(Նախորդ մասը)
Բայց Իրանը լրջորեն «աշխատում» է նաև սահմանակից տարածաշրջաններում՝ Մերձավոր Արևելքում և Աֆղանստանում։ Նրա թշնամիների համար էլ Սիրիան ու Լիբանանը (այսինքն՝ Մերձավոր Արևելքը) հակաիրանական քայլերի համար առայժմ ավելի գերադասելի տարածաշրջան են։ Իսրայելը, այնուամենայնիվ, շատ է ձգտում պատերազմի։ Այսօր արդեն չի կարելի այլ կերպ մեկնաբանել այն հանգամանքը, որ սեպտեմբերի 2-ից 3-ի գիշերը իսրայելական ռազմական օդանավերը երկու անգամ հրթիռային հարվածներ են հասցրել Սիրիայի տարածքին։ Առաջին անգամ՝ Դամասկոսի հարավային արվարձանում գտնվող ռազմական օբյեկտներին։ Այդ առնչությամբ Իսրայելի պաշտպանության բանակը հրաժարվել է մեկնաբանությունից։ Զոհվել է 2 սիրիացի զինվոր, 7-ը՝ վիրավորվել։ Իսկ սեպտեմբերի լույս 3-ի գիշերը Իսրայելը հարված է հասցրել Սիրիայի Թիֆորի ռազմաբազային, բայց սիրիական ՀՕՊ-ի համակարգերը հետ են մղել արձակված հրթիռների մեծ մասը։
Թիֆորի բազան կենտրոնական Հոմս նահանգի «Աթ Թիաս» (T-4) ավիաբազան է։ Իսրայելական ինքնաթիռները հրթիռներն արձակել են հարավից, ամենայն հավանականությամբ՝ Գոլանի բարձունքների՝ Իսրայելի կողմից օկուպացված մասի և սիրիական բանակի ու աշխարհազորայինների դիրքերի միջև գտնվող չեզոք գոտու օդային տարածությունից։ Այդ չեզոք գոտին ձևականորեն «վերահսկվում» է ՄԱԿ-ի խաղաղապահների կողմից, իրականում կեղծ խաղաղապահները վաղուց են փախել, դեռ այն ժամանակ, երբ Սիրիայի հարավում գործում էին «Իսլամական պետություն» (ԻՊ) խմբավորման ահաբեկիչները։ Այժմ Հոմս նահանգի տարածքի 99 %-ը վերահսկվում է սիրիական բանակի կողմից, այդ պատճառով զուտ սիրիական տարածքի վերևով թռչելուց իսրայելցիները վախենում են. 2018 թ. սիրիացիները 3 անգամ խոցել են իսրայելական ինքնաթիռները։
Դատելով ըստ ամենայնի, Իսրայելի համար «Աթ Թիաս» բազայի, անգամ Դամասկոսի արվարձանի հրթիռակոծման փորձերն անհաջող են եղել։ Իզուր չէ, որ բանակի հրամանատարությունը լռում է, որևէ կերպ և ոչինչ չի մեկնաբանում։ Սիրիայում զինվորականներն ու ԶԼՄ-ները ենթադրում են, որ հրեաները փնտրում էին իրանցի զինվորական խորհրդականների տեղաբաշխման վայրերը, ինչպես նաև փորձում էին գտնել ու ոչնչացնել ենթադրաբար «Աթ Թիասում» գտնվող ՀՕՊ միջոցները, այդ թվում՝ նրանք, որոնք կարող էին տեղադրված լինել այդ բազայում 2020 թ. հուլիսի 8-ին Դամասկոսում կնքված իրանա-սիրիական պայմանագրի հիման վրա։ Հիշեցնենք, որ 2011-ից սկսած Իսրայելը Սիրիային հարյուրավոր հարվածներ է հասցրել, որոնց մեծ մասն ուղղված է եղել Իրանի աջակցությունը վայելող լիբանանյան «Հզբոլահ» կուսակցության կազմավորումների դեմ։ Վերջին շրջանում իսրայելական ավիացիան հաճախացրել է հարվածները սիրիական խոր տարածքների վրա։ Փորձագետները դա կապում են հուլիսին Իրանի և Սիրիայի միջև կնքված պայմանագրի հետ, որով նախատեսվում է Սիրիայում իրանական զենիթա-հրթիռային համալիրների (ԶՀՀ) տեղադրում։ Թեհրանը պարտավորվել է Դամասկոսին պաշտպանելու «ՀՕՊ-ի առաջապահ համալիրներով», ինչպիսիք են «Բահար-373»-ը և «Խորդադ-3»-ը։ Ըստ ռազմական աղբյուրների, դրանով Իրանն ու Սիրիան, իրանամետ ուժերի վրա իսրայելական ՌՕՈՒ-ի չդադարող հարվածների պատճառով, «որոշել են արաբական հանրապետության օդային տարածությունում փոխել մարտական գործողությունների վարման կանոնները», սակայն, դատելով շարունակվող հրթիռային հարվածներից, առայժմ հաջողության չեն հասել, թեև Իսրայելն էլ առայժմ հաջողակ չէ։ Սիրիայից հայտնել են, որ ՀՕՊ-ի ոլորտում հենց իրանական միջոցների ու մասնագետների շնորհիվ է ավիաբազայի հրթիռակոծումն անարդյունավետ եղել։
Բայց կա նաև այլ ենթադրություն, թե սիոնիստները հերթական անգամ ինչու ռիսկի չեն դիմել։ Դատելով ըստ ամենայնի, Իսրայելը «որոնում» էր, թե օգոստոսի 31-ից մինչև սեպտեմբերի 2-ը Սիրիայում որտեղ էր գտնվում իրանական ԻՀՊԿ-ի «Քոդս» հատուկ ջոկատի նոր հրամանատար, բրիգադային գեներալ Էսմոյիլ Քահանին։ Այդ գեներալը, իր նախորդի՝ գեներալ-լեյտենանտ Ղասեմ Սոլեյմանիի նման, գործնականում ցուցադրաբար և ակտիվորեն հաճախում է և՛ Լիբանան, և՛ Սիրիա։ Քահանին նոր տեսանկարում երևաց Դամասկոսի հարավի վրա իսրայելական ավիացիայի հարվածներից իբր նրա զոհվելու մասին լուրերից հետո։ Ինչպես հայտնում է իրանական «Մեհր նյուզ» գործակալությունը, սեպտեմբերի 1-ին Քահանին այցելել է Սոլեյմանիի մերձավոր ընկեր Հուսեյն Բուրջաֆարիի տուն։ Այցի ժամանակ նա ասել է. «Մենք աղոթում ենք Բարձրյալին, որ թողություն տա նահատակ Ղասեմ Սոլեյմանիի հոգուն և մեզ ուղղի քայլելու նրա հետքերով»: Իրանական ԶԼՄ-ները Քահանիի հետ տեսագրությունը հրապարակել են այն բանից հետո, երբ մերձավորարևելյան որոշ պարբերականներ ենթադրել էին, որ նա կարող էր դառնալ Դամասկոսի վրա Իսրայելի հարձակման զոհերից մեկը։ Իհարկե, այն ամենը, ինչ կատարվում է այժմ Սիրիայում և Լիբանանում, արաբական այդ երկրների, նաև Իրանի դեմ Իսրայելի ագրեսիայի հերթական գործողություններն են, քանի որ Սիրիան ու Լիբանանի շիաները Թեհրանի դաշնակիցներն են, և այդ քայլերով Իսրայելը միայն մոտեցնում է իր անփառունակ վախճանը։
Չէ՞ որ Իրանը միայնակ չէ։ Այստեղ մի փոքր վերանանք զուտ իրանական թեմայից։ Վերջերս շատ ծավալուն միջոցառում է կայացել մերձմոսկովյան «Պատրիոտ» զբոսայգում։ Այն, առանց չափազանցության, ՌԴ ռազմական հրամանատարության աննախադեպ քայլ է։ Կայացել է Շանհայի համագործակցության կազմակերպության (ՇՀԿ), Անկախ պետությունների համագործակցության (ԱՊՀ) անդամ երկրների, Հավաքական անվտանգության պայմանագրի կազմակերպության (ՀԱՊԿ) մասնակից երկրների պաշտպանության նախարարությունների ղեկավարների համատեղ նիստը։ ՌԴ պաշտպանության նախարար, բանակի գեներալ Սերգեյ Շոյգուն հայտարարել է, որ մինչ այժմ այդպիսի ծավալուն հանդիպում չի եղել։ «Այսօրվա նիստը նման մակարդակի առաջին հանդիպումն է մեր միջազգային շփումների պատմության մեջ»,- ասել է Շոյգուն ներածական ելույթում։ Նա համոզմունք է հայտնել, որ այդ հանդիպումից հետո միջազգային ռազմական համագործակցությունը կակտիվանա, իսկ նիստի արդյունքները «պաշտպանական գերատեսչությունների փոխգործակցությունը խորացնելու հաստատուն հիմք կդառնան»:
Հանդիպումներ ու բանակցություններ են եղել նաև ռազմական նախարարությունների, գլխավոր շտաբների ներկայացուցիչների միջև։ Մեր պատվիրակությունը նույնպես մասնակցել է միջոցառմանը, և «Պատրիոտում» Հայաստանի պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանի ելույթի մասին մեր ԶԼՄ-ները բավական մանրամասն հաշվետվություններ են հաղորդել։ ՈՒստի չենք կրկնի, միայն նշենք, որ պարոն Տոնոյանը ժամանակին և «տեղին» այլ երկրների իր գործընկերներին իրազեկել էր, որ Հարավային Կովկասի ռազմաքաղաքական իրադրությունը բնութագրվում է ընդհարումների բարձր հավանականությամբ, իսկ վերջին շրջանում նկատվում է հակասությունների սրում, ինչը «որոշ երկրների» հավակնությունների ընդարձակման հետևանք է։ Մեր տարածաշրջանում դինամիկ զարգացող ռազմաքաղաքական իրադարձությունները կարելի է բնութագրել որպես աշխարհաքաղաքական շահերի բախում, որի առանցքային գործոնն է անվտանգության ընդհանուր տեսլականի բացակայությունը, ինչպես նաև ռիսկերի նվազեցման մեխանիզմների բացակայությունը՝ ընդգծել է Տոնոյանը։ Հասկանալի է, որ նախարարն առաջին հերթին նկատի է ունեցել Թուրքիան, Ադրբեջանն ու Վրաստանը։ Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարը նույնպես մասնակցել է մերձմոսկովյան միջոցառմանը, այնպես որ Բաքու վերադառնալուց հետո Զաքիր Հասանովն ինչ-որ բան կունենա տեղեկացնելու Իլհամ Ալիևին։ Չէ՞ որ Տոնոյանի հայտարարությունները հատուկ ուշադրությամբ էին լսում ոչ միայն ԱՊՀ երկրների մյուս նախարարները, այլև Չինաստանի ռազմական գերատեսչության ղեկավար Վեյ Ֆենխեն (որպես ՇՀԿ-ի անդամ), Իրանի (Ամիր Խաթամին), Հնդկաստանի (Ռաջնաթհ Սինգհը) բարձրաստիճան զորահրամանատարները։ Նրանք բոլորը «հատուկ կարծիք» ունեն Թուրքիայի և նրա դաշնակիցների, պանթուրքիստների հավակնությունների մասին։
Ահա թե ինչն է չափազանց հետաքրքիր. բանակցությունների մեծ մասն ընթացել է մամուլի համար փակ աշխատակարգով։ Հանդիպման արդյունքներն ամփոփելիս ՌԴ պաշտպանության նախարար Շոյգուն ասել է, որ ՇՀԿ-ի, ԱՊՀ-ի և ՀԱՊԿ-ի երկրների ռազմական ղեկավարները պայմանավորվել են ահաբեկչության ու ծայրահեղականության դեմ պայքարում ավելի սերտ համագործակցության մասին։ Այդ խնդիրը մնում է գերակա՝ նշված է համատեղ հայտարարության մեջ։ «Առաջարկվել է ահաբեկչության դեմ պայքարի համատեղ խնդիրները մշակել սեպտեմբերի վերջի ռազմավարական հրամանատարաշտաբային «Կովկաս-2020» զորավարժության ընթացքում»,- հայտնել է Շոյգուն։ Իսկ աշխարհում ո՞վ է բոլորից ակտիվ պայքարում ահաբեկչության դեմ։ Իհարկե՝ Ռուսաստանը, Իրանը, Չինաստանը և Հնդկաստանը։ Այդ փաստն ստիպված կլինեն լրջորեն հաշվի առնելու թուրքերը, ադրբեջանցիները, ինչպես նաև վրացիները։ Էլ ավելի մեծ հետաքրքրություն են առաջացնում բազմաթիվ երկկողմ բանակցությունները (Հնդկաստան-Չինաստան, Իրան-Ռուսաստան և այլն)։ Իրանի պաշտպանության նախարարն արդեն որերորդ անգամ է այցելում Ռուսաստան, բանակցություններ վարում Շոյգուի, «ռուսական ռազմարդյունաբերական համալիրի գեներալակազմի» հետ։
Բայց մենք շատ կուզենայինք գոնե որոշ մանրամասներ իմանալ ՌԴ և Հայաստանի ԶՈՒ գլխավոր շտաբների պետեր, բանակի գեներալ Վալերի Գերասիմովի և գեներալ-լեյտենանտ Օնիկ Գասպարյանի բանակցություններից։ ՌԴ ՊՆ մամուլի ծառայության ժլատ տեղեկատվությունը շատ բան չի հայտնում, թեև անզուսպ հավակնություններով «որոշ երկրներ» հենց միայն Գերասիմովի և Գասպարյանի առանձին հանդիպման փաստից պետք է անհարմարավետություն զգան։ «Քննարկել են համագործակցությունը ռազմական ոլորտում»,- հաղորդել են Մոսկվայից։ Եվ վե՞րջ։ Ոչ։ «Մեր երկրների համագործակցությունը զարգանում է ինչպես երկկողմանի ձևաչափով, այնպես էլ միջազգային կառույցների շրջանակներում, նախ և առաջ՝ ՀԱՊԿ-ի,- հանդիպման ժամանակ նշել է Գերասիմովը։- Հայաստանն Անդրկովկասում Ռուսաստանի դաշնակիցը և առանցքային գործընկերն է»: Գասպարյանը Գերասիմովին շնորհակալություն է հայտնել Հայաստանում կորոնավիրուսի հետևանքների վերացման գործում ռուսական զինծառայողների օգնության համար։ Ըստ նրա, Ռուսաստանը Երևանի ռազմավարական դաշնակիցն է, և նրա հետ հարաբերությունների զարգացմանը Հայաստանում հատուկ նշանակություն են տալիս։ Բայց դա էլ ակնհայտորեն այն ամենը չէ, ինչի մասին խոսել են գլխավոր շտաբների պետերը։ Ինքնաբերաբար այդպիսի ենթադրություն է առաջանում, երբ վերլուծում ես Տոնոյանի ելույթի դրվագներից մեկը. «Հայաստանի Հանրապետության ռազմավարական շահերի մեջ են մտնում ոչ միայն Կովկասյան տարածաշրջանը, այլև ՀԱՊԿ-ի պատասխանատվության ողջ գոտին, ինչպես նաև Մերձավոր Արևելքը և Արևելյան Միջերկրածովքը։ Ելնելով դրանից՝ Հայաստանը շահագրգռված է նշված տարածաշրջաններում խաղաղության ու կայունության պահպանմամբ»: Սա Եվրասիայում հայկական բանակի դերի բարձրացման հնչեղ հայտ է։ Իսկ Տոնոյանի կողմից Մերձավոր Արևելքի և Արևելյան Միջերկրածովքի (Կիպրոս, Սիրիա, Լիբանան) հիշատակումը նշանակում է, որ Հայաստանը պետք է գործի նաև Հունաստանի և Իրանի բանակների հետ համատեղ։ Բայց հարց է ծագում. իսկ ո՞վ է համոզված, որ Հայաստանի կառավարությունն ինքը չի խոչընդոտի մեր պաշտպանության նախարարությանը։ Մանավանդ որ արդեն հայտնի է, որ Ադրբեջանը հրաժարվել է «Կովկաս-2020» զորավարժությանը մասնակցելուց։ Հիշեցնենք՝ մասնակից պետությունները պատրաստվում են լուծելու «ահաբեկչության դեմ պայքարի համատեղ խնդիրներ»։ Իսկ ո՞վ է հովանավորում ահաբեկչությունը, որն ուղղված է, մասնավորապես, Հայաստանի և Արցախի, ինչպես նաև Ռուսաստանի, Իրանի և Չինաստանի դեմ։ Ճիշտ է՝ ԱՄՆ-ը, Իսրայելը, Թուրքիան և նրանց խամաճիկները։ Այժմ հասկանալի՞ է, թե ինչու է Ալիևների կլանը հրաժարվել «Կովկաս-2020» զորավարժությանը մասնակցելուց։
Բայց Իրանն ունեցել է և ունի գործողությունների սեփական ծրագիր սկսում է իր զինված ուժերի ու անվտանգության ողջ համալիրի կառավարման բարելավման նոր մեծ ծրագիրը։ Սեպտեմբերի 6-ին Իրանի ցամաքային զորքերի հրամանատար, բրիգադային գեներալ Քիոմարս Հեյդարին, ելույթ ունենալով լրագրողների առաջ, բացահայտել է երկրի սահմանների երկայնքով 10 հատուկ ռազմաբազաների տեղաբաշխման որոշ տվյալներ։ Նա հայտարարել է, որ ցամաքային զորքերը պետք է ունենան առանձնահատուկ մարտավարական բնութագրերով ռազմաբազաներ, որպեսզի կարողանան ճիշտ կատարել իրենց խնդիրները երկրի արևմտյան, հարավ-արևմտյան, հյուսիս-արևելյան և արևելյան սահմանների երկայնքով։ Նա նշել է, որ այդպիսի առաջին բազան բացվել է մի քանի օր առաջ, իսկ մնացած ինը շարք կմտնեն աստիճանաբար։
Իրանի արևմտյան սահմանները Թուրքիայի, Իրաքի և Հայաստանի, ինչ-որ չափով՝ նաև Նախիջևանի և Արցախի հետ ունեցած սահմաններն են։ Գեներալ Հեյդարիի հայտարարությունը միայն մի բան է նշանակում. այնտեղից, որտեղ լինելու են այդ 10 հատուկ բազաները, իրանական ռազմական հրամանատարությունն ակնկալելու է ամենամեծ ռիսկերն ու սպառնալիքները։ Կյանքը ցույց կտա, թե հատկապես որտեղից է Թեհրանն ուղղակի սպառնալիք տեսնում։ Բայց զարմացնում է այն, որ չի նշվել հյուսիս-արևմտյան սահմանը Ադրբեջանի հետ, թեև իրանցի զինվորականներին քաջ հայտնի է, որ Ադրբեջանում կան Իսրայելի դիվերսիոն-քայքայիչ գաղտնի բազաներ և ԱՄՆ-ի, այսպես կոչված, «շարժական բազաներ»։ Կապրենք, կտեսնենք... Բայց լիովին ակնհայտ է, որ Թուրքիայի հետ սահմանն Իրանը չի դիտարկում որպես անվտանգ ու հանգիստ։
(շարունակելի)
Սերգեյ ՇԱՔԱՐՅԱՆՑ