Օլիմպիական խաղերում «ոսկի» նվաճած հայ մարզիկները կխրախուսվեն 30. 000, արծաթը` 20. 000, իսկ բրոնզը` 10. 000 դոլարով: Հարց՝ արդյո՞ք հնարավոր չէր ավելի բարձր մրցանակային գումար սահմանել, առավել ևս, ինչպես նշում են մասնագետները, ներկայացված 4 մարզիկներից գոնե մեկը մոտ չի լինելու անգամ բրոնզին: Իհարկե, համեստությունը լավ բան է, բա PR-ը՞:

Օլիմպիադա 80-ին մենք առաջին կուրսի ուսանողներ էինք: Ռոմանտիկ դարաշրջան էր: Չնայած կյանքը հեղեղված էր Բրեժնևի մասին բարեհոգի անեկդոտներով, սակայն իրերը դեռևս կոչվում էին իրենց անուններով, պրոֆեսորին ասում էին՝ պրոֆեսոր, կռազի վարորդին՝ կռազի վարորդ, գրպանահատին՝ համբալ:

Ակնկալվող արագ և կտրուկ լուծումների փոխարեն արտաքին դերակատարները գերադասեցին գործը հանգեցնել հակադիր քաղաքական բևեռների միջև բարոյապես և նյութապես մաշեցնող երկարաժամկետ դիմակայության: Ռուսները հապաղում են Կիևին տրամադրել խոստացված գումարները, իսկ ԵՄ-ն ու ԱՄՆ-ը Կիևին տրվելիք նյութական աջակցության վերաբերյալ առարկայական խոստումներ չեն շռայլում:

Հայոց նորանկախ պետության առաջին տարիներին որոշ նորաթուխ հեռուստահաղորդավարներ, միգուցե խոսքի աննախադեպ ազատության հնարավորությունից «արբած», չգտան մեկ այլ նյութ, քան հայերենը միտումնավոր աղավաղելը: Խոսում էին փողոցի լեզվով, իրենց խոսքի մեջ խցկում ռուսերեն, թուրքերեն, անգլերեն առանձին բառեր և արտահայտություններ, մոգոնում ծաղրաբառեր (չհիշատակենք դրանք), զավեշտաբար հնչեցնում հայերենը և այլն:

-Եկուր, Սամուէլ, եկուր, տեղ մը պիտի երթանք, անանկ տեղ մը, որ շատ պիտի սիրես ու երբեք չպիտի մոռնաս: Գառզուն էր: Հեռախոսն անջատեցի ու հյուրանոցում տաքսի պատվիրելով սլացա Մաեստրոյի արվեստանոց:

Ուկրաինայի տարածքային ամբողջականության պահպանումը ներկայումս չի բխում ո՛չ Ռուսաստանի, և ո՛չ էլ բրիտանա-ամերիկյան ուժային բևեռի շահերից: Այդ երկրում ծավալվող ներքաղաքական ճգնաժամը Ռուսաստանին վերջին հնարավորությունն է ընձեռում գերազանցապես քաղաքական մեխանիզմների կիրառմամբ վերահաստատել իր ներկայությունը ներկայիս Ուկրաինայի հատկապես մերձսևծովյան բոլոր շրջաններում: Դա անգամ ավելի կարևոր նպատակ է, քան ռուսական Կիև ունենալը:

«Ժառանգություն» կուսակցությունում իսկապես քիչ չեն կայացած մարդիկ, սակայն այնպիսի տպավորություն է, որ նրանց վրա, շատ կարճ ժամանակ հետո, դնում է Րաֆֆի Հովհաննիսյանի «թոզը»։

Ուրիշ խնդիր է, որ մեզ մոտ տոները դարձել են ինքնանպատակ, ավելի շատ ձևականությունների, քան օրվա կարևոր ու գեղեցիկ տոների ապրում: «Հելոուին» կոչված օտար մի տոնից չպրծած, որը նվիրված է չար հոգիներին, ուրվականներին, հիմա էլ հատկապես երիտասարդները պատրաստվում են «Վալենտինին»:

17-րդ դարի նշանավոր արքա Շահ Աբաս առաջինը, որը հայտնի էր նաև հայ ժողովրդի մեծ տեղահանով՝ Հայաստանից Պարսկաստան, սովորություն ուներ իր արտաքին տեսքը փոխելու և չարչու, չքավորի ու այլ կերպարանքով հասարակ ժողովրդի մեջ մտնելու` նրանց կարծիքը իր մասին իմանալու նպատակով:

Կարդում ես արտագաղթած օգտատերերի գրառումները և ինքդ քեզ հարց տալիս` արդյո՞ք իրենց նոր ոստաններում ամեն ինչ կարգին է, որ քննադատում են միայն մայր Հայրենիքի ներսը: