Մեր վեր­լու­ծու­թյու­նը թե­րի կլի­նի, ե­թե չանդ­րա­դառ­նանք նաև ի­րա­նա-ա­մե­րի­կյան հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րին։ Հու­լի­սին, մո­տա­վո­րա­պես 2-3 շա­բաթ, ԱՄՆ-ի իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը կեղ­ծա­բա­րո քա­րոզ­չու­թյուն էին վա­րում, թե իբր Ա­մե­րի­կան Ի­րա­նի հետ «երկ­խո­սու­թյուն ու­նի», «ի­րան­ցի­ներն ըն­դու­նում են Վա­շինգ­տո­նի պայ­ման­նե­րը» և այլն։ 

Նո­րու­թյուն չէ, որ ցան­կա­ցած երկ­րի իշ­խա­նու­թյուն, ա­ռա­վել ևս ուղ­ղա­կիո­րեն, միջ­նոր­դա­վոր­ված կամ սա­ռը պա­տե­րազ­մի մեջ գտն­վող, իր զի­նա­նո­ցում միշտ փոր­ձում է պա­հել մի քա­նի գոր­ծի­քա­կազմ, ո­րոնք կա­րող են պա­տեհ պա­հին օգ­տա­գործ­վել՝ հա­սա­րա­կու­թյան լայն շեր­տե­րին հա­մախմ­բե­լու կամ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին ոչ բա­րեն­պաստ թե­մա­նե­րից շե­ղե­լու հա­մար։

Ի՞նչ էր պետք, որ Հա­յաս­տա­նը մո­ռա­նար կո­րո­նա­վի­րու­սը: Փաս­տո­րեն՝ Իլ­համ Ա­լիևի ար­կա­ծախ­նդ­րու­թյու­նը: Իլ­համ Հեյ­դա­րո­վի­չը ո­չինչ չի սո­վո­րել ոչ հո­րից՝ Հեյ­դար Ա­լիևից, որ փոր­ձում էր հար­ցը լու­ծել խա­ղա­ղու­թյան հա­մա­ձայ­նագ­րով, ոչ իր փոր­ձից, երբ 2016-ին բլիցկ­րի­գով ու­զում էր մտ­նել Ստե­փա­նա­կերտ:

-Ա­մեն հա­յի մեջ մի Նա­պո­լե­ոն է նս­տած,- մի առի­թով քա­ղա­քա­գետ Անդ­րա­նիկ Միհ­րան­յա­նի ար­տա­հայ­տած այս միտ­քը ժա­մա­նա­կին մի­ան­շա­նակ չըն­դուն­վեց և աս­տի­ճա­նա­բար կորց­րեց իր իմաստն ու նպա­տա­կայ­նու­թյու­նը։

Բայց պետք չէ մտա­ծել, թե Արևմուտ­քում միայն Թուր­քիան է ՆԱ­ՏՕ-ի հա­մար լուրջ խն­դիր, ինչ­պես ա­սել է Ֆրան­սիա­յի նա­խա­գահ Մակ­րո­նը։ Ա­վաղ, ամ­բողջ Եվ­րո­պա­յում է ի­րադ­րու­թյու­նը տհաճ։

Այս տո­ղե­րը գր­վել են ե­րեկ, երբ ոչ ոք չգի­տեր՝ հայ-ադր­բե­ջա­նա­կան կամ ար­ցա­խա-ադր­բե­ջա­նա­կան սահ­մա­նին ինչ վի­ճակ է լի­նե­լու հու­լի­սի 13-ի լույս 14-ի գի­շե­րը:

Կա­րող էի վեր­նագ­րել «Երկ­րի ա­ղը չպի­տի պա­կա­սի», բայց հաս­կա­ցող­նե­րը քիչ էին լի­նե­լու, ցա­վոք, Հրանտ Մաթևո­սյա­նի վե­պե­րը կար­դա­ցող­նե­րից ա­վե­լի քիչ են նրա հար­ցազ­րույց­նե­րը կար­դա­ցող­նե­րը, ու քչե­րը գի­տեն՝ ու՞մ էր Հրանտ Մաթևո­սյա­նը հա­մա­րում երկ­րի ա­ղը:

Տա­վու­շում տե­ղի ու­նե­ցա­ծը «նա­խեր­գանք է» մեծ գոր­ծըն­թաց­նե­րից ա­ռաջ. ե­րակ էր ստուգ­վում, Օ­վեր­տո­նի պա­տու­հան բաց­վում` Ա­յա Սո­ֆիա­յի տա­ճա­րը մզ­կիթ դարձ­նե­լու ֆո­նին, պան­թուր­քիս­տա­կան ծրա­գի­րը մեկ­նար­կե­լու ա­ռի­թով:

Շատ ստոր ժա­մա­նակ են ապ­րում այժմ Հա­յաս­տանն ու մեր երկ­րի հա­յե­րը։ Եվ ներ­կա ժա­մա­նա­կի այդ ստո­րու­թյունն այն բա­նի հետևանքն է, որ մեր երկ­րում իշ­խում է հա­կա­հայ­կա­կան ՀՀՇ վար­չա­կար­գի ու Լևոն Տեր-Պետ­րո­սյա­նի ուղ­ղա­կի «Ժա­ռան­գորդ», 2008 թ. մար­տի 1-ի ող­բեր­գա­կան ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի ան­մի­ջա­կան պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րից մե­կը՝ այս­պես կոչ­ված, «ժո­ղովր­դա­կան վար­չա­պետ» Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը։ 

Օ­րերս հրա­պա­րակ­վե­ցին Հա­յաս­տա­նում գոր­ծող «Գե­լափ ին­թեր­նեյշնլ» սո­ցիո­լո­գիա­կան կազ­մա­կեր­պու­թյան ու­սում­նա­սի­րու­թյուն­նե­րի ար­դյունք­նե­րը‚ ո­րոնք‚ ըստ հար­ցում­նե­րի հե­ղի­նակ­նե­րի հա­վաս­տիա­ցում­նե­րի‚ ի­րա­կա­նաց­վել էին այս տար­վա հու­նի­սին։ Այդ հե­տա­զո­տու­թյան ար­դյունք­նե­րը բա­վա­կա­նին հե­տաք­րք­րա­կան տվյալ­ներ ցու­ցա­նե­ցին։