Ահա Կովկասն իմ ոտքի տակ, ես մեն -մենակ վերևում Ա.Ս.Պուշկին

Սա է իրողությունը:

Հաճելի է, թե օրգանական զզվանք ունենք դրանից,

ուզում ենք, թե չենք ուզում, ոչ մի նշանակություն չունի:

Բացարձակապես ոչ մի:

Կովկասն իր երեք հանրապետություններով գտնվել ու նոր

աշխարհակարգում գտնվելու է ռուսական անվտանգային համակարգում:

Այդ համակարգում մնալու ծանրագույն գինը Հայաստանն

արդեն վճարել է:

Հերթը Վրաստանինն է:

Կամ ՝ սկզբից Հարավային Օսիան (մոտ 53 հազար բնակիչ), հետագայում Աբխազիան հետ ստանալու դիմաց,

խաղաղ ճանապարհով կմտնի ռուսական «կափարիչի»

տակ կամ կստանա Մառնեուլի ու մյուս ադրբեջանաբնակ միավորների պետականաքանդ շարժումը:

Էլ չխոսած Աջարիայի մասին:

Վրաստանը վերջին օրերին երկու անգամ ռուսական այդ ծրագրի շրջանակում Ադրբեջանից մեսիջ ստացավ:

Նախ ֆրանսիական «Բաստիոն»-ների հետ կապված, երկրորդ՝ «Թբիլիսին հին ադրբեջանական քաղաք է»:

Այս երկրորդ մեսիջը ինձ մոտ ոչ մի կասկած չի թողնում, որ ճիշտ էի, երբ գրում էի, թե այդ ռազմական մեքենաների ստացումը Ալիևի կազմակերպածն է ռուսական ցուցումով:

Եթե մենք արդեն գին ենք վճարել, Վրաստանն ունի ընտրության հնարավորություն,ապա ծանրագույն վիճակում է հայտնվում Ադրբեջանը:

ՈՒժեղ Ադրբեջան, հավակնություններ ունեցող Ադրբեջան, այն էլ Ռուսաստանից, չի կարող լինել:

Հիշեք, երբ Ադրբեջանում սկսեցին խոսել Դերբենտի նկատմամբ հավակնությունների մասին, տեղի ունեցան Մախաչկալայի դեպքերը:

Ադրբեջանին հիշեցրեցին Թաթերի մասին:

Ադրբեջանը ցանկացած իրավիճակում կանգնում է տարածքային բաժանման առաջ:

Ռուս-բրիտանական ազդեցության գոտիները տարածաշրջանում արդեն ցցուն պատկերվում են:

2024 թ. ավարտվում է 1988 թ. սկսված 36-ամյա պատմական հերթական շրջափուլը:

Վստահ կարող եմ ասել՝ Ստեփանակերտը Խանքենդի չի կոչվելու...

Սաշա ԱՍԱՏՐՅԱՆ

Մեկնաբանություններ