Այսօր առավոտյան Ճարտարապետաշինարարական համալսարանի մոտ ավտոխցանման մեջ էի ընկել, ինչի արդյունքում մոտ մի 20 րոպե հետևում էի բուհի անցուդարձին: Մի հետաքրքիր բան նկատեցի. մեր ուսանողների գրեթե ամեն 5-րդը բավականին թանկարժեք մեքենաներով է գալիս դասի:

Բաց խաղացեք ու մի վախվորած նապաստակ նկարեք, որ առաջ ու հետո չջնջվի մարդու կնիքը՝ մարդ մնալու: Իրենց վրա առած զանազան դերեր՝ նրանք մտել են ու խաղում են այս կամ այն ասպարեզում: Ահա սա՝ ներկայանում է ամեն տեղ որպես չհասկացված ու հալածված գաղափարական գործիչ, մյուսը նշանավոր հերոս է խաղում, երրորդը հրապարակախոսություն է սարքել, չորրորդը բարեգործ է ձևանում, հինգերորդը գրող է կեղծում, վեցերորդն արդեն նահատակ է, յոթերորդը գալիս է որպես դատավոր՝ ամենքին մեղադրելու և ամենքից հաշիվ ուզելու:

Առանձնապես մտքի դանդաղ աշխատանք ունեցողներին ուզում եմ ասել, որ ընդդիմություն է համարվում այն ուժը, որը գործադիր իշխանությունում չունի լծակներ, իսկ գործադիր իշխանությունում լծակներ ունենալու դեպքում, որևէ ուժ չի կարող լինել ընդդիմություն, քանի որ նա չի կարող և՛ որոշումներ կայացնել և՛ միաժամանակ ընդդիմանալ իր կայացրած որոշումներին:

Մեր հասարակության համակարգային մտածելակերպում շատ լուրջ դեֆեկտ կա, իմ կարծիքով: Էդ դրական երևույթների ու դրանց ծնունդ տված մարդկանց հանդեպ չդադարող շնորհակալական զգացումն ա:

ՈՒրեմն, էս մեր նախկին լևոնական և ներկայիս բարևիստ կամ պարզապես բարևիստ ակտիվի որոշ ներկայացուցիչների գրառումներում շատ հետաքրքրական փոփոխություն է եղել: Եթե նախկինում իրենք, որպես բացարձակ ճշմարտություն, խոսում էին այն մասին, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը մոտ 80% ձայն է հավաքել, և ընտրված նախագահը ինքն է, ապա այսօր իրենք իրենց գրառումներում արդեն սկսել են ասել, որ Ր. Հովհաննիսյանը 540 000 ձայն ունեցող թեկնածու է, այսինքն, համաձայնել են պաշտոնական տվյալների հետ: Երկրորդ հետաքրքրական նկատառումս այն է, որ երբ Ր. Հովհաննիսյանը վերջին հանրահավաքի ժամանակ բացահայտ պաշտոն ուզեց ՀՀ նախագահից, այդ նույն ակտիվը ձեռքերը քշտած փորձում է բոլորիս համոզել, թե Րաֆֆին դա արել է իշխանափոխության օրակարգի շրջանականերում:

Չգիտեմ՝ ճիշտ եմ, թե՝ ոչ այնքան, բայց քաղաքականություն ասվածին միշտ շատ լուրջ եմ վերաբերվել: Օրինակ, ամեն անգամ ցնցվում եմ, երբ լրագրողը, այնպես թեթևակի փաստում է, որ մի պատգամավոր մյուսի փոխարեն քվեարկել է:

Հետաքրքիր է` օտար պետության մեջ ծնված, ավելին` նրա հատուկ ծառայությունների հետ կապված հայր ունեցող անձնավորությունն ի՞նչ իրավունքով է պահանջում, որ իրեն հանձնեն ԱԱԾ-ն։

Պետական քաղաքականությունը միայն այն դեպքում կարող է համարվել ժողովրդավարական, արդարացի, երբ այն հաշվի է առնում և կյանքի կոչում հասարակության զարգացման օբյեկտիվ պահանջները: Իրավական երկրի քաղաքականությունն իր էությամբ չի կարող լինել ոչ այլ ինչ, քան օրենքի առաջ բոլոր մարդկանց հավասարության, արդարության, օրինականության, մարդասիրության առարկայնացված արտահայտություն:

Վերցնում ենք 37%-անոց յուղայնության թեկնածու, որի իրական քաշը 5% յուղայնության կուսակցությունն է, զարդարում ենք ՀԱԿ մակնիշի միավորումից մնացած բեկորներով և ՀՅԴ-ի համեմունքներով, լա՜վ հարում ենք, վրան ավելացնում ենք գործող նախագահին հայհոյող և մարգինալ հայտարարություններ անող ֆեյսբուքյան և ոչ ֆեյսբուքյան ակտիվիստների և շարունակում հարել Ազատության հրապարակում: «Հայկական ընդդիմություն» կարկանդակը թխում ենք մինչև մայիսի 5-ի Երևանի ավագանու ընտրությունները: Թխելու ընթացքում, ըստ ցանկության, կարող ենք ավելացնել պոպուլիզմ և դեմագոգիա:

1928 թվականին Ռումինիայի մայրաքաղաքում ծնվեց հայ ժողովրդի թատերական սերը՝ Վարդուհի Վարդերեսյանը: ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստուհին հաղթել է իր տարիքը, իր նրբագույն օրինակով սահմանել կանացի գեղեցկության հավերժության բանաձեւը: Պատկառելի սեր և գնահատանք, հարյուրավոր սիրված դերեր, սակայն ինձ համար «Մոր սիրտը» ֆիլմի հերոսուհին մնում է անգերազանցելի և առավել սիրելի: Շա՜տ եմ հավանում և՛ բեմական արտիստիզմը, և՛ հրաշալի, ձգողական ձայնը: