Եթե ուզում ենք ապրել իբրև հայ ժողովուրդ, իբրև հայոց երկիր

Հայրենիքը միայն հող ու քար, լեռ ու հովիտ չէ, նա ամենից առաջ ոգի է ու լեզու:

Ես միշտ կարկամել եմ հայոց լեզվի առեղծվածի առաջ։

Այդ ինչպե՞ս է, որ գրավոր դառնալուց առաջ նա ուներ ադամանդե այն փայլը, որ ցոլում է մեր գողթան երգերի մեջ։ Այդ ինչպե՞ս է, որ գրավոր դառնալուց անմիջապես հետո նա կարողացավ թարգմանել մի այնպիսի վիթխարի ու բարդ գործ, ինչպիսին Աստվածաշունչն է։ Եվ ոչ միայն պարզապես թարգմանել, այլ այնպես թարգմանել, որ, աշխարհի խոշորագույն լեզվաբանների կարծիքով, դառնա թարգմանությունների թագուհին։

Ես հաճախ եմ հայերենի բառարաններ կարդում։ Դա իմ ամենամեծ հետաքրքրություններից ու վայելքներից է։ Ես ասես քիմքով վայելում եմ բառեր, որոնց մեջ դարերի համն ու հոտը կա։ Հինավուրց բառեր եմ վայելում, որոնք ի զորու են արտահայտել ժամանակակից գիտական ու փիլիսոփայական մտածողության ամենաբարդ հասկացություններն ու ամենատարբեր երանգները։

Կարդում եմ ու վայելում, նորից սիրահարվում նրան ու խորհում մեր գոյության ու հարատևության գաղտնիքի մասին։

Մեր ժողովրդի գոյության դարավոր հենասյուները՝ մայրենի լեզվի պաշտամունքն ու պահպանումը, մեր պատմության հայրենասիրական ոգին, հոգու և խղճի նարեկյան մաքրությունը, առողջ կենսափիլիսոփայությունը օդի ու ջրի նման պետք են մեզ այսօր, եթե ուզում ենք ապրել իբրև հայ ժողովուրդ, իբրև հայոց երկիր:

Վահագն Դավթյան

1982 թ․

Սիլվա Յուզբաշյանի ֆեյսբուքյան էջ

Մեկնաբանություններ