Նիկոլ Փաշինյանը Հայաստանի դեմքն ու կերպարը փչացրել ու այլասերել է։ Ի դեմս նրա՝ մեզ աշխարհում ընկալում են որպես պարտված, նվաստացած ու անարժանապատիվ ժողովուրդ...

Թուրքական քաղաքականության մեջ մեծ տեղ է հատկացվում սիմվոլներին:

Նիկոլ Փաշինյանը Կիպրոսի նախագահին հայտնել է, թե Ադրբեջանի հետ խաղաղությսն պայմանագրի նախագծի 80 տոկոսը համաձայնեցված է...

...որովհետև ծեսն ու ավանդույթը կերել են հավատքը... որովհետև մենք նենց ենք բռնվում կուռքից, ինչպես շարժվող ավտոբուսի մեջ բռնակից են բռնվում... մեր իսկական կրոնը փառավոր անցյալն ա... աշխարհի առաջին քրիստոնյա ազգ լինելը մեր համար ավելի կարևոր ա, քան քրիստոնյա լինելը...

Աշխարհում արագորեն տեղի ունեցող ռազմական ու քաղաքական զարգացումների ֆոնին ավելի ու ավելի անիրատեսական է դառնում մոտ ապագայում Արցախ վերադառնալու կամ Արցախի ազատագրման հնարավորությունը։

Մտնում ենք դասական գաղութատիրության ռեժիմ, ինչի մասին շատ ենք լսել ու կարդացել, բայց դա մեր կողքով է անցել:

Ֆուտբոլի դատարկ դարպասին գոլ խփող Ալիևի համար ներքին խնդիրները գնալով ավելի իրական վտանգ են ներկայացնում իշխանական աթոռին։

«Լեռնային Ղարաբաղից տեղահանված հայերի՝ իրենց տներն անվտանգ վերադառնալու իրավունքը չափազանց կարևոր է հայ ժողովրդի արժանապատվությունը և տարածաշրջանում կայունությունը վերականգնելու տեսանկյունից», - Ամերիկայի Հայ դատի հանձնախմբի հաղորդագրության համաձայն՝ հայտարարել է ԱՄՆ փոխնախագահ և նախագահի Դեմոկրատական կուսակցության թեկնածու Քամալա Հարիսը Հայաստանի Անկախության օրվա առիթով ամերիկահայ համայնքին հղած շնորհավորական ուղերձում:

Դիտմամբ չեմ տեղադրում շատերիս զայրույթը հարուցած նկարը (թեպետ, որպես օրինակ, շատ խոսուն է), քանզի ամեն անգամ տեսնելիս, ավելի ու ավելի եմ զայրանում, որ մենք բոլորս դեռ հանդուրժում ենք այս ամենը։

Մեր ազգը երբեք այսքան պառակտված չի եղել, որքան հիմա։ Աճող հակասությունների և շարունակվող պառակտումների մեջ մենք տեսնում ենք, որ մեր աչքի առաջ խորտակվում են միասնության վերջին հույսերը՝ վերջնականապես խարխլելով մեր պետականության հիմքերը: Սրբազան պայքարի նկատմամբ անվստահությունը և դրա ֆոնին քաղաքական կրքերն ու սրված սոցիալական լարվածությունը վկայում են մտահոգ փոքրամասնության և անտարբեր մեծամասնության միջև խորացող անջրպետի մասին, իսկ դրա հետ մեկտեղ քաղաքական իշխանության և դրա միանձնյա դերակատարի նկատմամբ ջախջախված վստահությունն ու ձևավորված ատելությունը ստեղծում են հանրային քաոսի պատկեր, որտեղ պառակտվածությունը վերից վար է և՝ ձախից աջ: