Տարբեր ժողովուրդներ, կախված իրենց քաղաքակրթական մակարդակից, ունեն իրարից խիստ տարբերվող վերաբերմունք մի կողմից իրենց լավագույն զավակների նկատմամբ, մյուս կողմից էլ իրենց ծնած մասշտաբային շառլատանների ու սրիկաների նկատմամբ։
Լսել էի, որ նա մեծ ազդեցություն ունի մեծամեծերի վրա, ուստի երբ հանդիպեցի հրապարակի տոնածառը հավաքող բանվորներին հրահանգներ տալիս՝ մի քանի հարց ուղղեցի.
- Ինչու՞ են մեր ղեկավարները խուսափում կարևոր տեղեր գնալուց:
Որպեսզի գոնե մի քանի տասնամյակ պատերազմ չլինի, և մենք էլ որպես պետություն գոյություն ունենանք, ես գիտեմ միայն մեկ տարբերակ` վերականգնել ռազմաքաղաքական բալանսը (անգամ՝ կյանքի գնով, թեկուզ բոլոր ծախսերը միայն այդ ուղղություն ուղղելով)։
Այն, որ զենք չե՞ս առնում, թե՞ այն, որը ծախսում ես Եռաբլուրում նոր գերեզմանների վրա: Դա ա՞յն է, որ ծախսում ես հումանիտար բեռը Հակարի կամուրջ հասցնելու և մի ամիս էնտեղ պահելու վրա ու էդպես էլ տեղ չե՞ս հասցնում: Գուցե ա՞յն է, որ ծախսում ես ոստիկանական ու այլ ուժային կառույցներին պրեմիաներ ու արտաժամյա վճարելու համա՞ր:
Սկզբից արագ 100 000 ու 50 000 բոլորին բաժանեցին, մտածեցին՝ զայրացած մարդկանց մի ձև հանգստացնել, հետո տեսան, որ օսոբեննո զայրացած չեն, մյուս 50 000-ականները սկսեցին պայմաններով տալ։
Իմ հարևան Վաղոն, որ մարտնչում է ամենաառաջին գծում, իր այսօրվա զանգով ինձ դարձրեց ամենաերջանիկ մարդը.
- Հարևան, աչքդ լույս, հենց նոր վերջացրեցինք: Էլ չնայեցինք՝ դեմներս թուրք ա, թե վարձկան, սաղին բնաջնջել ենք:
Պատկերացնու՞մ եք, թե հիմա ինչ վիճակում կլիներ Ադրբեջանը, եթե Հեյդարի որդի Իլհամը սրանից մի 10 տարի առաջ սկսեր «սիրել ադրբեջանցիներին, հպարտանալ նրանցով և խոնարհվել նրանց առջև» այնպես, ինչպես 2018-ից սկսած ՆՓ-ն է անում...
Ադրբեջանը էյֆորիայի մեջ է իր ստացած տարածքային նվերներից ու իր ողջ պատմության մեջ ունեցած առաջին հաղթանակից՝ պայմանավորված ու Նիկոլի նվիրած հաղթանակից։ Այդ էյֆորիայի տակ Ադրբեջանը շարունակում է պահանջներ ներկայացնել բոլոր հարևաններին՝ այդ երկրներն անվանելով իր պատմական հայրենիք...
Նոյեմբերի 5-ին ԱՄՆ-ում ընտրում են երկրի 47-րդ նախագահին, որի համար պայքարում են դեմոկրատական կուսակցությունից Քամալա Հարիսը և Հանրապետական կուսակցությունից Դոնալդ Թրամփը։