Որքան շատ են մարդիկ հեռանում բնական, հասարակ կյանքից և իրենց կյանքում ավելացնում են շքեղությունը, այնքան շատ է մարդկային տագնապը մեծանում նրանց հոգում: Իսկ Աստծուց ավելի ու ավելի հեռանալու արդյունքում ոչ մի տեղ հանգիստ չեն գտնում: Այդ պատճառով էլ անընդհատ անհանգիստ շրջապտույտի մեջ են, «խելագար անվի» շուրջը պտտվող հաստոցի հաղորդափոկի պես: Նրանք արդեն Լուսնի շուրջն էլ են պտտվում, որովհետև նրանց հսկայական անհանգստությունը ողջ երկրագնդի վրա չի տեղավորվում:

Հուլիսի 15-ը ռուս գրող, դրամատուրգ Անտոն Չեխովի հիշատակի օրն է։ Ռուս գրողը հիանում էր հայ արվեստագետներով, հայերի հյուրընկալությամբ, օրիորդների հմայքով:

Մի առիթով սատանիստներից մեկն ասել է. «Կտրիր մարդուն իր պատմությունից և նրան կկտրես իր ողջ անցյալից. նա քո ձեռքում կդառնա այն, ինչ դու ցանկանում ես»:

Հնագետները հայտնաբերել են Պարսից ծոցի ամենավաղ քրիստոնեական շենքերից մեկը՝ վաղուց կորուսյալ համայնքի առաջին ֆիզիկական վկայությունը: Դրա չափերը տպավորիչ են:

«Անկախացումից» հետո ազգային ամեն ինչի վրա համակարգային հարձակում եղավ, այդ թվում` մեր հողի պարգևած անօրինակ բուրմունքով բանջարեղենի...

Էն տարիներին, երբ ես ամերիկյան գրասենյակի տնօրեն էի, ամերիկացիք շատ հաճախ էին մեր տուն գալիս։ Էդ տարիներին լույսի հետ հաճախ հեռախոսներն էլ էին անջատվում։ Ես բոլորին իմ մոտակայքում էի տեղավորել, որ եթե ինչ-որ խնդիր լիներ, մոտ լինեին։ Ու եթե, ասենք, հանգստյան օրերին մի կարևոր հարց էր լինում, գալիս էին, տանը քննարկում էինք։

...Սարոյանը պատմեց. -Օր մը, երբ Արամը 4-5 տարեկան էր, սենյակիս մեջ կգրեի: Չէի տեսնար, որ դուռ բաց է, ու Արամ ինձի կդիտե: Չեմ գիտեր, թե այդ պահուն ինչ խենթ բաներ ըրած եմ, որ տղաս, արցունք աչքին, մոտեցավ ինձի ու ըսավ. «Հայրիկ, ինչո՞ւ դու խենթ ես…»: Շատ մեղքըցա անոր: Այդպես է, գրելու ատեն կխենթընանք...

Բնավ պատահական չէր, որ 4-րդ դարում Հայաստան ներխուժած պարսկական բանակը փորձում էր Իրան տեղափոխել հայ արքաների աճյունները: Հայաստանի թշնամիները կռիվ էին տալիս, անգամ, մահացած արքաների հետ, քանզի հասկանում էին՝ ժողովուրդը չի կարող ազգ դառնալ, եթե չունի էլիտա և իր հերոսական անցյալի մասին հիշողություն:

Երեկ վերջապես ամբողջությամբ նայեցի «Նռան գույնը»: Գուցե ոմանք կհամարեն, թե մշակութակրթական հետամնացության մեջ եմ եղել, բայց նախկին բոլոր տարիներին չեմ կարողացել նայել այն ամբողջությամբ: Ֆիլմի խորհրդանիշ- պատկերները ընկալել, «մարսել» էր պետք, 20-30 րոպե նայելուց հետո հասկանում էի, որ «թանգարանի էֆեկտն» իրեն զգացնել է տալիս:

Գնում եմ Եռաբլուր... Նստում եմ տաքսի մեքենայի կաշվե սրահում ու ձեռքիս վարդերը դնում կողքիս....