Բեկումնային տարի է: Արևելյան Եվրոպայում քաղաքական քարտեզը հիմնովին փոխվում է: Երկու տարի առաջ այս օրերին Ռուսաստանը «Հատուկ օպերացիա» անվան տակ ներխուժեց ՈՒկրաինա՝ գրավելով Դոնեցկի, Լուգանսկի մարզերը և հարակից շրջանները:

... Լսե՛ք այս, ո՛վ ծերեր, և ակա՛նջ դրեք Երկրիս բոլո՛ր բնակիչներ, ձեր օրերում և կամ ձեր հայրերի օրերում այսպիսի բան եղե՞լ է:

Մյունխենից և Փարիզից հետո Հայաստանի համար նոր իրականություն է ձևավորվել։ Մեկ հոգին կայացնում է միակամ ճակատագրական որոշումներ. նրա մոտիվացիաները պարզ չեն, ու այս պահին նրա ձեռքը բռնելու ու զսպման մեխանիզմ չկա։ Սա նշանակում է, որ առժամանակ նա անելու է այն, ինչ ուզում է։ Սա ուղղակի պարտադրում է, որ դեռևս քիչ թե շատ կենսունակ շրջանակները դառնան համարժեք այդ Նորին։ Կհասկանանք պարտադրանքը, թե ոչ՝ այլ հարց է։ Շարունակել հին իներցիայով՝ սպասելու ենք աղետի հերթական սերիային, որի ոչ ծավալները, ոչ հետևանքները գուշակել հնարավոր չէ։

Ցանկացած մարդկային համակարգերի բազմության մեջ նրանց փոխհարաբերությունները, պայքարը ավելի ազդեցիկ դիրք գրավելու համար և այդ պրոցեսում դեպի փողը, հարստությունը, իշխանությունն ու փառքը մարդկանց ձգտումները հասկանալու համար առաջին հերթին պետք է պարզել տվյալ պայմաններում նրանց հետապնդած նպատակների ստրուկտուրան և դրանց առաջնահերթությունները։

Մեծ յոթնյակի երկրները փորձում են կիրառել բոլոր հնարավոր գործիքները, որպեսզի թույլ չտան Ռուսաստանի հաղթանակն ՈՒկրաինայում:

Ինչպես գիտենք կնքվեց Հայ-ֆրանսիական ռազմական համագործակցության պայմանագիր: Գնահատականս՝ դրական է:

Մարդը անպաշտպան, թույլ և ավելի հեշտ կառավարելի է դառնում, երբ իր բնական նորմալ վիճակից կամ հունից հանվում է ու մնում առանց ինֆորմացիայի կամ էլ, վատագույն դեպքում, հայտնվում է առատորեն մատուցվող դեզինֆորմացիայի պայմաններում։

Ցավոք, կա առնվազն տպավորություն և ներիքն համոզմունք, որ ՀՀ-ն գնում է կոնֆլիկտ նախաձեռնելու ու սադրելու ճանապարհով:

Այժմ լայնածավալ պատերազմը Ռուսաստանի և հավաքական Արևմուտքի միջև, չտեսնված պատժամիջոցների և ռազմական գործողությունների ծավալմամբ, աստիճանաբար հանգեցնում է նոր մասնակիցների ընդգրկման աշխարհի տարբեր տարածաշրջաններում:

Նիկոլ Փաշինյանը հարցազրույց է տվել France24-ին: Հիմնական թեզերը կարդացի: Այս մարդը մնացել է նույն պրիմիտիվ ընկալումների պատանդը: Նա կարծում է՝ ինչքան ուժեղ Ռուսաստանին քարկոծի, այնքան ուժեղ աջակցություն կստանա Արևմուտքից: Փաշինյանի այս արկածախնդրությունը խրախուսվում է արևմտյան շահախմբերի կողմից, ինչի գինը վճարելու ենք մենք: Ոչ այնքան հեռավոր 1920-ի օրինակով: