Կար ժամանակ, երբ իմ ասելիքը նամակով էի պատմում ուսուցչուհուս. կարմիր լուսանցքով սպիտակ էջին հանձնում էի դեռահասի սիրտս` հարցականներով, հույզերով, բողոքով, ցավով, սպասումով, ու օրագրիս մեջ թաքցրած` փոխանցում նրան:

Էս 75-ամյա երիտասարդին մի օր առավոտյան տեսա բուսաբանական այգում, ուր գնացել էինք ընկերներիս հետ «արագ քայլքով» զբոսնելու:

Ճաշից հետո այս ի՜նչ մանանեխներ են բաժանվում` մատաղի տեսքով:: Ի՞նչ իմաստ ունի «գոսպոժա Զառչկային» ԵԽԽՎ-ի պատվիրակության կազմից հանել, երբ նա արդեն իր գործն արել է: Օհո՜, ներեցեք, տհասությանս և «տեսությանը» չտիրապետլուս համար. -Մավրն իր գործն արել է, մավրը լարող է հեռանալ, այո՞: Չէ` մավրուհին:

«Երկար ժամանակ է դիմում եմ բժիշկներին ոտքերս հեռացնելու խնդրանքով, բայց մերժվում եմ: Բոլորը կարծես խոսքները մեկ արած լինեն, խորհուրդ են տալիս սպասել տեսնելու, թե ինչ կլինի: Ասում եմ «շատ եմ խնդրում հեռացրեք, որ հանգստանամ մի քիչ» պատասխանում են «հետևանքը ահավոր է լինելու, անդառնալի ու չի բացառվում, որ դա քո կյանքի վերջին որոշումը կլինի»:Այս տարվա մայիսից ընկերոջս՝ Կարենի հետ համաձայնության գալով, որ գումարի դիմաց որոշակի օրերին օգտվեմ իր համակարգչից, ու նպատակը մեկն էր գտնել բժիշկ արտասահմանում:

Ներկայ քաղաքակրթութիւնը կարծես միտուած է մարդուն մէջ սպաննելու ամօթի զգացումը, զայն գռեհկացնելու, զայն զրկելու իր ինքնայարգանքէն, իր արժանապատուութենէն: Սա ուղղակի հասարակութեան առջեւ մերկանալու նման բան է.

Տան մուտքից դուրս եմ գալիս: Մուտքից սկսվող աստիճաններով վեր է բարձրանում մի հինգամյա մանչուկ: Կիսախավարում, մենակ, լուռ… Ո՞ւմ զավակն է, ո՞ւր է ծնողը: Կարծես հարցիս ի պատասխան՝ տեսնում եմ մուտքի առջևի մայթին հավաքված մարդկանց: Նրանցից մեկը գալիս է երեխայի հետևից:

Հայաստանի երիտասարդական հիմնադրամը Երիտասարդության համաշխարհային և Ուսանողության միջազգային օրերին նվիրված միջոցառումների շրջանակներում հայտարարում է երիտասարդական հիմնախնդիրներ արծարծող ֆեյսբուքյան գրառումների մրցույթ: Ֆեյսբուքյան գրառումների հղումները հոկտեմբերի 1-30-ը պետք է ուղարկել press@heh.am էլ. հասցեին` նշելով հեղինակի հեռախոսահամարը:

Ես մի թուրք ծանոթ ունեմ՝ Օրհան Փամուկ: Ես մի քուրդ եղբայր ունեմ՝ Թոռուն: Ես մի ռուս ընկեր ունեմ, ծագումով հրեա՝ Միխայիլ Շվեդկոյ: Ես մի վրացի ընկեր ունեմ՝ Զաուր Գալանտիա, չգիտեմ որ դիրքերում է հիմա: Ես մի գերմանացի ընկեր ունեմ՝ Քլաուս Դիտեր Վագներ, հեռախոսն այս օրերին միայն պատգամներ է ձայնագրում: Ես մի արաբ բարեկամ ունեմ՝ Աբու Ալիխան, ով ինձ տեսնելիս ասում է. «Ռոլանդ, ե՞ս էլ եմ մուսուլման»:

Օլիգարխիան, հանձինս Սամվել Ալեքսանյանի, հետայսու՝ Լֆիկ Սամոյի, արդեն եկեղեցի է փակում: Եկեղեցու արժանիքն ու վարքն այնքան են գցել, հավասարեցրել գետնին, որ եկեղեցին փակում են կաբարեի նման, փակում են, որ մարդ կնքեն: Սամվել Ալեքսանյանը թող գիտակցի, որ Աստծոն հաճո է ոչ թե այդ եկեղեցի փակելն ու ներսի զարդարանքը, այլ հավատն առ Աստված:

Երևանից ընդամենը 39 կմ հեռավորության վրա մի անանուն գյուղ կա, որտեղ հասնելու համար 11 կիլոմետրը ավտոմեքենայով անցնում ես մեկ ժամում: Գյուղը նախկինում անուն ունեցել է, այժմ չնայած բնակչություն ունի, բայց անուն չունի: Գյուղը զրկված է էլեկտրականությունից, կապի միջոցներից, գազից, բայց այնտեղ մարդիկ են ապրում` ՀԱՅԵՐ: Չնաշխարհիկ բնություն, ջուր, բերքատու ծառեր: