Հազվադեպ մարդկանց անուն-ազգանունն է դառնում նրանց կենսագրությունը: Միայն անուն-ազգանուն և արդեն ամեն ինչ հայտնի է՝ ապրած կյանքը, արած գործը ու մնացած ամեն ինչ: Լևոն Խեչոյանը Հրանտ Մաթևոսյանից հետո այն գրողն էր, որ պահում էր հայ գրականության ողնաշարը: Ու հիմա բառերի համար սուգ է, որովհետև բառերի տերերը հեռանում են ու բառերը անտերանում, անօգնական ու անիմաստ են դառնում: Մինչև նորից գա մեկը, որ կկարողանա նրանց իմաստավորել, օգնել ու տեր կանգնել: Բայց դա արդեն բոլորովին այլ պատմություն ու այլ բառեր են: Լևոն Խեչոյանը տարավ իր չգրած գիրքը, չասած խոսքը, չապրած կյանքը:
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ.Գ.-Փուշը, հայր, փուշը՝ նրա վերջին գրքի անունն էր: Իսկ գիրքը սիրո մասին էր ու ապրելու: