Մենք` բոլոր-բոլորս, նույն տեղից ենք գալիս

Փողոցի երկու կողմերում քչքչան առուներ էին: Այդ առուները հիմա չկան: Բաղեղապատ ցանկապատերի տակ ու առվի թմբերին դաղձն էր աճում: Հիմա ոչ դաղձի բույրը կա, ոչ ցանկապատերը: Հողաշեն գոմի ու ծեր թթենու արանքում փայտաշեն դռնակը միշտ կիսաբաց էր, իսկ պատի տակ դրված նստարանին ստվերները կախվում էին թեթև սավանի նման: Հողե պատն արդեն չկա, թթենին սղոցել են, ստվերներն անցան փշրված դռնակի ու նստարանի հետ:

Առվի ափին պպզած տղան թթենու մեծ տերևներից նավակներ էր շինում: Տղայի ծնկները վերքոտ էին, դեմքն` արևահար, ինքը` բոկոտն ու երջանիկ: Մարդիկ անցնում էին փողոցով ու ժպտում էին նրան: Ու ինքն էլ ժպտում էր այդ մարդկանց: Հիմա նրանք էլ չկան` այդ ծանոթ ու ժպտուն դեմքերը: Ոչ ոք չկա:

Այդպես հանդարտ ու հեշտ նավակները լողացին ու անհետացան, ջրերը հոսեցին ու ցամաքեցին, տարիները գլորվեցին ու փոշիացան, և ո՞վ կասի, թե ես էի այն տղան` բոկոտն ու երջանիկ…

Եվ դուք, մարդիկ, որ եկաք հետո, և դուք, որ նոր պիտի գաք, իրավունք ունեք չիմանալու, չճանաչելու, չտեսնելու այն, ինչը ձերը չի եղել: Բայց ես ձեզ հիմա մի բան կասեմ, որին կասկածել չեք կարող.

- Մենք` բոլոր-բոլորս, նույն տեղից ենք գալիս:

Հովիկ Չարխչյան

Մեկնաբանություններ