«Սպարապետական» ուխտին հավատարիմ

Այսօր նորից տեսա այն, ինչից միշտ խուսափում էի: Բայց այս անգամ չկարողացա խուսափել, որովհետև միանգամից թռավ դեմքիս.

- Էդ խուսափում ես, հա՞: Ճամփեդ ես փոխում, չտեսնելու ես տալիս: Խոսա՝ տեսնեմ ինչ ա եղել:

- Որ խոսացի՝ վատ ա լինելու: Ավելի լավ ա՝ թող գնամ:

- Ասում եմ՝ պիտի խոսանք: Ի՞նչ ա պատահել:

- Լավ, դու ստիպեցիր: Մի քանի տեղից լսել եմ, որ սորոսի կեր ես ուտում:

- Կերը ձեր քոսոտ աշխատավարձն ա, այ տղա: Ես համ կարգին փող եմ ստանում, համ էլ ինձ պահում եմ սպարապետի նման:

- Ո՞ր սպարապետի:

- Վարդան Մամիկոնյանի:

- Էդ ի՞նչ ես դուրս տալիս, արա՛: Եթե հիմի բացատրություն չտվեցիր՝ սորոսասիլոսը քթիցդ բերելու եմ:

- Հանդարտվի հլը: Հիշո՞ւմ ես, որ Վարդան Մամիկոնյանը Հազկերտի մոտ հավատքը ուրացավ, հետո էկավ Հայաստան, էստեղ էլ Հազկերտին տված երդումը ուրացավ:

- Այ թշվառական, Վարդան Մամիկոնյանը դա արեց հայրենիքի համար:

- Բա ես էլ եմ էդպես անում:

- Այսի՞նքն:

- Սորոսից փողը ստանում եմ, հետո գալիս եմ տուն ու թաքուն Րաֆֆու «Սամվելն» եմ կարդում: Օրը մի տաս էջ կարդում եմ, որ միշտ սպարապետի չափ հայրենասեր մնամ:

- «Սամվելը» որ կարդում ես, հետո հորդ ու մորդ սպանո՞ւմ ես:

- Չէ, հլը էդ մասերին չեմ հասել:

- Բա Սերժի ժամանակ ինչի՞ էդպես չէիր անում:

- Ինչի՞ց ես խաբար: Ես արդեն քսան տարի ա՝ էդպես եմ անում:

- Էդ ո՞նց:

- Ասեմ՝ սովորի: Էն ժամանակ էլ տաս հազար դրամ տալիս էին, որ գնամ՝ չգիտեմ ում ընտրեմ, ես վերցնում էի, խոստանում ու չէի ընտրում:

- Բա ի՞նչ էիր անում:

- Գալիս էի տուն ու թաքուն Մուրացանի «Գևորգ Մարզպետունին» էի կարդում: Հիմա իմացա՞ր, որ ես Վարդան Մամիկոնյան եմ, իսկ դու իսկի Վարդան Ղուկասյան էլ չես: Հը, խի՞ լալկվեցիր:

- Ուզում եմ հիշեմ:

- Ի՞նչը հիշես:

- Իմ հիշելով՝ Վարդան Մամիկոնյանը վերջում նահատակվեց, չէ՞:

- Ճիշտ էլ հիշում ես:

- Բա դու խի՞ չես նահատակվում, ա՛յ համբալ:

Կարո Վարդանյան

Մեկնաբանություններ