Ցավով եմ ասում, բայց արդեն դժվար է երազել Հայաստանի լավագույն ապագայի մասին: Երազել կարելի էր այն ժամանակ, երբ ասում էին, թե Մեծ Թուրանի ճանապարհին, մինչև Չինաստանի ույգուրների հոծ բազմությունը, հայերը միակն են, որ կփորձեն դիմագրավել թուրքերին: Ուստի, հայերին հզորացնելու հարցում գոնե ռուսները կանեն հնարավորը՝ իրենց փորի տակ Թուրանի գոյացումը կանխելու համար: Բայց մենք հո տեսնում ենք, թե ռուսները ոնց են փոշիացնում հայությանն իրենց անծայրածիր սիբիրներում, ոնց են լիակատար դարձրել երկրիս ստրկացումը, ոնց են ժամիշխանների միջոցով կատարյալ հիասթափության հասցրել ծայրահեղ աղքատացած ժոովրդին: Դատարկում են Հայաստանը: Պետք չէ նրանց հայ ժողովուրդը Հայաստանում: Դա էլ հո Լոբանով - Ռոստովսկին էր երազում իր ժամանակին: Մեկ միլիոն մա՞րդ եք ասում: Եթե անգամ այդքան թողնեն, ապա, ցավով եմ ասում, թողնելու են, որ սպասարկեն իրենց ռազմական պոլիգոնները միայն: Բայց առավել ողբերգականն այն է, որ ռուսները մեկ անգամ չէ, որ լքել, հեռացել են Հայաստանի իրենց պոլիգոններից: