Անգղը կտցում է աչքերս - ես շշնջում եմ՝ եղիցի լույս, կտցահարում է շուրթս ու լեզուս - ես շշնջում եմ՝ Աստված, մայրիկ...

Անցնում են օրեր, տարիներ, դարեր, Օրացույցներ են փոխվում պատերին, Կյանք է՝ ջրի պես հոսում է.- հեռվում ցավագար դառնում Երկիր Նաիրին:

Տիրամոր աչքից արցունք չի կաթում, Աղոթք չի կարդում խեղճ ադամորդին: Ի՞նչ անի Տերը այս քավարանում, Ինչպե՞ս բաժանի սիրտը ամենքին:

Հունվարի 6։ Այսօր արցախցի նշանավոր գրող ՎԱԶԳԵՆ ՕՎՅԱՆԻ ծննդյան օրն է։ Վախճանվել է 37 տարի առաջ` 55 տարեկանում, սակայն առայսօր նրա բազազմաթիվ ստեղծագործություններ ապրում են, այժմեական են ու կարծես գրված լինեն մեր օրերում։

Թավալգլոր անցնող մեր օրերի երթում, արագ հերթափոխում գաճաճ տարիների ո՛չ սրինգով տխուր, ո՛չ շռինդի երգով չզմայլվեց իմ խենթ` այս անհանգիստ ոգին:

Ահա լուռ նստած մտորում եմ ես, Ինչու՞ են մարդիկ տարբերվում այսպես, Ոմանք՝ լուսատու արև են ասես, Ոմանք էլ մռայլ ու գորշ ամպի պես։

Այս լուսանկարն արվել է 1916 թ. Սիրիայում գտնվող Հորանի շրջանում: Սա բացառիկ մի տեսարան է ներկայացնում, թե ինչպես են սովի մատնված և ամիսներ շարունակ խոշտանգումների ենթարկված հայ գաղթական կանայք խմբվել սատկած ավանակի դիակի շուրջ: Լուսանկարի հեղինակը Հասան Ամջան է, ով Ջեմալ փաշայի կողմից նշանակվել էր հայ բռնագաղթյալների տեսուչ: Նա անձամբ զբաղվել է տեղահանված հայերին Սիրիայում ու Լիբանանում վերաբնակեցնելու գործով:

Շահանե՛, սևաչյա իմ տխուր Շահանե՛, Շահ Նամեն շուրթերիս հարավից ես եկա, խոնարհմամբ թովչանքիդ` լոկ քաջանց այն վայել ու անզուսպ անձկությամբ` ծնկներիդ հեկեկա՜մ:

Մեկը լիներ՝ այս տարածքի դուռը բացեր Նոր տարվա դեմ, մահապարտի շորը հագին քանդեր մթի մարմինը սև...

Նախարար Անդրեասյանը շարունակում է զարմացնել իր գործելաոճով ու հայտարարություններով։ Սովետի ժամանակ մի արտահայտություն կար, որը ռուսերենով հնչում էր հետևյալ կերպ․ Мы посовещались и я решил․