Մարդկության կյանքը մրցություն է իր բոլոր մակարդակներում, որի ամենաբարձր մակարդակում այն աշխարհաքաղաքական մրցակցությունն է, իսկ ամենացածրը՝ կենցաղային-կենսաբանական մրցակցությունը...
Տարիներ առաջ, երբ հենց այս տիրույթով կռիվ էի տալիս, որ հայկական սերիալները մեր հասարակությանը լավ տեղ չեն տանում, ինձ շատերն էին հակադարձում, թե չափազանցնում եմ։
Ինչպես ասում են, նույն տեղում, նույն բառամթերքով ու վարդագույն նախագծերով: Հետաքրքիր է, արդյո՞ք այս գաղափարագողությունը կարող է իրավական հետևանքներ ծնել:
Մեզնում շատերը դժգոհում են, որ ոչ մի ոլորտում մեզ մոտ փոփոխություններ ու առաջընթաց չկա, ոչ արդյունաբերությունն է տեղից շարժվում, ոչ գյուղատնտեսությունը, ոչ գիտությունն ու կրթությունը, հլա մի բան էլ հետ-հետ են գնում։
Հատվածներ Սերժ Սարգսյան-Հիլարի Քլինթոն բանակցություններից, 2010 թ․ ապրիլի 13, Վաշինգտոն (ամերիկյան կողմից մասնակցում են նաև պետքարտուղարի օգնական Ֆիլ Գորդոնը և ԵԱՀԿ Մինսկի խմբում ամերիկացի համանագահ Ռոբերտ Բրադտկեն)
1990-ականներին, որբ Արցախը նոր էր ազատագրվել, ես էլ դպրոցական երեխա էի, շրջապատում հաճախ էի լսում' էդա տղեն հայրենասեր ա... Այնպես էին դա ասում, մատնացույց անելով ինձ, կարծես ասեին՝ էս տղեն այլմոլորակային է:
Մի հատ գոնե ձևի համար Գռզոյի համալսարան, Լֆիկի գիտահետազոտական ինստիտուտ, Դոդի բարեգործական հիվանդանոց, Խաչատրյան Գագոյի հիմնադրամ, գրադարան կամ թանգարան ու նման մի բան էս երկրում չկա։ Շատ անորակ հասարակություն դուրս եկանք։
BRICS-ի գաղափարախոսական առանցքը, վերջին հաշվով, հանգում է zero sum game սկզբունքից միջազգային հարաբերություններում ինչ-որ չափով հրաժարվելու հօգուտ ալտրուիստական բնույթի նպատակների։