Դա­տարկ տու­փե­րի հան­րա­պե­տու­թ­յուն

Մեզ սկ­սել են ուղ­ղոր­դել դա­տարկ տու­փե­րը: Դա­տար­կու­թյան սիմ­վո­լի­կան պա­տա­հա­կան չի դառ­նում մեր օ­րե­րի բնո­րո­շում: Դա­տար­կու­թյու­նը եր­կուս­տեք է՝ թե հաս­ցեագ­րո­ղը, թե հաս­ցեա­տե­րը սնանկ են: Ան­վի­ճե­լի է, որ Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նը իր տե­ղում չէ, թե­կուզ «Նի­կո­լի կա­մի­կա­ձեն» է, թե­կուզ կա «Միա­սին ե­կել ենք, միա­սին գնա­լու ենք»-ը, Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նը չու­նի ար­հես­տա­կան ձևա­վոր­ված սու­պեր­նա­խա­րա­րու­թյուն ղե­կա­վա­րե­լու բա­վա­րար պատ­րաս­տու­թյուն ու կազ­մա­կեր­պա­կան ու­նա­կու­թյուն­ներ, նաև՝ մարդ­կա­յին ո­րակ­ներ, որ ի ցույց է դնում իր հար­ցազ­րույց­նե­րով: Սա՝ մի կողմ:

Ի՞նչ կա մյուս կող­մում: Այս դաշ­տը խիստ բազ­մա­դեմ է: Ի­րենց հա­սա­րա­կա­կան, եր­բեմն էլ քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ­ներ հա­մա­րող­նե­րը դրսևո­րում են ձեռն­տու կար­ճա­տե­սու­թյուն՝ Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նի մեջ տես­նե­լով ո­լոր­տում կա­տար­վող «փո­փո­խու­թյուն­նե­րի» պատ­ճա­ռը: Նույ­նիսկ այն դեպ­քում, երբ վար­չա­պե­տը հայ­տա­րա­րեց, որ ո­լոր­տի պա­տաս­խա­նա­տուն նա­խա­րա­րը չէ, այլ կա­ռա­վա­րու­թյու­նը: Այ­սինքն՝ ին­քը: Մի՞­թե անհ­նար է հա­մադ­րել տար­բեր ո­լորտ­նե­րի փո­փո­խու­թյուն­նե­րը՝ հաս­կա­նա­լու, որ թավ­շից հե­տո սկս­վել է բուն հե­ղա­փո­խու­թյու­նը: ՈՒ այդ հե­ղա­փո­խու­թյու­նը անհ­րա­ժեշ­տու­թյուն է՝ Հա­յաս­տա­նում խն­դիր­նե­րը կու­տակ­վում ու չէին լուծ­վում: Կամ լուծ­վում էին ձևա­կան՝ խն­դի­րը մնում էր, կա­տար­վում էր կոս­մե­տիկ փո­փո­խու­թյուն:
Թղ­թի վրա մենք ան­կախ էինք ու ինք­նու­րույն, դե­ֆակ­տո ոչ կա­րող էինք ան­կախ լի­նել, ոչ ինք­նու­րույն էինք: Ո­րով­հետև ինք­նա­բավ չէինք: Հա­րյու­րա­վոր հիա­նա­լի օ­րենք­ներ ու­նեինք, ո­րով փա­կում էինք մի­ջազ­գա­յին կա­ռույց­նե­րի բե­րա­նը, բայց օ­րենք­նե­րը կամ չէին կա­տար­վում, կամ կա­տար­վում էին ընտ­րո­վի: Պե­տու­թյան մեջ կար յու­րա­յին­նե­րի պե­տու­թյուն, նրանք վեր էին օ­րեն­քից: ՈՒ կար ժո­ղո­վուրդ, որ գլու­խը պա­հում էր կա­րե­ցա­ծի պես: Պե­տու­թյուն-հա­սա­րա­կու­թյուն կա­պը գոր­ծում էր վճա­րո­վիու­թյան սկզ­բուն­քով՝ ընտ­րու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նակ, հե­տո նո­րից խզ­վում էր՝ 5 տա­րով:

Բո­լոր նախ­կին­նե­րը, որ այ­սօր մե­ղադ­րում են ներ­կա­նե­րին, մե­ղադ­րում են մի պատ­ճա­ռով՝ ի­րենց հետ վար­վում են այն­պես, ինչ­պես ի­րենք են վար­վել: Սե­պը սե­պով է հան­վում: ՈՒ դա չի ըն­կալ­վում: Ին­չու՞: Ո­րով­հետև այդ­պես չպետք է լի­նի: Բայց չկան չլի­նե­լու նա­խադ­րյալ­նե­րը՝ հա­սա­րա­կու­թյու­նը նո­րից մտել է կրիա­յի պա­տյա­նի մեջ ու ըն­դու­նել դի­տոր­դի սպա­սո­ղա­կան կար­գա­վի­ճակ, աս­պա­րե­զում նո­րից «նախ­կին­ներն» ու «ներ­կա­ներն» են: Իսկ փո­փո­խու­թյուն­նե՞­րը: Կա­տար­վում են: Ոչ թե ինչ-որ հարց լու­ծե­լու հա­մար, այլ ինչ-որ մե­կի դեմ: «Ինչ-որ մե­կը» կա­րող է լի­նել անձ, կա­ռույց, կու­սակ­ցու­թյուն, բայց եր­բեք՝ հա­մա­կարգ: Հա­մա­կար­գա­յին փո­փո­խու­թյուն­նե­րի հա­մար նախ պետք է սահ­մա­նել նպա­տակ, ու­նե­նալ չա­փա­նիշ, հե­տո՝ գոր­ծող ան­ձինք, որ հս­տակ չա­փա­նիշ­ներ գոր­ծադ­րե­լով քայլ-քայլ հաս­նում են հս­տակ նպա­տա­կին: Մեր «բո­լո­լա­յում» ա­մեն ինչ խառ­նի­խուռն է:

Կա­ռա­վա­րու­թյան նիս­տում ոչ ոք չի զար­մա­նում, որ նախ լու­ծա­րում են ծե­րա­նո­ցը, հե­տո ա­սում, որ հայ­տա­րա­րե­լու են մր­ցույթ, թե բա­րե­գոր­ծա­կան ո՞ր կազ­մա­կեր­պու­թյու­նը կցան­կա­նա պե­տու­թյան տրա­մադ­րած գու­մար­նե­րով խնա­մել ծե­րե­րին: Ե­թե ոչ ոք չցան­կա­նա՞: Նույն գոր­ծը կա­նի լու­ծար­ված կո­լեկ­տի­վը, ո­րին հըն­թացս վար­չա­պե­տի մա­կար­դա­կով ապ­րիո­րի կո­ռուպ­ցիա­յի մե­ղադ­րանք է ներ­կա­յաց­վում: Նա­խա­րար­նե­րից ոչ մե­կը չի հարց­նում աշ­խա­տան­քի ու սո­ցիա­լա­կան հար­ցե­րի նա­խա­րա­րին՝ հե­տուա­ռաջ չե՞ք ա­նում: Նախ՝ մր­ցույ­թը հայ­տա­րա­րեք: Տե­սեք՝ ո՞վ է հաղ­թում, ի վի­ճա­կի՞ է կա­տա­րել մր­ցույ­թի պայ­ման­նե­րը, ծե­րե­րի խնամ­քի ար­դյու­նա­վե­տու­թյունն ա­վե­լա­նու՞մ է, ի­րենց ներդ­րումն ա­նու՞մ են: Չի հարց­նում, ո­րով­հետև բո­լոր ո­լորտ­նե­րում պետք է կա­յաց­նել հե­ղա­փո­խա­կան ո­րո­շում­ներ ու ի ցույց դնել, որ գործ է ար­վում, որ փո­փո­խու­թյուն­ներ կան:

«Մրից ե­լանք, մր­ջուրն ըն­կանք» սկզ­բուն­քից հրա­ժար­վե­լու հա­մար նախ պետք է հրա­ժար­վել ա­մեն ինչ փո­խե­լու մտայ­նու­թյու­նից՝ մեկ, փո­փո­խու­թյուն­ներ կա­տա­րել, երբ ստեղծ­ված են բո­լոր պայ­ման­նե­րը՝ եր­կու:
Ին­չու՞ հան­րու­թյու­նը չի ըն­դու­նում, բայց չի միա­նում Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նի հրա­ժա­րա­կա­նի պա­հան­ջին: Բո­լորն էլ դեմ են, որ հա­յոց լե­զուն ու գրա­կա­նու­թյու­նը, հայ ժո­ղովր­դի պատ­մու­թյու­նը բու­հե­րում պար­տա­դիր ա­ռար­կա­ներ չլի­նեն, կան ո­րոշ վե­րա­պա­հում­ներ դա­սըն­թա­ցի բո­վան­դա­կու­թյան վե­րա­բե­րյալ:

Ոչ ոք չի հա­վա­տում, որ բու­հե­րի ռեկ­տոր­նե­րը կկա­յաց­նեն ա­ռար­կա­նե­րը պար­տա­դիր դա­սա­վան­դե­լու ո­րո­շում կամ նա­խա­րա­րը չի փո­խի բու­հե­րի ինք­նա­վա­րու­թյան շր­ջա­նակ­նե­րը, ա­ռա­վել ևս՝ ա­ռա­ջարկ­վող նա­խագ­ծով բու­հե­րի խոր­հուրդ­նե­րի ան­դամ­նե­րի կե­սին նա­խա­րա­րու­թյունն է նշա­նա­կում: Էլ ի՞նչ ինք­նա­վա­րու­թյուն: Փաս­տա­ցի՝ տո­տալ վե­րահս­կո­ղու­թյուն է սահ­ման­վում: Բա­ցի «Իմ քայ­լի» պատ­գա­մա­վոր­նե­րից ու վար­չա­պե­տից, որ հա­մե­մա­տում է Փա­րա­ջա­նո­վի, Բուլ­գա­կո­վի, Չա­րեն­ցի հետ, ոչ ոք չըն­դու­նեց ան­հայտ հե­ղի­նա­կի «Հու­զան­քը», ո­րին նա­խա­րա­րու­թյու­նը 2 մլն 700000 դրամ է հատ­կաց­րել, Կա­րա­բի­նա­յի ու Դա­լու­զյա­նի մա­սին, որ վար­չա­պե­տի անձ­նա­կան պաշտ­պա­նու­թյան տակ է, էլ չա­սեմ: Երբ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը սր­տի ա­րա­տի ու հո­մո­սեք­սուա­լիզ­մի միջև տար­բե­րու­թյուն չի տես­նում, կամ կույ­րին ու գե­յին նույն հար­թու­թյան վրա է դնում, նա ըն­դա­մե­նը մտ­քի գեյ է, որ իր ա­րածն ար­դա­րաց­նում է ցի­նիզ­մով: Ա­վե­լի ազ­նիվ կլի­ներ ա­սել, որ դա «ա­ռա­ջա­դի­մու­թյուն» է, ո­րի հա­մար խոս­տա­ցել են ներդ­րում­ներ: Կամ՝ աչք փա­կել հա­կա­սահ­մա­նադ­րա­կան օ­րենք­նե­րի վրա, ո­րով իբր «նոր Հա­յաս­տան» է կա­ռուց­վում: «Հայ ե­կե­ղե­ցու պատ­մու­թյուն» ա­ռար­կան դպ­րոց­նե­րից հա­նե­լու ո­րո­շումն էլ՝ ձեզ նվեր: Ա­ռա­վե­լա­գույ­նը՝ կա­ռա­վա­րու­թյու­նը կար­տո­նի «Կրո­նի պատ­մու­թյուն» ա­ռար­կան՝ հե­թա­նո­սու­թյուն, քրիս­տո­նեու­թյուն, մահ­մե­դա­կա­նու­թյուն, բուդ­դա­յիզմ, հու­դա­յա­կա­նու­թյուն, գու­ցե նաև այդ կրոն­նե­րի ճյու­ղե­րը, ա­ղանդ­նե­րը: Ի՞նչ է կա­տար­վե­լու դե­ռա­հա­սի գլ­խում, ե­թե հա­սուն տա­րի­քում կրոն­նե­րի պատ­մու­թյու­նը հաս­կա­նա­լը պա­հան­ջում է նախ­նա­կան, սե­փա­կան աշ­խար­հըն­կա­լում՝ ազ­դե­ցու­թյուն­նե­րին չեն­թարկ­վե­լու, կամ պար­զա­պես ըմ­բռ­նե­լու հա­մար: Բայց ի՞նչ չես ա­նի, որ Հայ ա­ռա­քե­լա­կան ե­կե­ղե­ցին «նոր» Հա­յաս­տա­նում իր տե­ղը ճա­նա­չի: Իսկ հա­սա­րա­կու­թյու­նը լռում է: Ո­րով­հետև չկա է­լի­տա, չկան մար­դիկ, որ պատ­վո պարտք դարձ­նեն բա­ցատ­րե­լը, որ խն­դիրն այս ու այն ա­ռար­կան չէ, մտա­ծո­ղու­թյան հա­մա­կարգն է: Հա­մա­կար­գի դա­տար­կու­թյու­նը: ՈՒ դա է պետք փո­խել: Վաղ­վա բարձր տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի հան­ճար­ներ ստա­նա­լու հա­մար այ­սօր հու­մա­նի­տար ա­ռար­կա­ներ հա­նե­լը սխալ է, ծրագ­րե­րում ու դա­սագր­քե­րում պետք է փո­փո­խու­թյուն­ներ լի­նեն, այդ թվում՝ բնա­գի­տա­կան ա­ռար­կա­նե­րի: Այս ըն­թաց­քով ստա­նա­լու ենք տգետ­ներ, որ բնա­կան գի­տու­թյուն­նե­րում էլ ա­նե­լիք չու­նեն:

Բնազ­դով ըն­դվ­զե­ցին ԵՊՀ-ի բա­նա­սի­րա­կան ու պատ­մու­թյան ֆա­կուլ­տետ­նե­րի ու­սա­նող­նե­րը, գու­ցե նրանց հետևեին մյուս ֆա­կուլ­տետ­ներն ու բու­հե­րը, ե­թե ՀՅԴ-ն չո­րո­շեր, որ հա­սել է իր աս­տե­ղա­յին ժա­մը ու աս­պա­րեզ չնետ­վեր ազ­գա­յին-ա­զա­տագ­րա­կան եր­գա­ցան­կով: ՀՅԴ-ն ի­րա­վունք ու­նի գոր­ծել իր հա­յե­ցո­ղու­թյամբ ու պայ­քա­րել ին­չի հա­մար կամ ին­չի դեմ անհ­րա­ժեշտ է հա­մա­րում: Ի՞նչ է պետք, որ ՀՅԴ-ն հաս­կա­նա՝ իր գե­րակ­տի­վու­թյու­նը դառ­նում է Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նի պաշտ­պա­նու­թյուն, ամ­րապն­դում նրա դիր­քե­րը: Դա­սա­դու­լը չի դառ­նում հա­մա­տա­րած, չի վե­րած­վում ընդ­հան­րա­կան գոր­ծա­դու­լի՝ ԵՊՀ-ի ո­րոշ դա­սա­խոս­նե­րի մե­կօ­րյա գոր­ծա­դու­լը քիչ է: Որ­քան էլ բարձ­րա­խո­սով հայ­տա­րար­վի, որ շար­ժու­մը կու­սակ­ցա­կան չէ, կու­սակ­ցա­կա­նաց­վել է: ՀՅԴ-ի դա­տարկ տու­փե­րի ո­դի­սա­կա­նը՝ նա­խա­րա­րի ան­հե­թեթ մի­ջամ­տու­թյու­նից հե­տո, հար­ցը տա­րավ լո­կալ հար­թու­թյուն՝ ՀՅԴ-Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյան, ու խզեց կա­պը ի­րա­կա­նու­թյան հետ: ՀՅԴ-ն դա էլ «չհաս­կա­ցավ»: Փո­խա­րե­նը ՀՀԿ-ն «հաս­կա­ցավ» ու ո­րո­շեց ե­րի­տա­սար­դաց ձե­ռամբ դա­տարկ ճամպ­րուկ նվի­րել … ԱԳ նա­խա­րար Զոհ­րաբ «Գնա­ցա­կա­նյա­նին»՚, ու՝ այն պա­հին, երբ նա ՌԴ ԱԳ նա­խա­րա­րի հետ ա­սու­լի­սում էր: Ան­հե­թեթ քայլ, որ ոչն­չով չի բա­ցատր­վում: Ե­թե ոչ Լավ­րո­վին հա­ճո­յա­նա­լու ցան­կու­թյամբ: Ճիշտ նույն­քան ան­հաս­կա­նա­լի է ո­մանց հոր­թա­յին հրճ­վան­քը Լավ­րո­վի ո­րոշ հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րի առն­չու­թյամբ: Մաս­նա­վո­րա­պես՝ «Ա­ռանց Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի ժո­ղովր­դի հա­մա­ձայ­նու­թյան որևէ պայ­մա­նա­վոր­վա­ծու­թյուն հնա­րա­վոր չի լի­նի ձևա­կեր­պել: Հա­յաս­տա­նը պար­զա­պես չի ստո­րագ­րի»: Ի՞նչ դա­րա­կազ­միկ գյուտ է ա­րել Լավ­րո­վը: Ե­թե այդ­քան զար­մա­նա­լի է, որ ՌԴ ԱԳ նա­խա­րարն ա­ռաջ­նորդ­վում է տրա­մա­բա­նու­թյամբ, Հա­յաս­տա­նը չի գի­տակ­ցում իր ինք­նիշ­խա­նու­թյու­նը:

Ապ­շե­ցու­ցիչ է՝ ինչ անձ­նա­կան ու ա­նանձ­նա­կան հա­ճույ­քով են «նախ­կին­ներն» ու «ներ­կա­նե­րը» Լավ­րո­վի մի նա­խա­դա­սու­թյու­նը ֆե­տի­շաց­րած՝ մե­ղադ­րում ի­րար ու խո­րագ­նա եզ­րա­կա­ցու­թյուն­ներ ա­նում: Առ այն, որ «ՌԴ ԱԳ նա­խա­րա­րը ան­հար­մար վի­ճա­կում թո­ղեց Հա­յաս­տա­նի նախ­կին իշ­խող հա­մա­կար­գին, կամ դրա մի շարք շր­ջա­նակ­նե­րի, ո­րոնք ա­միս­ներ շա­րու­նակ թի­րա­խա­վո­րել են նոր իշ­խա­նու­թյանն Ար­ցա­խի և հայ-ռու­սա­կան հա­րա­բե­րու­թյան թե­մա­նե­րով»: Պատ­ճառ­նե­րը չբա­ցատ­րեմ՝ տար­րա­կան են: ՌԴ ԱԳ նա­խա­րա­րը նոր ո­չինչ չի ա­սել, ար­ձա­նագ­րել է ի­րա­վի­ճա­կը՝ նախ­կին ու ներ­կա: Նա հիա­նա­լի գի­տի չե­զո­քու­թյան գի­նը, երբ միջ­նոր­դի դե­րում ես՝ իբրև ԵԱՀԿ Մինս­կի ՄԽ երկ­րի նա­խա­րար: Ի տար­բե­րու­թյուն հա­յե­րի՝ գի­տի նաև, որ իր խոս­քե­րը ա­վե­լի ու­շա­դիր լսում են Ադր­բե­ջա­նում, իսկ Ադր­բե­ջա­նը ՌԴ ռազ­մա­վա­րա­կան գոր­ծըն­կերն է ու զեն­քի գնոր­դը: Նույն­քան ան­տե­ղի է եզ­րա­կաց­նել, թե Լավ­րո­վը Ադր­բե­ջա­նին հաս­կաց­նում էր, որ Ար­ցա­խը ան­պայ­ման պետք է մաս­նակ­ցի բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րին և հա­մա­ձայ­նու­թյուն տա այն փաս­տաթղ­թին, ո­րը կլու­ծի Ղա­րա­բա­ղի քա­ղա­քա­կան կար­գա­վի­ճա­կի և խա­ղա­ղու­թյան հար­ցը, Հա­յաս­տա­նը չի փոր­ձում բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րի ձևա­չափ փո­խել՝ ԼՂՀ-ն բե­րե­լով բա­նակ­ցա­յին սե­ղան:

ՌԴ ԱԳՆ-ն և ան­ձամբ նա­խա­րա­րը քա­նիցս հայ­տա­րա­րել են, որ բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րի ձևա­չա­փը պետք է ո­րո­շեն բա­նակ­ցող կող­մե­րը, ՌԴ-ն՝ իբրև միջ­նորդ կողմ, կըն­դու­նի նրանց ո­րո­շու­մը: Չհիաս­թափ­վե­լու լա­վա­գույն մի­ջո­ցը զուր հույ­սեր չհ­նա­րելն է: Ադր­բե­ջա­նին կա­րող է ու պի­տի պա­տաս­խա­նի միայն հայ­կա­կան կող­մը: Որևէ այլ երկ­րի պաշ­տո­նյա­յի այդ «ա­ռա­քե­լու­թյու­նը» վե­րագ­րե­լը թեթևամ­տու­թյուն է: Լավ­րո­վը ՀՀ ԱԳ նա­խա­րա­րը չէ: Լավ­րո­վը ՌԴ ԱԳ նա­խա­րարն է՝ սա հի­շե­ցում նրանց, որ Հա­յաս­տա­նի ու Ար­ցա­խի շա­հե­րի պաշտ­պա­նու­թյու­նը փոր­ձում են հանձ­նել նրա բազ­մա­փորձ ձեռ­քե­րին: Սե­փա­կան ու­ժե­րին թե­րա­հա­վա­տու­թյու­նը պետք չէ այս­քան ի ցույց դնել: Ա­ռա­վել ևս ան­հե­թեթ է հրճ­վե­լը, թե Լավ­րո­վի այ­ցով Մոսկ­վան հաշտ­վում է հե­ղա­փո­խու­թյան հետ: Նրանք քա­ղա­քա­կա­նու­թյուն չեն փո­խել՝ նրանք ի­րենց ան­փո­փոխ քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը ի­րա­կա­նաց­նում են Հա­յաս­տա­նի փո­փոխ­ված ի­րա­վի­ճա­կում: Եվ ա­նում են, ինչ ու­զում են: Ա­պա­ցույ­ցը ՀՀ ար­տա­քին քա­ղա­քա­կա­նու­թյան 0 փո­փո­խու­թյունն է: ՈՒ՝ Հա­յաս­տա­նի բա­ցա­հայտ տն­տե­սա­կան կա­խու­մը Ռու­սաս­տա­նից: Շատ մեծ չա­փա­զան­ցու­թյուն է, որ Մոսկ­վան հար­կադր­ված է հաշ­վի նս­տել Հա­յաս­տա­նի հետ­հե­ղա­փո­խա­կան ի­րո­ղու­թյուն­նե­րի հետ, կամ՝ Ռու­սաս­տա­նում գի­տակ­ցել են, որ երկ­կողմ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րում սու­բյեկտ պետք է ըն­կա­լել ոչ թե կոնկ­րետ թի­մի, այլ հա­սա­րա­կու­թյա­նը:

Մոսկ­վան միշտ աշ­խա­տում է իշ­խա­նու­թյան հետ և փոր­ձում իր ձեռ­քում պա­հել ընդ­դի­մու­թյա­նը: Հա­մե­նայն դեպս՝ խոր­հր­դա­րա­նա­կան: Ա­պա­ցույց­ներ պե՞տք են: Ծա­նո­թա­ցեք ՌԴ ԱԳ նա­խա­րա­րի՝ Հա­յաս­տա­նին վե­րա­բե­րող այլ հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րի: Հայ-թուր­քա­կա­նի հար­ցում էլ ՌԴ միջ­նոր­դու­թյա­նը պետք չէ սպա­սել՝ Մոսկ­վան խն­դիր է դրել Թուր­քիա­ն ՆԱ­ՏՕ-ից դուրս բե­րել, ԱԷԿ է կա­ռու­ցում Թուր­քիա­յում և ու­զում է C-400-նե­րից հե­տո կոր­ծա­նիչ­ներ վա­ճա­ռել, Սի­րիա­յի հարց ու­նի Էր­դո­ղա­նի հետ: Այն­պես որ «փետր­վա­րը» միայն Ան­կա­րա­յում չէ, նաև Մոսկ­վա­յում է: Մի բո­բի­կա­ցեք, երբ ջրի տեղն էլ չգի­տեք:

Ա­նա­հիտ Ա­ԴԱ­ՄՅԱՆ

Հ.Գ. Իսկ հա­յոց խոր­հր­դա­րա­նում ման­կա­պար­տե­զի սա­նե­րի ջա­նա­սի­րու­թյամբ ու ա­մե­նայն լր­ջու­թյամբ ընկ­ղմ­ված են հո­մո­ֆո­բիա­յի, լա­տենտ գե­յե­րի պեր­մա­նենտ կոգ­նի­տիվ դի­սո­նան­սի մեջ: Այս ըն­թաց­քով դառ­նա­լու ենք մա­յա­նե­րի, աց­տեկ­նե­րի, ին­կե­րի հա­ջոր­դը: 500 տա­րի հա­զա­րա­վոր ու­սում­նա­սի­րու­թյուն­ներ հար­ցին չեն պա­տաս­խա­նում՝ ին­չու՞ և ու՞ր ան­հե­տա­ցավ հզո­րա­գույն քա­ղա­քակր­թու­թյու­նը՝ մարդ­կու­թյա­նը թող­նե­լով սքան­չե­լի ու դա­տարկ պատ­մա­կան հու­շար­ձան­ներ: Ճիշտ ինչ­պես մեր դա­տարկ ճամպ­րուկ­նե­րի ու դա­տարկ արկ­ղե­րի «քա­ղա­քակր­թու­թյու­նը», որ սկ­սել է փո­խա­րի­նել փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րին՝ բո­լոր մա­կար­դակ­նե­րում: Մե­ղա­վո­րի ո­րո­նում­նե­րը տա­նում են մա­յա­նե­րի, ին­կե­րի, աց­տեկ­նե­րի ճա­նա­պար­հով: Պետք է կանգ առ­նել ու բա­ցել աչ­քե­րը ի­րա­կա­նու­թյան վրա: Ե­թե ու­զում ես լի­նել:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ