Եվ ի՞նչ մնաց մեզ ապրելու, ախր, վայ թե բան չմնաց (սոսկ շնչելը չեմ ակնարկում, ողջ լինելը դեռ ապրել չի)․․․

Վեր բարձրացեք ձեր սին պատրանքներից ու վախերից և հասեք Իմ ուրախությանը:

Դատաւո՛ր արդար, յորժամ գաս փառօք Հօր՝ դատել զկենդանիս եւ զմեռեալս, մի՛ մտաներ ի դատաստան ընդ ծառայի Քում, այլ փրկեա՛ զիս ի յաւիտենական հրոյն եւ լսելի՛ արա ինձ զերանաւէտ կոչումն արդարոց յերկնից արքայութիւնդ. եւ ողորմեա՛ Քո արարածոց եւ ինձ՝ բազմամեղիս:

Ավարտվեց Սանկտ Պետերբուրգի միջազգային տնտեսական ֆորումը, որը գերազանցեց նախորդ տարվա սույն միջոցառման արդյունքները։

1988-ին հայրս, ուսերին նստեցրած, ինձ բերեց այստեղ։ Առաջին հանրային ելույթս ունեցա այն ժամանակ, որը, հիշում եմ, հետևյալ խոսքերից էր բաղկացած. «Ես Մենուա Սողոմոնյանն եմ, հինգ տարեկան եմ: Պահանջում եմ ՍՄԿԿ կենտկոմից Ղարաբաղը հանձնել Հայաստանին»...

Պատասխանն ամբողջությամբ այս հարցի պատասխանի մե՛ջ է: Այսօր, երբ կրկին լինել-չլինելու անիծյալ հարցի առաջ ենք կանգնած, մեր ժողովրդի (ազգս հիմա անասելի տկարացած է) մի ահռելի զոմբիացված շերտ կենաց ու մահի կռիվ է տալիս ո՛չ թե մեր գոյության իրավունքը պաշտպանելու, այլ մեզ կործանման հասցրած վերջին տասնամյակը հավերժացնելու թուրքական վիլայեթի կարգավիճակով:

Այս իշխանությունը պետք է վախենա և վախենում է պոպուլիզմի, քաղաքական անբարոյականության, արժեքային շեղվածության և դավաճանական քաղաքականության լուծը թոթափած և ոտքի ելած հայ մարդկանցից...

«Հեծանիվի» ու «տղամարդկային կրծքերի» թեմաները միշտ ակտուալ են, քան՝ գոյաբանական հարցերը, քան՝ Արցախը, քան՝ լուրջ ու կարևոր որևէ բան:

Մանկասայլակի միջից ճստոն ինձ աչքով արեց։ Մայրը չնկատեց, հեռախոսի մեջ խորասուզված ինչ-որ բան էր կարդում։ Ես պատասխանեցի՝ աջ աչքս փակելով ու ձախ ունքս բարձրացնելով, ու ժպտացի։ Ճստոն բերանը մինչև ականջները բացեց ու ժպտաց։ Ես լեզու ցույց տվեցի։ Ճստոն գլուխը հետ գցեց ու սկսեց հռհռալ։ Հետո նայեց ինձ ու լեզվի ծայրը զգույշ դուրս հանեց։ Ես գրպանիցս հազար դրամանոց հանեցի, արագ պտտեցի ափիս մեջ, աննկատ մտցրի թևքիս մեջ ու դատարկ ափս ցույց տվեցի։ Ճստոյի աչքերը զարմանքից կլորացան։ Ես թևքիս միջից հանեցի հազար դրամանոցը։ Ճստոն ծափ տվեց ու էլի հռհռաց։