Le Figaro պարբերականը հրապարակել է քաղաքական ամենատարբեր շրջանակներ ներկայացնող ֆրանսիացի շուրջ երեք տասնյակ գործիչների հավաքական ուղերձը, որով նրանք դատապարտում են Ֆրանսիայի մասնակցությունը Բաքվում կայանալիք COP29-ին և պահանջում անհապաղ ազատ արձակել հայ պատանդներին: «Ամոթալի այս համաժողովի անցկացումը չպետք է ծառայի Ադրբեջանի ավտորիտար և կոռումպացված վարչակարգի պաշտպանությանը, ոչ էլ խրախուսի դրա ծավալապաշտական մտադրությունների իրականացումը»,- շեշտված է ուղերձում:                
 

Սին հույ­սեր չպետք է ու­նե­նալ

Սին հույ­սեր չպետք է ու­նե­նալ
06.11.2020 | 10:20
ԱՄՆ-ը ընտ­րում է իր 59-րդ նա­խա­գա­հին։ Ի­րեն ժո­ղովր­դա­վա­րու­թյան «հայր» հա­մա­րող այս երկ­րում ընտ­րու­թյուն­նե­րի նա­խօ­րյա­կին այն­պի­սի ի­րա­վի­ճակ էր, որ զեն­քի խա­նութ­ներն ա­րագ դա­տարկ­վել էին, մար­դիկ զենք էին գնում՝ «նա­խա­պատ­րաստ­վե­լով» հե­տընտ­րա­կան զար­գա­ցում­նե­րին։ Հաշ­վի առ­նե­լով թեկ­նա­ծու­նե­րի ձայ­նե­րի չն­չին տար­բե­րու­թյու­նը՝ հե­տընտ­րա­կան թեժ գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը չեն բա­ցառ­վում։ Մինչ այդ հի­շենք, թե նա­խընտ­րա­կան շր­ջանն ին­չով ա­ռանձ­նա­ցավ։
Աշ­խար­հի բո­լոր եր­կր­նե­րին քա­ղա­քա­կան, ընտ­րա­կան մշա­կույ­թի դա­սեր տվող ԱՄՆ-ը շա՜տ «մշա­կու­թա­յին» նա­խա­գա­հի թեկ­նա­ծու­ներ ու­ներ։ Նրանց դե­բատ­նե­րի ո­րա­կը, մեղմ ա­սած, ոչ քա­ղա­քա­կան էր, ոչ հե­տաքր­քիր, ոչ էլ, ա­ռա­վել ևս, միտք ու գա­ղա­փար կար այդ ա­մե­նում, պար­զու­նակ ու ցած­րա­կարգ էր, մինչ­դեռ խոս­քը աշ­խար­հի զար­գա­ցած և գեր­տե­րու­թյուն հա­մար­վող երկ­րի մա­սին է, նրա նա­խա­գա­հի ա­պա­գա­յի տես­լա­կա­նի։ Նրանց նա­խընտ­րա­կան տե­սա­հո­լո­վակ­ներն էլ հու­սադ­րող չէին. սկս­վում էին իբր ռա­սիզ­մի մերժ­մամբ և ա­վարտ­վում միա­սե­ռա­կան­նե­րի քա­րո­զով։ Ան­գամ ընտ­րու­թյուն­նե­րի շե­մին պահ­պա­նո­ղա­կան Թրամ­փը, հա­նուն ԼԳՏԲ հա­մայն­քի քվեի, սկ­սեց նրանց կողմն անց­նել։
Ընդ­հան­րա­պես, ԱՄՆ-ում շատ անտ­րա­մա­բա­նա­կան բա­ներ կան, բայց այս եր­կիրն ի­րեն կա­րող է թույլ տալ ու­նե­նալ այս­պի­սի ղե­կա­վար­ներ, ո­րով­հետև ի­րա­կա­նում այն­տեղ աշ­խա­տում են հա­մա­կար­գե­րը, ինս­տի­տուտ­նե­րը, իսկ թե ձևա­կան ա­ռու­մով ով կլի­նի նս­տած Սպի­տակ տա­նը, երկ­րոր­դա­կան է։
Այս ա­ռու­մով, երբ Հա­յաս­տա­նում ո­մանք մեծ հույ­սեր են կա­պում այս կամ այն թեկ­նա­ծուի ընտ­րու­թյան հետ, թե նա կա­րող է մեր տա­րա­ծաշր­ջա­նում ԱՄՆ-ի քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը փո­խել, հաս­նել ու թրի մեկ հար­վա­ծով կանգ­նեց­նել պա­տե­րազ­մը, մեղմ ա­սած, ծի­ծա­ղե­լի է։ Ի­հար­կե, պայ­մա­նա­վոր­ված դե­մոկ­րատ կամ պահ­պա­նո­ղա­կան ղե­կա­վա­րի ընտ­րու­թյամբ, ԱՄՆ-ի քա­ղա­քա­կա­նու­թյան ո­րոշ շեշ­տադ­րում­ներ կա­րող են փոխ­վել, բայց էու­թյու­նը, այս տա­րա­ծաշր­ջա­նում նրա հե­տապն­դած շա­հե­րը չեն փոխ­վել եր­բեք ու չեն փոխ­վե­լու։ Ի տար­բե­րու­թյուն ո­մանց ի­րա­վի­ճա­կա­յին ար­տա­քին քա­ղա­քա­կա­նու­թյան, ԱՄՆ-ը հս­տակ ձևա­կերպ­ված հա­յե­ցա­կարգ ու­նի և ան­խախտ գնում է այդ ուղ­ղու­թյամբ, ա­վե­լին, յու­րա­քան­չյուր նա­խա­գահ ինքն է են­թարկ­վում այդ կա­նոն­նե­րին, ոչ թե դրանք են­թար­կում ի­րեն։
Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ
Դիտվել է՝ 8192

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ