44-օրյա պատերազմի ժամանակ երկու ընտանիք կար, որ շատերի պես եկել էր Հայաստան, այդ թվում՝ տան ամուսինները։ Ժողովուրդը նրանց վրա մուննաթ էր գալիս, թե՝ փախել-եկել եք, մնայիք՝ պաշտպանեիք։ Մեղադրել, իհարկե, իրավունք չուներ ոչ ոք, որովհետև չես կարող մարդուն մեղադրել, որ վախենում է նահատակվել հանուն Նիկոլի պլանավորած պարտության։
Պատերազմից հետո ընտանիքներով հետ գնացին․ սեպտեմբերի 19-ի հարձակման ժամանակ հենց այդ երկու տղամարդիկ էլ՝ բազմազավակ տան հայրերը, զոհվել են․ ընտանիքները Հայաստանի քուչեքում ընկած են։ Ուզում եմ նայել նրանց մեղադրողների աչքերին ու հարցնել՝ հանգստացա՞ք։
Սևակ Հակոբյան