ՄԱԿ-ը, բնականաբար, կանխատեսելի էր ու իրեն բնորոշ՝ տվյալ պահի թելադրանքով: Կոչ արեցին, հորդորեցին, ու վերջ։

Սարսափելի վթարը գիշերն է եղել՝ Գյումրի-Երևան M1 միջպետական ճանապարհին, որը, ըստ իշխանական տարատեսակ սազանդարների, փայլուն ասֆալտապատվել ու կահավորվել էր Նիկոլի օրոք։ Այստեղ, ինչպես նոր ասֆալտապատված և «կահավորված» մնացած ճանապարհների 90%-ի դեպքում, իսպառ բացակայում է գիշերային լուսավորությունը։

Մի քանի օր առաջ Տիգրան Ավինյանը, Կեսարի կեցվածքով, հայտարարեց. «Գազել»-ների դարաշրջանն ավարտվեց»: Այս իշխանության թրաշված և անթրաշ ջահելներն այդպես էլ չհասկացան, որ խնդիրը ոչ թե փողոցի «Գազելն» է կամ բանակի ելակը, այլ՝ կառավարման բարդակը:

Երևան-Գյումրի ավտոճանապարհին տեղի ունեցած ողբերգությունը խլել է մարդկային կյանքեր, կան վիրավորներ: Ցավալի է:

Վաչագան Վահրադյանը Երևանի ծննդյան օրն իր ֆեյսբուքյան էջում ծանոթացնում է մեր քաղաքի անվան նշանակության հետ։

«Սեր»-ը բնիկ հայերեն բառ է, նշանակում է «ցեղ, տոհմ, ծնունդ, սերունդ»: Սերել` «սերունդով աճել, բազմանալ»: Այս սեր-ը և կաթի սեր-ը համանուններ են և գրաբարում էլ գրվել են նույն ձևով: Նույն արմատից է նաև «սեռ» բառը, որը հնում նշանակել է «ազգ, ցեղ, տոհմ», ինչպես նաև «քերականական սեռերը՝ ներգործական սեռ, կրավորական սեռ և չեզոք սեռ»:

Հայերենում կա մի բառ, որի թե՛ հաստատականը, թե՛ ժխտականը նույն բանն են նշանակում: Իմաստային այսպիսի միանշանակությունը քերականական կանոններից շեղման բացառիկ երևույթներից է:

Հարցը վերաբերում է այս բառերի գործածության ոլորտներին. արդյո՞ք երկուսն էլ ճիշտ են, եթե՝ այո, ապա ո՞ր բառը ե՞րբ է գործածվում: Նախ տեսնենք, թե ինչ են ասում այս մասին մեր հին ու նոր բառարանները:

«Մեկ»-ը բոլոր բնական թվերից առաջինն է, ցույց է տալիս «մեկ» քանակությունը: Արդյո՞ք անհիշելի ժամանակներում առաջին հայ մարդը, որ հասկացավ, թե ինչ է մեկը, ասաց՝ մեկ, թե՞ ուրիշ բառ ասաց, որը հետագայում դարձավ մեկ: Պարզվում է՝ ամենաառաջին թվականը «մեկ»-ը չէր, այլ «մի»-ն: «Մի» նշանակել է և նշանակում է «մեկ»: Բայց լայն զարգացում է ստացել և այսօր նշանակում է «համանման, միատեսակ, միաբանված, այնպիսի»: Անորոշ դերանուն է, հոդ, գործածվում է նաև բայի ժխտական ձևերի հետ՝ ոչ մի (չշփոթել «մի՛» արգելական բառի հետ, որը կազմում է բայի հրամայական ձևերը՝ մի՛ գնա, մի՛ մնա և այլն):

Սփյուռքը փրփուրի նման ժամանակի ընթացքում, ցավոք, վերանում է: Որովհետև սփյուռքում իրեն գտնելու համար պետք է իրեն կորցնել, այսինքն՝ կորցնել հիշողությունը և լեզուն: Տարօրինակն այն է, որ բառային առումով ևս սփյուռքը փրփուր է: Տեսնենք, թե ինչպես: