Այսօր Լեոնիդ Ենգիբարյանի ծննդյան օրն է

Մեր հեռախոսապաշտ հասարակության մեջ դարաշրջանն այֆոնի մոդելով է որոշվում՝ այֆոն 1-ի դարաշրջան, այֆոն 5-ի դարաշրջան և այլն։ Երևի մի հիսուն տարի հետո տատը թոռներին կպատմի, որ դեռ այֆոն 9-ի օրոք է ամուսնացել, ու հենց առաջին գիշերն անկողնում ամուսինը հեռախոսը ձեռքից վերցրել է, որովհետև պարզվել է, որ առանց հեռախոսի էլ կարելի է իրար հետ շփվել։ Իսկ թոռները կասեն՝ ա՛յ տատ, դու էդ ի՜նչ նախնադարյան ժամանակներում ես ապրել, ուրեմն, էդ ծանր երկաթի կտորը ձեռներդ փողոց էիք դուրս գալիս, հա՞։

Իրիկունը դուռս մի տեսակ ռիթմով ծեծեցին: Տկտկոցը ոնց որ Կոմիտասի «Լորիկը» լիներ, բայց ոչ թե վիրավոր, այլ՝ հանդիսավոր: Բացեցի՝ Վաղոն էր. - Հարևան, հո դու էլ դարդ չե՞ս անում ինստիտուտները իրար լղոզելու-փակելու-ծախելու համար:

նիկոլը հատ-հատ գերանդիով գնում է բոլոր նրանց հետևից, ովքեր 18-ին ու 21-ին իրեն ընտրել, իրեն աջակցել են. Սիներջիից սկսած, Կոնսով ու տրանսպորտի մեջ նիկոլի համար դոշ տվող ծյոծերով վերջացրած։ Ու դա արդար ա...

2016 թվականին, երբ Բաքվում առաջին անգամ պիտի անցկացվեր «Ֆորմուլա-1» միջազգային մրցաշարը, որպեսզի բացման արարողությանը շուք հաղորդվեր և աշխարհին էլ Ադրբեջանը ներկայանար որպես առաջադեմ, մարդկությանը տաղանդներ տված երկիր, դռնեդուռ ընկան ու, վերջապես , Ֆրանսիայից գտան բերեցին ֆրանսիացի հռչակավոր կինոդերասան Ռոբեր Հոսեյնին։ Եվ էս մարդու հոգու վրա էնպես նստեցին, որ նա բացման ժամանակ իր ելույթում նշեց (ախր, դրա համար էին բերել), որ ինքը ադրբեջանական արմատներ ունի։

...Մի տարի, կարծեմ 32 թվի աշնանը, այնպես պատահեց, որ Մանուկ Աբեղյանը և ես միասին էինք Արզնի կուրորտում. կենում էինք միևնույն սենյակում: Ամենօրյա զրույցների ժամանակ նա սրտաբաց պատմում էր ինձ իր մանկությունից, իր աշակերտության օրերից, որ անցրել էր Էջմիածնի ճեմարանում, և ուսանողության տարիներից, որ անցել էին Գերմանիայում և Ֆրանսիայում:

Մեր դասարանը բաժակի մեջ լցրած մի բուռ ցորենի էր նման. կային վերին արտից քաղած ցորեններ, կային՝ ստորին արտից, կային, որ ճանապարհի եզրին էին աճել, կային, որ տանը՝ ծաղկամանի մեջ էին աճացրել, բայց բաժակի մեջ բոլորս խառնվել էինք իրար ու միասին՝ մեզ շատ լավ էինք զգում։ Էն, որ մեկի հայրը մեծ պաշտոն ունի, իսկ մյուսը հայր չունի, որ մեկի ընտանիքը փողի մեջ լող ա տալիս, իսկ մյուսինը՝ հազիվ ծերը ծերին հասցնում, տարիների ընթացքում, ինչ-որ առիթներով, իհարկե, իմանում էինք։ Դե, կյանք ա։ Բայց դրանից մեր վերաբերմունքը չէր փոխվում մեր ընկերների նկատմամբ։

Հայաստանն իր բնական դիրքով հենց այդպես էլ «ծնվեց»՝ անհանգիստ երկիր: Դա ազգերի ճանապարհ էր: Ճանապարհների խառնարան, «խաչ փողոց»: Հարավից՝ հյուսիս, արևելքից արևմուտք: Կամուրջ:

Կյանքում գալիս է մի պահ, երբ դու, սովորության համաձայն, առանց պատուհանից նայելու տնից դուրս ես գալիս, որովհետև գիտես, եթե դրսում ցուրտ լինի, քեզ կասեն՝ տա՛ք հագնվիր, բայց էս անգամ ոչ ոք չի ասում։ Ու դու մրսում ես, հետո՝ էլի ու էլի՝ անընդհատ, ամեն օր տնից դուրս ես գալիս ու մրսում ես, մինչև սովորում ես տնից դուրս գալուց առաջ պատուհանից դուրս նայել։