Երկու ամսից ավելի է Ռուբեն Վարդանյանը գտնվում է Բաքվի բանտում։ Այս երկու ամսում այդպես էլ բառ չլսեցի, որևէ մեկը մեղա չեկավ, ներողություն չխնդրեց ամիսներ շարունակ այդ մարդու վրա շան պես վայրահաչելու, կաղկանձելու համար, որ իբր անգլոսաքսերը, Պուտինը և չգիտեմ ովքեր են հատուկ ուղարկել, որպեսզի Արցախը, ապա նաև Հայաստանը վերացնի։

Հավանաբար Հայաստանի, հայ ազգի դեգրադացման ընթացքը, պրոցեսը խորացավ ու ավելի է խորանում, տանում Բուրատինոյի հիմարների երկրի «Հրաշքների դաշտ», ամբողջովին քայքայում, կազմալուծում հանրությանը, հասարակությանը և տանում ամբոխավարության:

Գրում ես օրուգիշեր, բառեր ես նկարում, բառեր շարում բառերի հետևից, բառեր դարսում բառերի վրա` սիրուն, ճռճռան բառեր։ Գրում ես օրուգիշեր, բայց ոչ նրա համար, որ այդ բառերն իրոք քո սրտից են պոռթկում, այլ որովհետև քո այդ սարքած բառերիդ համար հոնորար են վճարում քեզ։ Դու փող ես սարքում այդ բառերից, որովհետև այլ կերպ չես կարող դու փող աշխատել։

Երբ փոքր էի ու մեր շրջապատում թաղում էր լինում, մայրս չէր թողնում նայել մեռելին։ Մեր դաստիարակության մեջ մահը կամ հերոսական է կամ շատ ողբերգական։ Ընդունված է, որ դա վատ բան է, բայց եթե հանուն վեհ գաղափարի է, ապա դա հերոսություն է։

Ինչքան էլ պարադոքսալ հնչի, թույլերի ու շատ թույլերի գոյատևման համար մղվող պայքարում դրա գաղափարական բաղադրիչը շատ ավելի մեծ նշանակություն ունի, քան բիրտ ուժով ապրող հզորների համար, որոնք կարող են ամենախայտառակ գաղափարական սխալները թույլ տալ իրենց։

Հերթական առերևույթ հակասահմանադրական և հակաօրինական ակտը՝ այս անգամ ավտոկայանատեղերի համար վճարներ սահմանելու փորձի տեսքով։ Հասկանալի է, որ բյուջետային լրջագույն խդիրներ կան, սակայն կան նաև առավել արդյունավետ լուծումներ, որոնց բազմիցս եմ անդրադարձել։ Իսկ հարկերի, տուրքերի ու վճարների արհեստական տասնապատիկ ավելացումների մոլուցքը հաստատ այդպիսին չէ։

Երբ հետադարձ հայացք եմ ձգում անցած-գնացած վերջին տարիներին, հատկապես երբ մտքում վերակենդանացնում եմ վերջին առնվազն երկուսուկես տասնամյա անցուդարձերի, իրադարձությունների հուշ-հիշողություններս, հասկանում եմ, համոզվում եմ, որ մենք երբեք ընդդիմություն չենք ունեցել։ Իսկ այն, ինչ կար ընդդիմություն անվան տակ կամ նրանք, որ հանդես էին գալիս ընդդիմության անունից, որևէ աղերս չեն ունեցել իրական ընդդիմության հետ։

Ստիպված եմ մեկնաբանել` 1. Նիկոլը թուրքական դրածո է, ու դրա բազմաթիվ ապացույցները կան։

1993-ից մինչև այսօր Հայաստանը 3 անգամ սեփական արժույթի տեսակներ է թողարկել, որոնք գեղեցիկ են իրենց արտաքին տեսքով, գուցե՝ աշխարհում ամենագեղեցիկներից մեկը, բայց արդյո՞ք դրանք պետականության ու ազգային արժեքների կրողներ են․ չէ՞ որ փողը ամենամեծ քարոզչամիջոցներից մեկն է։

Եթե մի թռուցիկ հայացք ենք ձգում մեր անցած պատմական ուղու վրա, սկսած Ալեքսանդր Մակեդոնացու կայսրության մասնատման ժամանակներից և դրանից հետո էլ Սելևկյանների պետության մասնատումից, երբ ստեղծվեց համեմատաբար նոր ժամանակների մեր պետականությունը, ապա Արտաշեսյանների հզոր ու նվաճողական, բայց պատմական մասշտաբներով կարճ գործունեությունից և, հատկապես, Տիգրան Մեծից հետո, մեր պատմությունը մեծ հաշվով եղել է հազվադեպ հաջողություններով ու վայրիվերումներով լի, մեկ արագ, մեկ դանդաղ նահանջի պրոցես՝ առ այսօր։