ժա­մա­նա­կի կո­րուստ են: Մենք ար­դեն այն­քան ժա­մա­նակ ենք վատ­նել, որ մեզ ՀԻՄ­ՆԱ­ՐԱՐ լու­ծում­ներ են պետք: Այս խե­լա­գար պա­տե­րազ­մից դա­սեր քա­ղե­լը կլի­ներ այն, որ մենք վեր­ջա­պես իբրև հան­րու­թյուն հա­սու­նա­նա­յինք ու հաս­կա­նա­յինք ՅՈՒ­ՐԱ­ՔԱՆ­ՉՅՈՒ­ՐԻՍ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը, դա­դա­րեինք ա­մորֆ զանգ­ված լի­նել, ո­րի գե­րա­գույն ե­րա­զան­քը ինչ-որ մե­կի թևի տակ ապ­րելն է: Մենք Ա­ՆԻՆՔ­ՆԱ­ՍԵՐ ենք, ու հի­մա քա­ղա­քա­կան դաշ­տի ԳԵ­ՐԱ­ԳՈՒՅՆ խն­դի­րը դար­ձել է ռուս­նե­րին ա­պա­ցու­ցե­լը, որ ի­րենք ա­վե­լի ճշ­տա­պահ կծա­ռա­յեն Կրեմ­լին՝ մր­ցա­վազ­քի մեջ են թե իշ­խա­նու­թյու­նը, թե ընդ­դի­մու­թյու­նը: Ի՞նչ ա­նի ժո­ղո­վուր­դը նրանց ա­րան­քում: Լռում է՝ մինչև ի­րենք կո­րո­շեն, կամ էլ Մոսկ­վան վեր­ջա­պես կա­սի՝ ում է ընտ­րում: Սա չէ մեր ա­պա­գան: ՈՒ ե­թե ան­գամ այս խայ­տա­ռակ պա­տե­րազ­մը դա չհաս­կաց­րեց, մնում է ա­պա­վի­նել պատ­մա­կան հաղ­թա­նակ­նե­րի պատ­մա­կան հի­շո­ղու­թյա­նը, ու խա­ղաղ մա­րել՝ հե­ռա­նա­լով տաք ու ա­պա­հով եր­կր­ներ, որ­տեղ չեն կրա­կում: 1920-ին մենք ա­ռանց կրա­կո­ցի հանձ­նե­ցինք Կար­սը, 2020-ին հանձ­նե­ցինք Շու­շին, Երևա­նը ե՞րբ ենք հանձ­նե­լու: Եվ՝ ու՞մ: Գո­նե դա ո­րո­շե՞լ են նրանք, որ այ­սօր պե­տու­թյան ճա­կա­տա­գի­րը դարձ­րել են անձ­նա­կան ամ­բի­ցիա­նե­րի գե­րի: Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը պի­տի հե­ռա­նա, դա ժա­մա­նա­կի հարց է, բայց նաև հարց է, թե նրա հե­ռա­նա­լով Հա­յաս­տա­նում կանգ ա­ռած ժա­մա­նա­կը դե­պի ան­ցյալ, թե դե­պի ա­պա­գա է շարժ­վե­լու: ՈՒ դա չպետք է ո­րո­շեն տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին պե­տու­թյուն­նե­րը կամ օվ­կիա­նո­սի այն կող­մից, մենք պի­տի ո­րո­շենք, ե­թե դեռ ողջ ենք մնա­ցել քա­ղա­քա­կան ու ա­ռող­ջա­պա­հա­կան պան­դե­միա­յից:

Ա­նա­հիտ Ա­ԴԱ­ՄՅԱՆ

Հ.Գ. Գու­ցե իս­կա­պես Ար­ցա­խի հար­ցը չու­նի ռազ­մա­կան կար­գա­վո­րում ու լուծ­վե­լու է բա­նակ­ցա­յին ճա­նա­պար­հով: Երբ Ռու­սաս­տանն ու Թուր­քիան դա­դա­րեն մեր հաշ­վին ի­րենց հար­ցե­րը լու­ծել: Երբ Ռու­սաս­տանն ու Արևմուտ­քը հաս­կա­նան, որ տա­րա­ծաշր­ջա­նը ոչ թե ի­րենց մր­ցակ­ցու­թյան գո­տի է, այլ մարդ­կանց հայ­րե­նիք, որ պետք չէ բնիկ­նե­րից խլել ու բար­բա­րոս­նե­րին ըն­ծա­յել՝ հա­նուն ի­րենց շա­հե­րի: Մինչև նրանք հաս­կա­նան, մենք պետք է հաս­կա­նանք, որ մեր հար­ցե­րը մենք պի­տի լու­ծենք՝ ոչ թե ի­րար մեջ թշ­նա­մի հնա­րե­լով, այլ թշ­նա­մուն թշ­նա­մու, բա­րե­կա­մին՝ բա­րե­կա­մի տեղ դրած տն­տե­սու­թյուն ու բա­նակ վե­րա­կանգ­նե­լով, ո­րից հե­տո դի­վա­նա­գետ­նե­րին կմ­նա ստո­րագ­րել ինչ-որ թղ­թեր: Ողջ լե­րուք: ՈՒ մի բար­դույ­թա­վոր­վեք՝ հաղ­թում են բա­նակ­նե­րը, որ կա­րո­ղա­նում են պարտ­վել: Եվ հաղ­թում են պե­տու­թյուն­նե­րը, որ կա­րո­ղա­նում են ար­ժա­նա­պա­տիվ պարտ­վել:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ