«Եթե ազնիվ մարդիկ կարողանային միավորվել այնպես, ինչպես միավորվում են սրիկաները»

Մամուլի հրապարակումն այն մասին, որ Ռոբերտ Քոչարյանի գործը դրված է Վ. Պուտինի սեղանին, իրապես տագնապ է հարուցել ոչ միայն գործող անձի, այլև շատ որոշակի ազդեցիկ շրջանակներում: Եվ այլ կերպ չէր էլ կարող լինել. նման գործառույթները զուրկ են իրենց գոյությունը շարունակելու բնական վիճակից: Նրանց գոյությունը խստորեն պայմանավորված է հանրության` իրենց նկատմամբ ունեցած կեցվածքով: Հանրության այդ կեցվածքը, ցավոք, ձևավորվում է տևական ժամանակահատվածում, որը, սովորաբար, «պատմականորեն» բառով ենք բնորոշում:
Պատմությունը մեր ժողովրդին որքան էլ մեծ համբերատարություն է բաժին հանել, նույնքան էլ «նենգաբար» է տնօրինել նրա ճակատագիրը: Հատկապես վերջին շրջանի տարուբերումները ակնհայտորեն ապացուցեցին, որ այդ համբերություն կոչվածը կացնահար է անում հայ մարդու բարոյական հասկացությունների հազարամյա արմատները:
ՈՒշադիր լինենք. վերջին շրջանում արտագաղթի ժանտ ստվերը չի հեռանում մեր գրավոր և բանավոր հրապարակումներից: Առաջին հայացքից թվում է, թե դա տագնապի դրսևորում է: Իրականում, սակայն, այդ տագնապն իր հերթին ենթակա է ձևազեղծման, և մեր հանրությունը սկսում է հաշտվել այդ երևույթի հետ: Հաշտվողական այդ կեցվածքը, ժամանակի ընթացքին ենթակա, ձևազեղծվում է` առաջացնելով հոգեկերտվածքի նոր դրսևորումներ, որը ծանր ստվերի պես փռվում է հայերիս, իսկ առավել հետևողականորեն` հայաստանցիներիս հոգեբանության վրա: Այդ երևույթը մեզանում ոչ հայերեն անվանում ունի` «մուննաթ»:
Մենք բոլորս պահանջատեր ենք, պատասխանող չկա: Եվ քանի որ պատասխանողի աթոռը չի կարող թափուր մնալ, գտնում ենք մեկին, որի վրա կարող ենք «մուննաթ գալ», նրա կեցվածքով պայմանավորել մեր անհաջողությունները: Ամենավերջին անհատը, որին մեր անհաջողությունների թիրախ ենք փորձում դարձնել, Րաֆֆի Հովհանիսյանն է: Այդ անհատը, որը, իրոք, ժողովրդի եթե ոչ բացարձակ, ապա մեծապես զգալի քվեն էր ստացել, զարմանալիորեն միայնակ մնաց:
Հանրությանն առաջնորդող և մինչ այդ հրապարակները գրաված ոչ մեկը չկանգնեց նրա կողքին, թեև թվում էր, որոշ ուժեր կարող էին սատարել նրան: Նա գնաց մենակ և, ըստ որոշ թերթերի մեկնաբանությունների ու լուսանկարների, սայթաքեց:
Ինչպիսի ողբաձայն համանվագ, հայաստանցիներիս բառապաշարով` «մուննաթ». ինչո՞ւ Րաֆֆին այսպես արեց և չարեց այնպես:
Բայց ոչինչ, այս «մուննաթը» ևս կանցնի, և արջի քուն մտած մի շարք մանր ու խոշոր քաղաքական միավորներ կրկին կհայտնվեն հրապարակներում` ժողովրդի ճակատագիրը «տնօրինելու» համար:
Մենք համակրանքով ենք հետևում Րաֆֆի Հովհաննիսյանի քայլերին` ուղղված, մասնավորապես, երկրի կենսական ուժերը լափող կոռուպցիոն երևույթի դեմ անհաշտ պայքարին, և համոզված ենք, որ նրա ընթացքը ոչ միայն չի խաթարել, այլև նպաստել է ժողովրդավարության հաստատմանը մեր պատմության այս անլույս հատվածում:
Մենք վճռականությամբ ողջունում ենք ՀՀ «Կոռուպցիայի դեմ պայքարի հասարակական կազմակերպության» ակտիվ գործունեությունը` ուղղված Հայաստանի ներկա ու նախկին որոշ պաշտոնյաների` ժողովրդից թալանած հարստությունը արտասահմանյան երկրներից Հայաստան վերադարձնելուն, ինչպես նաև այդ երկրների նմանատիպ կառույցների հետ նրա սերտ համագործակցությունը:
«Եթե ազնիվ մարդիկ կարողանային միավորվել այնպես, ինչպես միավորվում են սրիկաները» թևավոր խոսքը երազանք է թվացել ազգերի հասարակական-քաղաքական կյանքի դժվարին պահերին:
Բարի երթ «կոռուպցիա» կոչված չարիքի ոչնչացման շատ դժվարին գործին միավորվածների ընթացքին:

Հայաստանի մտավորականների ֆորումի ավագանի
Հայաստանի մտավորականների ֆորումի համակարգող խորհուրդ

Մեկնաբանություններ