Ախր դա ինձ համար ոչ միայն քաղաքական, այլ նաև մարդկային դիակ է մեր գլխին` հոտած, նեխած վիճակով։
Չարաբաստիկ կապիտուլիացիայի օրն ինքը մեռել է ու դեռ խաբար չէ։
Ոչ մեկը չի ասում, թե` ա՛յ ընկեր, դու դիակ ես, էլ մի՛ խոսիր։
Եթե հենց սկզբից հանձնվողական լիներ, եթե չասեր, որ «Արցախը Հայաստան է ու վե'րջ»…
Եթե իրեն դավաճան չհամարելու համար չգերադասեր կրկնակի շատ զոհեր տանք…
Եթե սարի ու ճանապարհի համար կռիվ տար…
Եթե աննվաճ Քարվաճառը , ուր թշնամին ոտք չէր դրել և որը Հայաստան-Արցախ անխաթար ճանապարհը կլիներ, նվեր չտար…
Եթե այսօր չհրաժարվեր Արցախից ...
Դիակն էլ ինչպիսի՞ն է լինում։
Էլ ինչպիսի՞ն է լինում հրահանգ կատարող, ծրագրավորված անհոգի զոմբին ։
Աշոտ ՄԻՐԶՈՅԱՆ