19 տարի առաջ այս օրը Նա արդեն մեզ հետ չէր: Չնայած վաղուց Ամանորին չէր սպասում, բայց Ամանորի գիշերը Նա մեզ արդեն երկնքից էր ժպտում...

Հայոց լեռնաշխարհում մի տարի էլ է գլորվում գրողի ծոցը... Ներողություն, պատմության գիրկը. խաբեությունների, կեղծ խոստումների, պետական-հանրային ունեցվածքի թալանի, քաղաքական ծաղրածուների գզվռտոցներով լի էժանագին շոուների, ծայրը չերևացող արտագաղթի քարավանի, լուռումունջ-հլուհնազանդ գոյատևման, անհույս սպասումների ևս մի տարի:

Տօնական եռուզեռ է ամենուր: Ճանապարհները այնքան են խցանուած ինքնաշարժներով, որ տեղ մը երթալու համար՝ կանուխէն պէտք է որ ճամբայ ելլես: Իսկ շուկաները կը վխտան հոծ բազմութեամբ, պահ մը ենթադրել տալով, որ ձրի ապրանք կը բաժնեն ամենուն:

Իմ շատ սիրելի բոյկոտողներ, ընդդիմադիրներ: Ընդունենք` Սերժ Սարգսյանը հրաժարական է տալիս ու ասում՝ ինչ ուզում եք արեք: Ընտրություն կեղծելն էլ վերացել է:

Մարդկանց այսօր հուզում է նաև այն, թե արդյոք ինչպիսի՞ եղանակ է լինելու Ամանորին:

Վերջին մի քանի համապետական ընտրությունների արդյունքների վերլուծությունը ցույց է տալիս, որ Հայաստանում էլեկտորատն ունի մոտավորապես հետևյալ կառուցվածքը.

Խոստացված երկու օրը դարձավ շախմատային պարտիայի ավարտը: Մատ՝ երկու քայլից: «Դետսկի մատ»` կասեին մասնագետները:

Հայկական մենթալ կոդերից, թերևս, քիչ բան է մնացել չգաղտնազերծված, մանավանդ, մայաների սադրած աշխարհի վերջի առնչությամբ համամոլորակային խուճապն էլ չսասանեց հայության հոգեբանախարսխային հատկանիշներից մեկը` անշառ երազկոտությունը: Հայկական երազանքը սովորական չէ: Այն չի բխում երազողի մտավոր, կրթական, սոցիալական, մասնագիտական ու այլ կարողություններից: Հիմա կառարկեք, թե երազանքը հենց իր անսպասելիության ու տեսլածին լինելով է բնութագրվում:

Հարցրեք Հայաստանի ցանկացած քաղաքացու` կցանկանա՞ր ապրել եվրոպական փոքր պետության, ասենք, Բելգիայի կամ որևէ այլ ոչ մեծ պետության քաղաքացու նման` նույնչափ բարենորոգ կյանքով և ապրելու համար նույնչափ հարմարավետ միջավայրում: Մի՞թե մենք` հայաստանցիներս, 1991-ին քվեարկելով անկախացման օգտին, մեր հոգու խորքում այդպիսի կյանքով ապրելու իդեալ չէինք փայփայում:

Էպոսագետը ավետեց` «Վերևն Աստված կա»: Ու մինչ այդ ախարհացունց լուրից բոլորով ուշքի չէինք եկել, տարոնասեր ընկերներս հակաճառեցին` «Վերև Տարոն կա»: Ձերդ տարոնափայլությունն էլ բլոգերներին խոստացավ` «Երևանը պետք է վերևից էլ սիրուն լինի» (բնականաբար ինքը «վերևից» է նայում):