Եթե մենք ուզում ենք որպես ազգ և պետություն ոտքի կանգնել, ուրեմն պետք է դադարենք լինել դոնոր ազգ այս ապերախտ աշխարհի համար և ամբողջ հայության մտավոր ու ֆինանսական ներուժը կարողանանք ուղղել և ծառայեցնել հայկական գաղափարի՝ նպատակի իրականացմանը։ Իսկ այդ նպատակն այն է, որ հայությունն ունենա առողջ ոգի՝ առողջ մարմնում։ Մարմինը հողն է, իսկ ոգին ժողովուրդն է իր մշակույթով։

«Արցախը տանք, որ լավ ապրենք», ինչպես նաև «բոլորը մեղավոր են» շարքից հիմա էլ «բացահայտում» ենք, որ Ռուսաստանի համար Արցախի հարցը Հայաստանին մշտապես թուլացնելու և կախյալ վիճակում պահելու գործոն է եղել։ Նախ, դեռ մի շտապեք Արցախի հարցը փակված համարել, այդ հարցի լուծումն անչափ բարդացել, բայց իսպառ չի փակվել և չի փակվի երբեք, և՝ ոչ միայն Արցախի, անգամ եթե արցախցիները ընդմիշտ հեռանան Հայաստանից։ Չի բացառվում, որ պատմական մի պատեհ շրջափուլում զավթիչները ևս ներսից ճաքեր տան, ինչն իրենք արհեստականորեն ստեղծեցին մեր Երկրում։

Վերջին ժամանակահատվածում ամերիկյան ակտիվությունը, իհարկե, կարևոր է և գնահատելի: Կարևոր են նաև այն մեսիջները, որ փոխանցվում են Բաքվին: Ինքս շաբաթներ առաջ Վաշինգտոնում էի և փորձում էի հասկանալ, թե արդյո՞ք ԱՄՆ-ը մեր մասով ռազմավարություն ունի, թե՞ խնդիրները լուծում է «по мере их поступления»:

Բելառուսի նախագահ Ալեքսանդր Լուկաշենկոն Նիկոլին բավական թափանցիկ ակնարկով հասկացրել է, թե նրան ու Հայաստանին ինչ է սպասվում իր բարի խորհրդին չհետևելու դեպքում: Լուկաշենկոն նկատի ունենալով, որ ուղիղ ասելու կարիքը չկա, թե իր բարի խորհրդին չհետևելու պարագայում ինչ է սպասվում Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնողին ու Հայաստանին (սա հենց այն դեպքերից է, երբ, ըստ ժողովրդական իմաստնության, ուղիղ խոսքն էշին են ասում), իր ասելիքն արտահայտել է բավական թափանցիկ ակնարկով:

Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների սրումն ավելի ու ավելի վտանգավոր է դառնում։ Ցավն այն է, որ իրավիճակը սկսում է ընկալվել որպես նորմալ։

Մարդկանց նման, մարդկային խմբերն ու, նույնիսկ, հասարակությունները կարող են լինել թույլ, անճարակ և, ամենից կարևորը՝ անլուրջ։

Հասարակությունը ներկայացնող ցանկացած անձ երկրի հզորացման և կյանքի որակի բարձրացման տեսանկյունից ունի որոշակի պոտենցիալ։

Մեծ ու անսասան իշխանությունը կյանքում կարելի է օգտագործել ամենատարբեր մոտեցումներով՝ սկսած անիմաստ ու անզուսպ պահվածքից մինչև իմաստուն ու հավասարակշիռ պահվածք։

Առանց ինֆորմացիայի, իրական հզորության և պետական կառավարման փորձի աշխարհի հարցերին խառնվելու թույլերի պատրանքը դեպի կատաստրոֆան տանող երաշխավորված ճանապարհ է։

Երեկ հաշվել էի այս կառավարության՝ ընդամենը վերջին ամիսներին արած անիմաստ, պետությանը ոչինչ չտվող ծախսերը։ Ավելի ճիշտ՝ դրանց մի չնչին մասը։ Այսօր կարդացի ևս մեկը՝ քաղաքապետարանը ամանորյա ձևավորման վրա ծախսել է 202,5 մլն դրամ կամ 505 հազար դոլար։