Եռյակը, կարծես թե, ամեն բան արել էր՝ այսօրվա երթին հասարակական նվազ հետաքրքրություն հաղորդելու համար: Օրնիբուն մարդու իրավունքներից խոսող ու նրա դարդ ու ցավով տառապող առաջնորդները, ավելի ճիշտ՝ նրանից երկուսը հանրահավաքին ու երթին ընդհանրապես չէին մասնակցում, մինն էլ կար, բայց ձենը չլսվեց: Պատահական չէ, որ հանրահավաքին մասնակցել է ընդամենը 3700, իսկ երթին՝ 1500 մարդ:
Լևոն Տեր-Պետրոսյանը մարդու իրավունքների պաշտպանության երթերին ավանդաբար չի մասնակցում, այս տարի «ավանդական» պատճառին ավելացել էր նաև այն, որ երթին չէր մասնակցելու նաև ԲՀԿ նախագահ Գագիկ Ծառուկյանը: Րաֆֆի Հովհաննիսյանը մասնակցեց հանրահավաք-երթին, սակայն ելույթ չունեցավ՝ սահմանափակվելով լրագրողների հետ բլից-հարցազրույցով ու իր սիրած միասնական օրակարգի մասին հիշատակումով, որը գալիս-գալիս, բայց մեր Եռյակին այդպես էլ չի հասնում:
Հայաստանի իշխանությունների համար մարդն իսկապես արժեք չէ, ու դա վաղուց այնքան համոզիչ է դարձել, որ աքսիոմայի պես մի բանի է վերածվել: Բայց ես չեմ նկատում ու տեսնում, որ մարդն արժեք է նույնիսկ ընդդիմության համար, որովհետև նույն Եռյակի առաջնորդների վարքագիծը հուշում է, որ քաղաքացին նրանց համար ոչ թե նպատակ է, այլ միջոց՝ իրենց խնդիրներին հասնելու համար:
Եռյակի հանրահավաքային հարթակը, տարբեր թիկնապահներով շրջապատված, Հայաստանի քաղաքացու համար նույքան անհասանելի ու անմատչելի է, ինչքան՝ Բաղրամնյան 26-ը: Հենց սա էլ մեր քաղաքական իրականության հիմնական առանձնահատկությունն է, քաղաքական համակարգի տարբեր բևեռները միավորող ու նրանց հասարակությունից օտարող գործոնը:
Այսօր, առավել, քան երբևէ մենք ունենք իրարից օտարված ու իրար հետ կռվող երկու Հայաստան: Դրանցից մեկն «արքունիքն» է՝ գահի ներկա ու պոտենցիալ տերերով, մյուսը՝ մեր հասարակությունն է՝ իր պրոբլեմներով ու այն տխուր գիտակցումով, որ դրանց հետ ինքը մենակ է ու անօգնական:
Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ