«Հրապարակը» գրում է. «Ապրիլի 5-ի Սահմանադրության փոփոխությունների հանրաքվեի քարոզարշավը պաշտոնապես մեկնարկեց երեկ։

Աս­ված է շատ հս­տակ` Հա­յաս­տա­նի ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան ծա­ռա­յու­թյան պե­տա­կան բարձ­րաս­տի­ճան պաշ­տո­նյա­նե­րի պահ­պա­նու­թյան ծա­ռա­յու­թյունն ի­րա­կա­նաց­նում է նաև Հա­յաս­տա­նում չորս ա­մե­նա­բարձ­րաս­տի­ճան պաշ­տո­նյա­նե­րի պահ­պա­նու­թյու­նը, մինչ­դեռ այդ չորսն էլ, ըստ էու­թյան, աշ­խա­տում են Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան դեմ:

Ին­չու՞ ձեր ընտ­րած ՍԴ դա­տա­վոր Վա­հե Գրի­գո­րյանն աշ­խա­տան­քի չի գնում, բայց աշ­խա­տա­վարձ ստա­նում է։ Այս հար­ցին ի պա­տաս­խան «Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան ան­դամ Նի­կո­լայ Բաղ­դա­սա­րյա­նը երդ­վեց. «Է­րե­խուս արևով եմ երդ­վում, գոր­ծի գնում է»։

Նա­խօ­րեին նախ­կին օմ­բուդս­մեն Լա­րի­սա Ա­լա­վեր­դյա­նի, ի­րա­վա­պաշտ­պան Ա­վե­տիք Իշ­խա­նյա­նի և Ար­ցա­խի Մար­դու ի­րա­վունք­նե­րի նախ­կին պաշտ­պան Ռու­բեն Մե­լի­քյա­նի նա­խա­ձեռ­նու­թյան տակ ստո­րագ­րած 132 ի­րա­վա­բան և ի­րա­վա­պաշտ­պան դի­մել էին նա­խա­գահ Ար­մեն Սարգ­սյա­նին՝ լուրջ մտա­հո­գու­թյուն­ներ ներ­կա­յաց­նե­լով ՍԴ-ի շուրջ ստեղծ­ված վեր­ջին զար­գա­ցում­նե­րի առն­չու­թյամբ։ Ի­րա­վա­պաշտ­պան հա­մայն­քը հոր­դո­րում էր նա­խա­գա­հին մաս­նա­կից չդառ­նալ այդ հա­կա­սահ­մա­նադ­րա­կան գոր­ծըն­թա­ցին։

Երևում է՝ իշ­խա­նու­թյան հա­մար հան­րաք­վեն իս­կա­կան գլ­խա­ցա­վանք է դառ­նա­լու։ Որ­քան էլ փոր­ձեն հեր­քել, թե դա իշ­խա­նու­թյան վս­տա­հու­թյան հան­րաք­վե չէ, միևնույն է, այն իշ­խա­նու­թյան հա­մար յու­րա­հա­տուկ ին­դի­կա­տոր է լի­նե­լու։ Սա­կայն մինչ այդ երկ­րում քա­ղա­քա­կան ու­ժե­րի դա­սա­վո­րու­թյու­նը «տպա­վո­րիչ» է։

Ե­րեք օ­րից՝ փետր­վա­րի 17-ին, մեկ­նար­կե­լու է Սահ­մա­նադ­րու­թյու­նում փո­փո­խու­թյուն­նե­րի հան­րաք­վեի քա­րո­զար­շա­վը։ Մեր տե­ղե­կու­թյուն­նե­րով, իշ­խա­նու­թյունն իր տեխ­նո­լո­գիա­նե­րին հա­վա­տա­րիմ է մնա­լու և չի շեղ­վե­լու նախ­կին ու­ղուց։

Եվրոպական կառույցներն ու իրենց ղեկավարները «կոտորվեցին» հայտարարելով, որ ՍԴ-ի շուրջ կատարվող գործընթացները խնդրհարույց են։ Քիչ էր մնում աղաչեն իշխանություններին, որ դիմեն Վենետիկի հանձնաժողով։ Ոչ, մեր իշխանություններն անդրդվելի են։

Ապ­րես, հինգ ու խաչ. մո­տա­վո­րա­պես այս­պի­սին էր վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի գնա­հա­տա­կա­նը պատ­գա­մա­վոր­նե­րի՝ ՍԴ թե­մա­յով օ­րերս ու­նե­ցած ե­լույթ­նե­րին:

Չնա­յած ողջ իշ­խա­նու­թյու­նը խառն­վել է ի­րար, էլ բան չի մնա­ցել գոր­ծի դնե­լու, որ վերջ­նա­կա­նա­պես ա­զատ­վի Հրայր Թով­մա­սյա­նից ու ՍԴ մյուս դա­տա­վոր­նե­րից, իսկ ընդ­դի­մա­խոս­ներն էլ ա­նընդ­հատ հայ­տա­րա­րում են, թե հա­կա­սահ­մա­նադ­րա­կան քայ­լեր են ա­նում, կար­միր գծեր են խախտ­վում, պարզ­վում է՝ միակ խա­ղաղ «օա­զի­սը» ՍԴ-ն է։

Սահ­մա­նադ­րա­կան փո­փո­խու­թյուն­նե­րի հան­րաք­վե նա­խա­ձեռ­նե­լուց ա­ռաջ իշ­խա­նու­թյու­նը, ըստ երևույ­թին, մեկ հան­գա­մանք հաշ­վի չի ա­ռել. ի՞նչ է լի­նե­լու, ե­թե նախ­քան հան­րաք­վեն սա­հ­մա­նադ­րա­կան դա­տա­րա­նի նա­խա­գահն ու դա­տա­վոր­նե­րը հայ­տա­րա­րեն, որ դա­դա­րեց­նում են պաշ­տո­նա­վա­րու­մը: